De electronische Catechismus: Februari 2000
	De Interreligieuze dialoog Archiv	Het Wijdingssacrament

		Het team dat aan deze catechismus werkt biedt u elke maand twee teksten aan. Suggesties om deze teksten te verbeteren worden met dank aanvaard. We zouden deze catechismus graag zien groeien als iets waaraan we samen bouwen. Voorstellen voor nieuwe onderwerpen zijn ook altijd welkom. De Interreligieuze dialoog Met de communicatiemiddelen waarover wij beschikken zijn we elkaar nooit eerder zo nabij geweest op deze planeet. Afstanden bestaan niet meer. Men heeft het over een 'global village', 'de wereld, mijn dorp'. We kunnen niet meer doen alsof we elkaar niet kennen. Hetzelfde geldt voor de godsdiensten. Diverse geloofsvormen zijn overal te vinden, ze maken deel uit van het landschap. Er bestaat vandaag een planetair oecumenisme. De godsdiensten voelen de behoefte, vanwege hun grote verscheidenheid, om met elkaar in dialoog te treden, elkaar te leren kennen, hun spirituele bronnen en tradities met elkaar te delen. In 1986, in Assisië, hebben de godsdiensten elkaar ontmoet op voet van gelijkwaardigheid. Er was geen verwarring. Elk behield zijn eigenheid en drukte zich uit in zijn eigen manier van bidden. Assisië gaf niet de indruk van één 'wereldgodsdienst', betekende niet een overkoepelende godsdienstige eenheid, maar liet op een profetische manier iets aanvoelen van een eenheid die rijker zal zijn, dank zij de verscheidenheid tussen de godsdiensten. Dat gebeurt niet zonder aarzeling, en ook niet zonder weerstand. In alle godsdiensten zijn er integristische strekkingen. Gebrek aan vorming en vrees voor veranderingen verklaren voor een deel deze vorm van geremdheid en onverdraagzaamheid. De interreligieuze dialoog loopt niet vanzelf. Soms zit hij vast. Maar vaak staat ze aan de oorspring van een dynamiek waardoor ons eigen geloof getransformeerd en verdiept wordt. Wie de dialoog aanvaardt, moet zich willen verplaatsen. Het vraagt een andere manier van denken, van zien en begrijpen. We stellen gelukkig vast dat er vandaag aan de basis een spontane interreligieuze dialoog plaatsvindt tussen mannen en vrouwen van goede wil, die samenwerken en elkaar leren kennen in een klimaat van verdraagzaamheid. Maar iedereen begrijpt dat het moeilijker is aan de top, bij de leiders of de deskundigen van de godsdiensten. De godsdiensten kunnen zich ook niet tevreden stellen met onderonsjes waarbij ze elkaar beter leren kennen. Ze hebben de plicht samen aan het werk te gaan voor gemeenschappelijke taken in het voordeel van de mensheid. Dringende taken waartoe dit derde millennium ons krachtig oproept. Als de rijke landen de armste landen op een schandalige manier verder blijven uitbuiten, moeten zij werken aan gerechtigheid. Waar oorlogen zonder ophouden hele bevolkingen vernietigen, verwachten we van hen dat ze vrede bewerken. Dat ze eens en voor altijd afzien van het geweld waarmee ze in de loop van de eeuwen zo dikwijls de vredesboodschap die ze brachten, onherkenbaar maakten. Waar de natuur geplunderd wordt, gemarteld, door de mens gedomineerd, moeten de godsdiensten de mens weer zijn juiste plaats wijzen, in harmonie met de hele natuur, en hem eraan herinneren dat mens en natuur 'van dezelfde natuur' zijn.
		Top

		Het Wijdingssacrament Toen de Jezusbeweging zich uitbreidde en verder ontwikkelde, en de christelijke gemeenschappen zich vermenigvuldigden, werd het noodzakelijk die primitieve Kerk te structureren en ambten en taken in het leven te roepen. Bij het begin werden de taken verdeeld volgens ieders gaven en bekwaamheden. Stilaan werd de organisatie van deze gemeenschappen een kopie van de Romeinse administratie. De gemeenschap werd verdeeld in klerken en leken, en men zag tussen hen een hiërarchie ontstaan. De klerken (de clerus) hadden de macht, de leken waren aan hen onderworpen en vervulden slechts een passieve rol. Deze manier van ambtsuitoefening verkeert vandaag in een crisis, die zich vertaalt in een tekort aan priesters. De evolutie in onze democratische samenleving stelt zich niet tevreden met een Kerk die hiërarchisch is opgebouwd, met twee standen. Maar ondertussen blijven de christelijke gemeenschappen in de kou staan. De Geest echter, die zich niet laat kortwieken, heeft al een uitweg voorzien. Leken, vrouwen en mannen, stellen zich ten dienste van hun zusters en broeders. De bisdommen laten zich in met hun vorming en de bisschoppen erkennen, van geval tot geval, hun zending. Mensen die slechts van op afstand de evolutie in de Kerk volgen, verwonderen zich over de nieuwe gezichten in de door hen gevraagde kerkdiensten. Maar als de eerste onwennigheid voorbij is, waarderen ze de aandacht en de nabijheid die ze bij deze nieuwe bedienaars proeven. Het zijn vrouwen en mannen, gehuwden, die een welbepaalde taak en mandaat uitoefenen, voor een beperkte tijd, soms hernieuwbaar. Hun dienstwerk verhindert hen niet andere sociale, beroeps- of familiale activiteiten uit te oefenen. Deze feitelijke gang van zaken doet serieuze vragen rijzen bij het wijdingssacrament. Moet het zo blijven, dat jonge mensen uitgenodigd worden om in te treden in een levensstaat, meer nog, een identiteit, die hen duidelijk onderscheidt van de gewone christenen en hen boven hen plaatst? Wordt het niet hoog tijd dat we terug aanknopen bij de oorspronkelijke intuïties, de vrijheid tot initiatief, zoals in het begin van de Kerk? Betekent dit dan dat we het wijdingssacrament moeten loslaten? Het wijdingssacrament betekent ook dat iemand op officiële wijze wordt aangesteld in dienst van de groei van een gemeenschap. Afstand doen van de hiërarchie betekent niet dat we in anarchie moeten vervallen. Elke groep mensen heeft nood aan animatoren en verantwoordelijken. Sacramenten begeleiden de groei van een christelijke gemeenschap. Ze zijn tekens van Gods aanwezigheid en van zijn aandacht voor ons. Het is maar normaal dat degenen aan wie de uitoefening van deze tekens wordt toevertrouwd, volledig door de Kerk erkend worden. Tenslotte stellen zij handelingen die voor de Kerk bindend zijn. Men blijft wijdingen toedienen om christelijke gemeenschappen in de mogelijkheid te stellen bijeen te komen voor de maaltijd des Heren, gedoopt, gesterkt, verbonden met de andere gemeenschappen, en met de Kerk in haar geheel. Als de Kerk op een soepele wijze het wijdingssacrament zou toedienen aan mensen die zulk dienstwerk reeds verrichten, zonder voorwaarden over levensstaat of geslacht, dan zou ze heel zeker een menselijker gezicht krijgen, en meer democratisch functioneren. De wijding zou dan het sacrament van de dienst blijven, in dienst van het sacrament.
		Top

		Archiv : Catechismus januari 00, De overtreding, Wie of wat is heilig? Vergis je niet! Catechismus december 99, Adventstijd, Onvolmaakt, en dus moeizaam op weg Catechismus november 99, Het geestelijk leven, God is relatie Catechismus oktober 99, Het jubeljaar, Bedevaarten Catechismus september 99, De politiek, De hoop Catechismus juli 99, Liefde en liefdadigheid, Het wonder Catechismus juni 99, Zeldoding, De ambten in de Kerk Catechismus mei 99, Samen met agnositci en atheïsten, Het mysterie van het kwaad Catechismus april 99, De Initiatiesacramenten, Het geloof, wat is dat toch? Catechismus maart 99, Het huwelijkssacrament, Het eeuwig leven Catechismus februari 99, De Sacramenten, de Vasten Catechismus januari 99, Euthanasie, Staatsburgerschap Catechismus december 98, Kerstmis, Racisme Catechismus november 98 Catechismus oktober 98 Catechismus september 98 Catechismus augustus 98 Catechismus juli 98 Catechismus juni 98 Catechismus mei 98 Catechismus april 98 Catechismus maart 98 Catechismus februari 98 Catechismus januari 98
		Top