PALESTIJNE VROUWEN
Het is de titel van een film. Het MRAP (Mouvement contre le Racisme et pour l'Amitié entre les Peuples - Beweging tegen het racisme en voor de vriendschap tussen de volkeren) heeft ergens in een Parijse voorstad over deze film een debatavond georganiseerd.
De film speelt zich af in Hein El Helwé, een Palestijns kamp, één van de 13 in Libanon. Centrale figuur is Rasha, een jonge vrouw van 24 jaar. Drie generaties (grootmoeders, moeders en dochters) laten zien wat het is, nergens thuis te zijn. Ze doen ons aanvoelen in welke moeilijke omstandigheden ze als bannelingen leven, tussen vernedering en vergetelheid. Het is een prachtige film. De Palestijnse vrouwen zijn buitengewoon: hun waardigheid, hun moed, hun woede. Ik hou van hun opstandigheid: ze maakt hen nog groter.
- Rasha is die avond ook in de zaal aanwezig. Ik ben blij haar weer te
zien. Ik had haar in Libanon ontmoet. Ze is nog altijd even vastberaden.
In het debat sta ik aan haar kant. Voor het talrijk opgekomen publiek is
het een revelatie. Voor het eerst zien ze aan welke vernederingen de mensen
in die kampen onderworpen zijn. Ik vertel hen wat ik zelf van die situatie
denk.
- De Palestijnen die in die kampen wonen zijn een volk dat door de Geschiedenis vergeten wordt. Al 50 jaar lang. In die film eisen de vrouwen maar één zaak: rechtvaardigheid. Concreet betekent dit dat hun volk mag krijgen waar het recht op heeft: het recht om op zijn eigen grondgebied te wonen!
- De Palestijnen die in die kampen wonen zijn een volk dat door de Geschiedenis vergeten wordt. Al 50 jaar lang. In die film eisen de vrouwen maar één zaak: rechtvaardigheid. Concreet betekent dit dat hun volk mag krijgen waar het recht op heeft: het recht om op zijn eigen grondgebied te wonen!
IN DE GROTE ZAAL VAN DE WERKBEURS
- 250 Mensen zitten dicht opeengepakt in de grote zaal van de Werkbeurs
in Parijs, gelegen Place de la République. De vereniging 'Droits
devant!!'
- (Rechten éérst!!) houdt er haar algemene vergadering. Reeds 3 jaar strijden mensen-zonder-papieren voor hun rechten. 'Droits devant!!' heeft hen vanaf het eerste uur gesteund. Ongeveer 1800 dossiers werden op de Prefecturen ingediend. Twee derden ervan werden onontvankelijk verklaard. Voor de
- regering is de zaak van de mensen-zonder-papieren nu afgehandeld. Wat nu gedaan? Mensen-zonder-papieren nemen het woord. Elk land is er vertegenwoordigd. De een na de ander neemt het woord, het is een hele wanhoopslitanie. "Ik ben gehuwd met een Française, mijn kind heeft de Franse nationaliteit. Ik heb alle nodige stappen gezet. Zonder resultaat."
- - "Ik woon in een tehuis voor jongeren. De politie houdt alles in de gaten. Ik durf niet naar buiten gaan." - "Ik weet echt niet wat er met mij zal gebeuren. Ik zie geen enkele uitweg. Maar toch ben ik blij dat ik er ben."
- - "Ik ben afkomstig van het eiland Mauritius. Als ik aan een betoging van mensen-zonder-papieren deelneem, dan zie ik niemand van bij ons. We moeten naar buiten durven komen en geen schrik hebben."
- (Rechten éérst!!) houdt er haar algemene vergadering. Reeds 3 jaar strijden mensen-zonder-papieren voor hun rechten. 'Droits devant!!' heeft hen vanaf het eerste uur gesteund. Ongeveer 1800 dossiers werden op de Prefecturen ingediend. Twee derden ervan werden onontvankelijk verklaard. Voor de
Dit woord komt regelmatig terug: naar buiten treden, zich niet wegsteken. Op het einde geeft men mij het woord. "Onze bijeenkomst geeft ons nieuwe moed. Omdat wij vandaag solidair zijn, zullen wij morgen samen kunnen strijden. Jullie hebben zich hier vandaag laten horen. Jullie zullen zich op straat moeten laten horen, op de grote betoging in maart!"
DE IRANESE VERZETSBEWEGING
Ik ben uitgenodigd door de Iranese verzetsbeweging in ballingschap. Deze opposanten tegen het regime van de mullah's hebben de gewoonte mij op hun culturele feesten uit te nodigen. Daar komt gewoonlijk veel volk op af.
Vandaag is het de verjaardag van de dood van een aantal Iranezen, in Teheran vermoord tijdens een betoging voor vrijheid en democratie in 1981.
Ze bieden mij aan om het woord te nemen, ik spreek de vragen uit die ik mij stel: "Iran telt nu zo'n 30 miljoen jongeren. Ze vormen de helft van de bevolking. Ze zijn jonger dan 20 jaar. Ze hebben de Islamitische revolutie dus niet meegemaakt. Hoe staan die jongeren tegenover de economische crisis, de werkloosheid, de onverdraagzaamheid? Wat willen zij? Wat kunnen zij doen?"
Volgens deze Iranese verzetstrijders is het regime van de mullah's op termijn gedoemd om te verdwijnen. Aan de jongeren geeft men wel de indruk van een opening naar het Westen, maar dit is slechts schijn. In feite is er niets veranderd. De onderdrukking gaat door.
HET FESTIVAL WETENSCHAPPEN-GRENZEN
- Dit festival in Cannes verbaast door zijn groeiend succes. De wetenschapsmensen
die hierop worden uitgenodigd zijn vaak marginalen binnen hun eigen discipline,
omdat ze ook waarde hechten aan het irrationele en de verbeelding. Waar
allerlei disciplines elkaar kruisen, wordt het kennisveld veel breder.
Op dit festival kan men vrijuit spreken, men vindt er gehoor, nieuwe dingen
zijn hier mogelijk. Het initiatief KEO (de archeologische vogel van de
toekomst) kent veel bijval. In 2001 zal KEO zich een weg banen in de ruimte
voor een lange vlucht rond de planeet Aarde, om er 50.000 jaar
- later weer veilig en wel te landen. KEO zal dan aan de aardbewoners van morgen al de boodschappen bezorgen die we aan hun aandacht zullen hebben toevertrouwd. Van welke aard zal onze boodschap zijn? Teder, poëtisch, ernstig of gewichtig?
- Het festival eindigt met een rondetafelgesprek. Onderwerp: "De makers van de toekomst". Zeven deelnemers zullen het woord nemen. Ik moet niet lang zoeken naar mijn inleiding: "Hoe willen wij over de toekomst spreken, als aan deze tafel alleen maar mannen zitten? Echt toekomstgericht werken
- zullen we maar kunnen als we het samen doen, mannen én vrouwen." Meer was niet nodig om in de zaal een geanimeerd debat op gang te brengen.
- later weer veilig en wel te landen. KEO zal dan aan de aardbewoners van morgen al de boodschappen bezorgen die we aan hun aandacht zullen hebben toevertrouwd. Van welke aard zal onze boodschap zijn? Teder, poëtisch, ernstig of gewichtig?