carnet de route
 
Corrida, basta!  
Solidariteit als misdrijf  
Industriële kwekerij van gevogelte  
Afpersing via de sociale bijdragen  
   
   
Corrida, basta!  
   
Zo luidt de titel van een boek dat de auteur - met wie ik al lang bevriend ben - me heeft laten toesturen. “Corrida, basta!” is een gespierd pamflet tegen de stierengevechten. De auteur zet het proces in met een scherp rekwisitoor: Welk een verwaandheid! Welk een gebrek aan respect! De auteur stelt de politici die deze stierengevechten in bescherming nemen aan de kaak en stelt zich veel vragen bij de seksuele beleving van de fervente aanhangers ervan.  
   
Ik heb veel plezier gehad bij het lezen van deze bladzijden. Als lid van de “Alliantie tegen de corrida” en het “Radicale anti-corrida comité” kan ik dit alleen maar toejuichen.  
   
violence et souffrance à des taureaux Bij een corrida doet men stieren geweld ondergaan en afzien, in een ongelijke strijd, voor ons plezier. De wreedheid wordt als een spektakel gepresenteerd en de massa applaudisseert.
 
   
We zouden ons vragen moeten stellen bij het geweld dat we op dieren uitoefenen. De dieren hebben rechten. Als we die niet respecteren, hoe zullen we dan de mensenrechten respecteren? De twee zijn met mekaar verbonden.  
   
Ik heb veel waardering voor een woord van Marguerite Yourcenar, lid van de Académie Française: “Wat zal ik zeggen met betrekking tot de rechten van de dieren, wat ik nog niet gezegd heb? Deze zijn uiteraard heilig, zoals de onze heilig zijn. En als de menselijke wreedheid zich zo sterk heeft laten voelen tegen de mens, dan is het al te vaak omdat ze zich geoefend heeft op dieren. Men zou minder geaccepteerd hebben dat verzegelde wagons naar de concentratiekampen reden, als men zich nooit zonder enig nadenken had neergelegd bij het leed van de dieren in de transportwagens die hen naar het slachthuis brengen.”  
   
Corrida, basta!  
   
haute en page  
   
Solidariteit als misdrijf  
   
délit de solidarité Een platform van verenigingen roept in meer dan 80 steden op tot protestmanifestaties tegen het ‘solidariteitsmisdrijf’. Bijna duizend mensen zijn bijeengestroomd op de Place Saint Michel in Parijs. Op de borden die de betogers meedragen staat te lezen: “Ik help mensen zonder papieren, ik riskeer vervolging.” “Als solidariteit een overtreding wordt, dan vragen wij om vervolgd te worden.” “We zijn misdadigers”.
 
   
Het wetsartikel preciseert: “Iedereen die op directe of indirecte wijze helpt om de toegang, de verplaatsingen of het onwettig verblijf van een vreemdeling in Frankrijk te vergemakkelijken, zal gestraft worden met een gevangenisstraf van 5 jaar en een boete van 30.000 euro.”  
   
In deze periode krijgen mensen die mensen zonder papieren helpen steeds meer te maken met pesterijen van de politie, huiszoekingen met inbeslagname van mobiele telefoons en voorlopige hechtenis. Dit is onduldbaar. De mensen zonder papieren zijn menselijke wezens die in zeer precaire situaties leven. Velen overleven. Ze hebben dringend bijstand nodig. Gelukkig zijn er mannen en vrouwen die zich menselijk gedragen, en de bedreigingen van de wet trotseren.  
   
Ze zijn er, op de Place Saint Michel. Niet omdat ze prat gaan op wat ze doen. Ze zoeken op geen enkele manier hun voordeel. Het is gewoon hun aandacht voor de medemens die hen solidair maakt. Ze zijn bereid tot een daad van burgerlijke ongehoorzaamheid aan wetten die ze onmenselijk vinden.
être humain
 
   
Wat zullen de komende generaties zeggen over deze periode van onze geschiedenis?  
   
haute en page  
Industriële kwekerij van gevogelte  
   
Ik was naar Québec gegaan voor enkele televisieopnames, en verliet Montréal met de wagen voor een andere afspraak. Onderweg hield de chauffeur halt in een dorp om verse eieren te kopen. Dat zijn van die onverwachte dingen op reis… We waren niet de enigen die er dezelfde aankoop zouden doen. Een hele rij auto’s ging ons vooraf.  
   
De verse eieren werden verkocht per dozijn. De directeur van de onderneming drong er bij mij op aan om vlug een kijkje te nemen in zijn kwekerij, symbool van zijn succes.  
   
elevage industriel de volailles Hij nam me mee naar de achterkant van het gebouw en liet me binnengaan in een enorm grote barak die zwak verlicht was en goed verwarmd. Ik zag een oceaan van kuikens voor mijn ogen. De directeur zei met voldoening: “Het zijn er negenduizend. Alles is berekend: de verluchting, de verwarming, de verlichting, de voeding.” Hij boog zich voorover en pakte met enige moeite een kuikentje vast dat hij fier in mijn hand legde.
 
   
Dat arme gele kuikentje bleef kalm in de holte van mijn hand en keek me aan. Het leek me te willen zeggen: “Ik woon in deze hel. Nooit zal ik het daglicht kennen, de vrijheid van gaan en staan op het neerhof, het plezier van het zoeken naar voedsel… Weldra zal men me volstoppen met soja, zodat ik goedkoop vlees wordt en licht verteerbaar.”
pauvre poussin
 
   
Tussen het uitbreken uit het ei en het slachthuis verlopen 8 weken. Alles is geprogrammeerd. Elke dag telt. Het kleine gele kuikentje zou welkom geweest zijn bij mij, maar het moest het lot delen van de negenduizend andere. Het is een industriële kwekerij. Een hel voor het gevogelte en ‘junk food’ voor ons.  
   
haute en page  
   
Afpersing via de sociale bijdragen  
   
sans-papiers travailleurs Het gaat over de sociale bijdragen van arbeiders en arbeidsters zonder papieren. 40 organisaties klagen de fraude aan die de regering en het patronaat van Frankrijk sinds tientallen jaren plegen met de bijdragen van de arbeiders zonder papieren.
 
   
Deze bijdragen brengen de Franse staat jaarlijks ongeveer 2 miljard euro op, terwijl deze arbeiders, omdat ze geen papieren hebben, niet kunnen genieten van de vruchten van wat ze gestort hebben.  
   
Deze vorm van oplichting is des te onaanvaardbaarder wanneer het gaat om arbeiders die uit het land worden gezet en terugkomen in Bamako, Dakar, Tunis, Algiers… vernederd en zonder inkomsten.  
   
manifestation Daarom spreken we de medeplichtige consulaten aan over deze praktijk, opdat ze de Franse politie niet langer de pasjes zouden bezorgen die leiden tot de uitwijzing van hun medelandgenoten zonder papieren.
 
   
Er zijn acties geweest bij de consulaten van Mali, Algerije, Senegal, Guinea, Madagaskar, Burkina Faso… Maar de prijs voor de slechtste leerling gaat naar het consulaat van Tunesië, waar de handtekening voor de pasjes geen probleem is. Het moet gezegd dat de Tunesische regering het enige land van de Maghreb is dat in 2008 een akkoord met Frankrijk heeft goedgekeurd over de “vrij gekozen immigratie”.  
   
Een delegatie waarvan ik deel uitmaakte werd ontvangen op de ambassade van Algerije. Een gunstig ogenblik, want het was de periode van de presidentsverkiezingen in Algerije. Op de ambassade is men goed op de hoogte van deze vorm van oplichting. We hebben gevraagd dat de Algerijnse regering zou tussenbeide komen bij de Franse regering voor de regularisatie van de Algerijnse arbeiders zonder papieren.