Ontmoeting op de trein
De trein bewoog zich voort op hoge snelheid. Een vrouw kwam naar mij toe: "Mag ik u een kop koffie aanbieden?" Zo'n onverwacht maar aangenaam aanbod mag men niet weigeren! Nog maar net in de bar komt de vrouw tot de kern van de zaak: "Ik heb mijn geloof verloren. Ik heb elke religieuze praktijk achter mij gelaten. Mijn man, mijn kinderen, de mensen van de parochie - ze kunnen het maar niet begrijpen. Ik ben altijd heel actief geweest op gelovig gebied. Nu is alles ineengestort. De principes sluiten mij op, verstikken me. Ik verlang mijn eigen leven te leiden. Leven in harmonie met mezelf. Ik begin tijd te nemen voor mezelf. Het is het begin van een weg in waarheid. Een weg die mij dersteboven gooit, die me innerlijk totaal verandert, een duistere weg. Een gedaanteverandering is onafwendbaar, zoals bij de rups die zich tot vlinder ontpopt.
"De zijden cocon is een veilige plaats, die stelt ons gerust. De vrijheid maakt bang: het avontuur van de onbekende toekomst. Maar het is een rijke en boeiende weg! Hij geeft me vleugels. Jammer voor de titels, het stereotype beeld dat men van ons heeft. Niets staat voor altijd vast Maar de dynamiek toont aan dat de bezieling er nog altijd is, en die trekt ons mee in ons wordingsproces."
Het doet me deugd deze woorden te horen. Zij is gelukkig, deze vrouw, die in waarheid en vrijheid haar eigen weg gaat. Jezus zei: "Je moet herboren worden". Herboren worden is moeilijker dan geboren worden. Ik spreek deze vrouw moed in. Zij heeft juist geraden - er is iets dat ons met elkaar verbindt. Maar de trein komt reeds aan in het station.
