Abortus
Het gebeurt dat ze me schrijven, vrouwen, jonge meisjes die zich hebbenlaten aborteren en die het erg moeilijk hebben. Hun lijden is dubbel.
Er is een vorm van verdriet die 'van binnen' komt. De vrouw die een abortusheeft laten uitvoeren voelt een verschrikkelijke vorm van wanhoop, ook alblijft ze overtuigd van haar beslissing en het feit dat ze geen andere keuzehad. "Iets ergers kan een vrouw niet meemaken" vertelt mij eenjonge vrouw van 19 jaar. Het gaat om een pijn die men niet kan loochenen,niet kan uitwissen. Een abortus is een kwetsuur, een verscheurende pijn.
De andere vorm van pijn komt van buitenaf. De pijn van de veroordelingdoor anderen. Door de ridders van de morele orde, de anti-abortus-commando'sdie op gezette tijden van zich laten horen. Extreem rechts en godsdienstigintegrisme reiken elkaar de hand om samen de kruistocht aan te voeren.
Nieuwe kruisvaarders, die er alleen op uit zijn om hun waarheid met geweldaan anderen op te leggen. Hiervoor moet men toch wel beducht zijn? Mensendie de baas willen spelen over het geweten van anderen zijn altijd te duchten.In sommige landen zijn er pogingen om de bestaande wetgeving af te schaffen.Dit zou een gevaarlijke stap achteruit zijn. Clandestiene abortussen zijnimmers zeer gevaarlijk voor de moeders. Het behoort tot de taak van onzesamenleving om die te verhinderen.
Zeker, men moet ontsporingen vermijden en abortus niet voorstellen alseen banaal gebeuren. Dat verlangen de vrouwen ook niet. In die zin blijftde opvoeding, nog steeds en altijd, de beste vorm van preventie.
Een vrouw en een man beleven hun waardigheid als ze in een vrije keuzehun verantwoordelijkheid opnemen en respect hebben voor elkaar. Als eenkoppel gezamenlijk beslist om 'ja' te zeggen tegen het leven, dan staatdaar geen prijs op. Maar ook kan geen enkele wet een mens ontslaan van deuitnodiging om persoonlijk, vanuit zijn geweten, zijn verantwoordelijkheidop te nemen.
Willen we maken dat iedereen 'ja' zou kunnen zeggen tegen het leven,dan moet onze samenleving zich afvragen hoe het staat met de sociale rechtvaardigheiden de solidariteit. Hoe kunnen vrouwen die door hun man in de steek gelatenzijn, geen werk hebben en in onaanvaardbare omstandigheden moeten wonen,kiezen om hun kind te houden?
Wij moeten geen oordeel vellen over de vrouw die beslist heeft zich telaten aborteren. Wij moeten ons wel afvragen of wij haar de warmte, de ondersteuningen de hulp hebben gegeven, waardoor die mislukking misschien vermeden hadkunnen worden.