- Het team dat aan deze catechismus werkt biedt u elke maand twee teksten
aan. Suggesties om deze teksten te verbeteren worden met dank aanvaard.
We zouden deze catechismus graag zien groeien als iets waaraan we samen
bouwen.
- Voorstellen voor nieuwe onderwerpen zijn ook altijd welkom.
Het geestelijk leven
In de tweede helft van deze twintigste eeuw heeft het geestelijk leven zich losgemaakt van de godsdiensten. Dat is een typisch kenmerk voor deze tijd: voor velen is het geestelijk leven autonoom geworden en niet meer verbonden met een religieuze praktijk, in de betekenis van deelname aan de cultus, de riten, de sacramenten van een gemeenschap. We kennen allemaal mensen die op weg zijn, die zoeken naar een zin voor hun bestaan, die zich niet afsluiten, maar openstaan voor hun medemensen - en die hun licht niet gaan opsteken bij officiële vertegenwoordigers van een kerk of een godsdienst.
Als wij onze tijdgenoten oppervlakkig noemen, materialistisch, dan surfen wij over de realiteit heen, dan spreken we al te lichtvaardig en doen we onze tijd geen recht. Je moet maar eens luisteren naar interviews met jongeren en naar de teksten van hun liederen.
We onmoeten graag mensen die we 'wijs' noemen, mensen met een zekere ervaring. Zij bevinden zich op dezelfde weg als wij, maar ze zijn een stapje verder, en kunnen ons iets meedelen vanuit hun ervaring. Zijn we bij voorbeeld in rouw gedompeld, dan zijn we blij als we met iemand kunnen praten die het ook heeft meegemaakt, die kan zeggen hoezeer hij ons verdriet begrijpt en hoe hij het aan boord heeft gelegd om niet de hele tijd door te blijven denken aan diegene die ons verlaten heeft.
Het geestelijk leven verenigt. We kunnen de andere niet louter meer van buitenaf bekijken als we iets hebben gedeeld van wat met ons mens-zijn te maken heeft. Hetzelfde is waar als we elkaar weerzien op een manifestatie voor de rechten van mensen-zonder-papieren of tegen uitsluiting; als we mee op weg gaan met een gezin in moeilijkheden, of samen een belangrijke gebeurtenis herdenken. Nadien is het nooit meer als voorheen. We zijn ergens 'medeplichtigen', we zijn in zekere zin familie van elkaar geworden.
We voelen heel goed aan dat we niet meer alleen zijn. Vele van onze tijdgenoten zetten zich in voor een of andere geestelijke waarde. Deze geestelijke waarde heeft met ons diepste bestaan te maken, wie we ook zijn: gelovig, agnost of ongelovig. Ze ligt op het domein van ons verlangen. Ze stelt ons in staat om onszelf te zijn, om toegang te hebben tot onszelf, om dieper binnen te dringen in onszelf en om woorden te vinden die uitspreken wat ons bezielt.
Als we dat doen, sluiten we aan bij het krachtigste wat in onze tradities te vinden is - en wat de geschiedenis (met, binnen de instituties, de strijd om de macht) ons vaak belet heeft te zien. Zo zal een christen denken aan Jezus, aan wat deze man heeft bijgedragen tot ons mens-zijn.
Jezus van Nazareth had inderdaad zeer veel aandacht voor elke mens, en toonde een voorkeurliefde voor de uitgeslotenen. Dat hebben Petrus en Johannes zeer goed verstaan. Ze ontmoetten een lamme aan de rand van het bad in de tempel en zegden hem: "Goud of zilver hebben wij niet - maar in Jezus' naam, sta op en ga!"