Augustus 2009

Partenia   Actualiteit   Notities Onderweg   De Bijbel       Terugblik   Geschiedenis van Partenia   Biografie van Jacques Gaillot   Archief   Boeken in het Frans         Links       Impressum		• Reis naar Seoul   • Evacuatie met harde hand   • Raadpleging van de burgerbevolking   • Een tijdelijke verbetering           Reis naar Seoul       Uitgenodigd door de UPF (Universal Peace Federation, Federatie voor Universele Vrede) begeef ik me voor de eerste keer naar Korea, voor een internationale bijeenkomst over conflictresolutie.       Een Boeing 747, volgeboekt, gaat majestueus als een grote vogel de lucht in. Op een scherm let ik op de vliegroute van Parijs naar Seoul, ongeveer 9000 km. We vliegen over de Baltische zee, dwarsen Rusland, Mongolië en China. Ik zie voor mijn ogen de volkeren van de landen waarboven we vliegen, en hun geschiedenis.       Ik zit naast een charmante Koreaanse, die maar één gebrek heeft: ze spreekt geen Frans.       Ter hoogte van Peking gekomen, naderen we Seoul. Het vliegveld ligt op een eiland. Ik neem een bus die er twee uur zal over doen om me naar het stadscentrum te brengen. Overal rijzen grote buildings omhoog. Het verkeer is druk. Ik logeer in een hotel en heb een kamer op de 20e verdieping. Ik deel de kamer met een deelnemer die ik nog niet ken.       87 landen zijn vertegenwoordigd. Uit de ervaringen van de deelnemers valt heel wat te leren. Zo is er de ex- president van Costa Rica, een klein landje van Latijns-Amerika, gelegen tussen Panama en Nicaragua, die er graag aan herinnert dat Costa Rica het enige land in de wereld is dat zijn leger heeft afgeschaft. Nu al 60 jaar geleden! Zijn land is in vrede en wordt gerespecteerd. Men heeft er vredesuniversiteiten opgericht waar een vredescultuur wordt aangeleerd.       De huidige eerste minister van Azerbeidzjan heeft het over de 16 jaren van conflict tussen zijn land en Armenië. De secretaris van de eerste minister van Nepal spreekt over de 12 jaren die zijn land verscheurd hebben.       In de meeste getuigenissen die men brengt is ook de spirituele dimensie aanwezig. Men steunt op gemeenschappelijke waarden, die verbinden: waarheid, gerechtigheid, broederlijkheid. De religies hebben een belangrijke rol te spelen.             Men herinnert aan het voorbeeld van Nelson Mandela. Na een verblijf van 27 jaar in de gevangenis heeft hij niet gezocht om zich te wreken op de blanken. Voor de heropbouw van zijn land heeft hij beroep gedaan op de blanken. Hij had iedereen nodig. Met haat en wraaklust wint men zijn vijand niet.             Evacuatie met harde hand       De mensen zonder papieren die al meer dan een jaar de Bourse du Travail bezetten, zijn er brutaal buitengezet door een vakbondsorganisatie. Gewoonlijk is het de politie die zo ’n werkje opknapt. Vandaag is het de sterke arm van een syndicaat! Het is de wereld op zijn kop!       De mensen zonder papieren staan bijeen op het voetpad, dicht bij de Bourse du Travail, met al hun spullen. Ik ga er onverwijld naartoe. Welk een spektakel, hartje parijs! De vrouwen, altijd vastberaden, houden stand in de felle zon. Op een affiche staan deze vreselijke woorden: “Als u beweert dat mensen meer waard zijn dan dieren, bewijs het!”       Sissoko, de woordvoerder van de groep gaat volgaarne in op het aanbod om een koffie te gaan drinken in de bar aan de overkant. De vrouw die aan de toog staat voelt de behoefte ons te zeggen: “Het is toch triestig om te zien wat zich daar op dat voetpad afspeelt. Men zou mensen op die manier niet mogen behandelen. Het zijn toch mensen zoals wij. Iedereen in deze wijk denkt hetzelfde. Ik weet niet wat ik voor hen kan doen.” Ik apprecieer wat deze vrouw zegt: “We hebben er goed aan gedaan bij u een koffietje te komen drinken. Uw woorden doen ons deugd. Bedankt.”       Sissoko heeft geen gemakkelijke taak. Deze kalme en vastberaden man houdt goed stand. Alle Afrikanen op het voetpad staan aan zijn kant.         Raadpleging van de burgerbevolking       Toen ik op een zekere ochtend zei dat ik naar Fleury-Mérogis zou gaan, ten zuiden van Parijs, antwoordde men me: “Je gaat naar de gevangenis?” Fleury-Mérogis is inderdaad gekend als naam voor de grootste gevangenis van Frankrijk, en naar het schijnt ook van heel Europa. 4.000 mensen, dat is al een groot dorp!       Ik ging niet naar de gevangenis, maar naar het gemeentehuis. De communistische burgemeester en zijn eerste schepen hadden me uitgenodigd voor een gesprek over de raadpleging van de burgerbevolking (“assises citoyennes”) die op een zaterdag in september moet plaatsvinden en die zal gaan over huisvesting, opvoeding en gezondheid.       Het woord ‘burger’ (‘citoyen’) is vandaag de dag betekenisvol. Het trekt de aandacht op het feit dat iedereen verantwoordelijkheid draagt, meetelt in de wijk. Niet alleen op het moment van de verkiezingen, maar voor alles wat het samenleven betreft.       Worden niet uitgenodigd om onze verschillen – geografische, godsdienstige, culturele… – te overbruggen, om wereldburgers te worden? Wat is het toch moeilijk om in het gelaat van de ander het universele in hem te zien, vooraleer te kijken naar datgene waarin hij van ons verschilt?       De burgemeester dringt erop aan om de volksraadpleging af te sluiten met een aperitief en een buffet. Hij heeft gelijk. Maar waarom alleen op het einde feesten? Kan de volksraadpleging geen feestelijk gebeuren zijn van begin tot einde? In plaats van ons te verlaten op specialisten die redevoeringen houden over wat we moeten denken, laten we de burgers de kans geven om het woord te nemen, zodat er een debat ontstaat tussen de burgerbevolking.       Mijnheer de burgemeester is het ermee eens en vindt dat het tijd is om iets te gaan eten.             Een tijdelijke verbetering       Ik ga opnieuw naar Bordeaux, op bezoek bij hen die enkele maanden geleden van de leegstaande gebouwen van een oude garage een kraakpand hebben gemaakt. Het is een blij weerzien.       De lokalen zijn goed onderhouden. Een open plaats, die ontmoetingen in de hand werkt. De handelaars van de wijk dragen hun steentje bij. Een zeldzaamheid.       In de late namiddag worden we met zijn vieren als delegatie ontvangen door de CUB (Communauté Urbaine de Bordeaux – een overkoepelend orgaan tussen stad en omliggende gemeenten). De kabinetsdirecteurs van de CUB en van de gemeente ontvangen ons. Ze zijn heel tevreden over de projecten die de militanten van de vereniging uitgewerkt hebben.       - Een project voor tijdelijk verblijf. Met 12 plaatsen, die reeds allemaal bezet zijn. De mensen die er onthaald worden wachten op een woning.   - Een dagopvang. Reeds een 20-tal daklozen komen hier ’s ochtends ontbijten.   - Een garage van de vereniging. De oude garage moet het mogelijk maken om auto’s te herstellen van minderbegoeden. Dit project staat nog op stapel.       De kabinetsdirecteurs geven hun akkoord. Ze zijn blij dat deze projecten vanuit de basis komen en veelbelovend zijn. Het slagen ervan zou ertoe kunnen leiden dat ook andere verenigingen gelijkaardige initiatieven nemen. Van een proces wordt niet meer gesproken. Die bladzijde is omgedraaid.       Terug in het kraakpand brengen we verslag uit van wat er gebeurd is. Ze zijn met een twintigtal om ons aandachtig te beluisteren. Op hun gezichten staat het plezier te lezen. We gaan over tot de maaltijd, die feestelijk wordt.