Zonen van Harki's
Op de Esplanade des Invalides in Parijs houden zeven jonge mensen een
hongerstaking. Wie zijn ze? Zonen van Harki's, leden van de aanvullende
milities die het Franse leger had gerekruteerd in Algerië om deorde te
helpen handhaven in een land waarvan men (toen) niet durfde zeggen dathet
in oorlog was.
Deze Harki's werden na de onafhankelijkheid van Algerië naar Frankrijk
gerepatrieerd en werden er in kampen opzij gezet.
Frankrijk had hen tot hulptroepen gemaakt voor het Franse leger. Op de
vaandels van het Vreemdelingenlegioen staan de woorden "eer en trouw".
Maar daarvan heeft Frankrijk op geen enkele manier blijk gegeven.
De Harki's zijn een verloren en opgeofferde generatie, slachtoffer vaneen
dubbele uitsluiting. In hun geboorteland worden ze ervan beschuldigdte
hebben meegewerkt met de vijand. In het land dat hen onthaalde werdenze
aan de zijlijn geplaatst.
Wat men van hun houding ook mag denken, hun kinderen zijn reeds meerdan
dertig jaar uitgesloten uit de Franse samenleving.
Om te vechten tegen deze onrechtvaardige situatie houden deze jongeren,
wanhopig, een hongerstaking. Ik sta aan hun kant.
Met de gevangenen
Ik breng de dag door in een centrale gevangenis, op uitnodiging van de
gevangenen. Ze zijn veroordeeld tot langdurige straffen. Zéérlange
straffen. Ik ben onder de indruk wanneer ik hen beluister in deze streng
beveiligde plaats. Een van hen zegt me: "Als mijn vrouw mij komtbezoeken
in de spreekkamer, dan heb ik geen recht op seksueel verkeer met haar.Dit
is verboden. Het wordt bestraft met isolering. Maar als ik naar de
verpleegdienst ga en er een condoom vraag voor homoseksueel verkeer,dan
krijg ik het. Men sluit de ogen. Geen probleem. Het is de wereld op zijn
kop. We eisen spreekkamers waar intiem contact mogelijk is". Ikkan niet
anders dan hun eis onderschrijven. Ik zal me aansluiten bij de campagne
van het Internationaal Observatorium van de Gevangenissen, ten gunstevan
het recht van de gevangenen op intimiteit.
Vrouwen en liturgie
In 1961 heb eens deelgenomen aan een zondagsviering in Oostenrijk. Hetwas
nog voor het tweede Vaticaans Concilie. Geen concelebratie. Mis met de
rug naar het volk, in het Latijn. Geen vrouw in het koor.
36 Jaar later, in 1997, ben ik weer in dezelfde streek in Oostenrijkvoor
de zondagsviering. Een vrouw leest het evangelie voor. Een andere vrouw
verzorgt de preek. Beiden staan samen met de priesters aan het altaaren
komen ook tussen bij het eucharistisch gebed. Andere vrouwen reiken de
communie uit en geven een kruisje aan de kleine kinderen die de communie
nog niet ontvangen. De aanwezigen nemen actief deel en lijken me goedop
elkaar afgestemd.
Een vergelijking tussen die twee vieringen drong zich aan mij op. Eris
toch heel wat veranderd in mentaliteit en praktijk! Wat zich afspeeltin
het hart van de liturgie is teken van de veranderingen die plaatsvondenin
het leven van de Kerk. Begrijpt men er wel de draagwijdte van?
Jacques Gaillot
Schrijf naar mgr. Jacques Gaillot: jgaillot@partenia.org