Een retraite doen
Zoals ieder jaar ben ik op retraite geweest in de abdij van La-Pierre-Qui-Vire. En ik heb aanvaard om drie retraites te begeleiden voor leken en religieuzen, in Frankrijk en in België.
Elke retraite is een geestelijk gebeuren. Er gebeurt altijd iets. Samen bidden en luisteren naar het woord van God, hierover met elkaar in gesprek treden - dit is een bron van nieuwe uitdagingen, een uitnodiging om zich open te stellen. Het onverwachte kan gebeuren. Een retraite volgen biedt de
mogelijkheid om alle drukte naast ons neer te leggen, om de afgelegde weg te overschouwen, om de geschiedenis van ons eigen leven te herlezen, om de verschillende gebeurtenissen die ons getekend hebben met elkaar te verbinden, om de toekomst onder ogen te zien.
Als ik sommige retraitanten beluister stel ik vast dat ze zeer zware kruisen dragen. Maar ik blijf vol bewondering bij wat de Heilige Geest in hun leven teweegbrengt. Ik zeg God dank voor vrouwen en mannen die, getekend door allerlei ervaringen en beproevingen, met een bewonderenswaardige trouw in Christus blijven geloven.
Een uitnodiging om te dineren -In de bus spreekt een kleurling me aan. Hij komt uit Bangladesh. Hij vertelt me van zijn probleem: een waardig logement vinden voor zijn gezin.
Zijn vrouw, van Iranese afkomst, gaat uit werken. Hij ook. Zijn twee jongens, 15 en 17 jaar oud, behalen zeer goede schoolresultaten. Maar hun woning bestaat uit slechts twee kleine plaatsen, de keuken bevindt zich in een hoek. En dat duurt nu al tien jaar. Hij nodigt me met aandrang uit om op een avond bij hem te komen eten. Zijn zonen kennen me en zullen heel blij zijn. Ik aanvaard de uitnodiging en verlaat de bus.
Twee weken later ga ik naar hen toe. De man die ik op de bus ontmoet heb wacht me op het voetpad op. Hij is heel blij me te zien. Zijn jongens hadden gewed dat ik nooit zou komen opdagen om bij hen aan tafel te gaan
Het hele gebouw is bouwvallig en lawaaierig. Hun woning is zeer goed onderhouden. Als er niet veel plaats is, moet alles goed geordend staan! De mama, omringd door haar twee grote zonen, is gelukkig me te mogen verwelkomen. De twee jongeren staan er wat verlegen bij. Maar dit zal vlug veranderen. Ze tonen me hun kleine kamer met stapelbed. De jongste gaat vroeg slapen. De oudste werkt tot laat in de nacht bij een klein lampje. Ze vragen of ik voor hen iets wil neerschrijven op een papiertje. In de andere kamer staat de eettafel aan de muur vastgehecht. Er zijn maar vier zitplaatsen. De vader zal de hele tijd blijven rechtstaan om te bedienen.
Hier slapen de ouders, de tafel wordt dan opgeklapt.
Ik voel hoe fier deze ouders zijn over hun twee zonen. Zij doen alles wat ze kunnen om hen te laten slagen in het leven. Het gezin is heilig voor hen. Ik deel met hen het brood van de vriendschap, hier, op deze plaats, in hun familiekring. Ik heb het gevoel dat ik deel uitmaak van hun leven.
Delen maakt mensen tot broers.
Doopsel en huwelijken - De zomer is een gunstige tijd voor de sacramenten die familie en vrienden bij elkaar brengen. Twee jonge mensen die ik niet kende en die zich op afstand hielden van de Kerk zijn naar mij toegekomen. Ze hebben geen banden met het instituut Kerk. Maar de liefde en de geboorte van een kind nodigen
mensen uit om zichzelf te overstijgen, doen vragen rijzen naar de zin van het leven en maken hen ontvankelijk voor het begin van een geestelijke ontdekkingstocht. Deze jonge mensen zijn niet op zoek naar normen, ze zijn op zoek naar zingeving. Ze hebben ondervinding opgedaan op de weg die ze al aflegden en willen op een waarachtige manier omgaan met wat ze in zichzelf ervaren.
Als we in de kerk samenzijn voor de viering stel ik het altijd op prijs als de betrokkenen zelf eerst het woord nemen. Voor alle aanwezigen kunnen ze dan uitspreken welke betekenis die stap voor hen heeft. Zo is het ook bij dit huwelijk. De jonggehuwden spreken de gemeenschap toe: "Jullie vragen zich waarschijnlijk af waarom wij voor ons huwelijk naar de kerk komen. Het is waar, we zijn het niet eens met een aantal officiële uitspraken van de Kerk. We zijn ons ook bewust van onze onzekerheden en twijfels wat betreft het geloof. Maar toch vinden we het belangrijk dat God onze liefde zegent.
We vertrouwen ons ja-woord toe aan Gods trouw." De toon was gezet. De aanwezigen wisten dat het ook met hen te maken had.
