Notities Onderweg, oktober 1997


Notities OnderwegArchiv
BibligraphiePartenia en chiffres

 

 









Actualite





Aide

email

Notities Onderweg

 

Zaterdag 23 augustus. Precies een jaar geleden beukten de ordestrijdkrachtenop de poorten van de St.-Bernarduskerk te Parijs. Ze dreven er op een schandaligewijze de families-zonder-papieren uit die daar hun toevlucht hadden gezocht.

Men profaneert een kerk als men er de vreemdelingen uit verdrijft. Hetis een trieste verjaardag. Schaamte en woede komen in mij op als ik eraanterugdenk.

Enkele honderden mensen verzamelen zich rond mensen-zonder-papieren,juist voor het kerkgebouw, waarvan de deuren vreemd genoeg gesloten blijven.Uit het tumult groeit een geïmproviseerde optocht. Er komen nog mensenbij. Met plezier geef ik een arm aan Marina Vlady, toneelspeelster en schrijfster.Slogans schieten de lucht in. Het protest zwelt aan. Iedereen beseft zeergoed dat de strijd voor de verdediging van de vreemdelingen nog niet teneinde is.

Ik verlaat deze bescheiden menigte. Ik ga naar een andere plaats, ensluit mij aan bij een andere menigte, een mensenzee deze keer. Paus JohannesPaulus II heet hen welkom voor een nachtwake , ter gelegenheid van de Wereldjongerendagen.Een massa die enthousiasme uitstraalt, en de vreugde van het geloof. Eenmassa waarin het stil kan worden, waarin men de stilte kan horen. Voor mijis het een verademing. Het gebeurt zo zelden dat ik mij te midden van eenmenigte bevind zonder dat er sprake is van strijd, van protest, van bedreigingenvan de ordestrijdkrachten!

De paus dient tien jongeren het doopsel toe. De liturgie ontvouwt deschoonheid van haar rituelen. Mijn gedachten blijven bij de andere groep,vanwaar ik ben weggegaan. Ik besef dat we gedoopt zijn ten bate van de mensheid,in dienst van de mensheid. Om te dienen zoals Christus.

We kwamen uit verschillende landen van Europa, die allemaal erg veelbelang hechten aan de democratische vrijheden. Maar we werden van een fundamentelevrijheid beroofd: de vrijheid van verkeer.

Het doel van onze reis was Diyarbakir, historische hoofdstad van Koerdistan.Ter gelegenheid van de Werelddag voor de Vrede wilden we ons daarheen begeven.De hele bevolking verheugde er zich al op ons te kunnen verwelkomen.

Bijna 30 miljoen Koerden wonen in één groot gebied, datzich uitstrekt over een deel van Irak, Syrië, Iran en Turkije. Hetwas in dit oostelijk deel van Turkije (ongeveer 15 miljoen Koerden) datonze cars hadden durven binnendringen.

In Istanboel, vanwaar onze tocht vertrok, hadden 30.000 Koerden ons heelhartelijk verwelkomd. Dit volk kijkt reikhalzend uit naar de vrede, smeektom vrede. Overal langs de weg kwamen Koerden heel blij naar ons toe om onshun steun te betuigen, ondanks de gummiknuppels van de politie. Over hethele traject van onze tocht, 26 uur lang, hebben de veiligheidsdienstenhet ons zonder ophouden moeilijk gemaakt. Uiteindelijk verboden ze ons detoegang tot Diyarbakir. We hebben het misprijzen gevoeld van de kant vande politie en de militairen. Hetzelfde misprijzen dat de Koerden in hundagelijks leven zo vaak ondervinden.

Wij, afkomstig uit dat Europa waar Turkije zo graag deel zou willen vanuitmaken,waren wij dan werkelijk zulke gevaarlijke terroristen, dat men met tanks,machinegeweren, waterkanonnen en helicopters naar ons toe moest komen? Tegenoverdie machtsontplooiing hebben wij ons geweldloos opgesteld. We hebben zangen dans verkozen boven stokken en geweren.

Maar zijn we geen terroristen - toch erkennen we dat we 'gevaarlijk volk'zijn. Gevaarlijk, want we zijn naar de Koerdische bevolking toe gegaan omsamen met hen "Leve de vrede!" te roepen. De gewapende repressie,het systematisch teruggrijpen naar geweld kan onmogelijk de weg openen naarde vrede. De oplossing zal niet gevonden worden langs militaire weg. Alleende politiek kan een uitweg bieden, als er vredesonderhandelingen komen.

Maar gevaarlijk, dat blijven we. Want wij blijven de overtuiging toegedaandat er meer moed nodig is om te kiezen voor de vrede dan om te kiezen voorde oorlog. En dat precies daarom de vrede mensen bang maakt. Want dan moetmen risico's nemen, werken aan mentaliteitsverandering, duidelijk een eindestellen aan een aantal praktijken.

Gevaarlijk blijven we. Ook omdat onze strijd niet zal ophouden met onsvertrek uit Turkije. We verlaten dit land als ongewenste vreemdelingen Wezullen terugkeren. Om samen met de Koerdische en de Turkse bevolking devrede de vieren. Het zal een dag zijn van feest en van vreugde. Want het.lot van hele volkeren houdt men niet tegen. Leve de vrede!


getekend:



Jacques Gaillot

Schrijf naar mgr. Jacques Gaillot: jgaillot@partenia.org

 









Actualite





Aide

email

Archiv :






PS: Partenia en chiffres

Nombre total de fichiers sur le site: 115
Nombre de requêtes de pages cumulées sur un an: 205 000
Nombre de visiteurs en un an: de l'ordre de 70 000
Nombre mensuel moyen de visiteurs: environ 5 000
Nombre d' e-mails reçus par Jacques Gaillot en un an: 3237
Nombres de sites Webs proposant un lien vers
le site Partenia: environ 300