 |
|
| • Eerbetoon voor een jonge Malinees |
|
| • De toekomst van Partenia |
|
| • Waardig sterven |
|
| • Renald, onze vriend |
|
| |
|
| |
|
| Eerbetoon voor een jonge Malinees |
|
| |
|
| Ongeveer 400 mensen zijn bijeengekomen op de plaats waar een Malinees van 29 jaar in het ijskoude water van de Marne is gesprongen om te ontsnappen aan een politiecontrole. Het werd een drama, hij vond de dood. |
|
| |
|
| Voor mij staat zijn zus, die het woord neemt: “Mijn broer was naar Frankrijk gekomen om me een nier af te staan. Hij is gekomen om mijn leven te redden en nu is hij het die sterft. Het is alsof hij zich voor mij geofferd heeft.” |
|
|
|
| |
|
| De professor die hoofd is van de dienst niertransplantaties had hem naar Parijs laten overkomen voor die transplantatie, die plaatsvond in juni laatstleden. De jonge Malinees had geen vernieuwing bekomen voor zijn verblijfsvergunning. Hij wist dat hij verplicht kon worden het land te verlaten en leefde continu met de vrees voor politiecontroles. |
|
| |
|
 |
Ontroerd en woedend tegelijk klagen wij dit klimaat van terreur aan dat tegenwoordig heerst onder de mensen zonder papieren. Hij die de dood gevonden heeft door in de Marne te springen is helaas niet het eerste slachtoffer van de jacht op mensen zonder papieren!
We staan in de regen, maar zijn niet gehaast om te vertrekken. In stilte gooit elk een bloem in het water, en de stroming neemt haar met zich mee. |
|
|
| |
|
 |
|
| |
|
| De toekomst van Partenia. |
|
| |
|
| De jaarlijkse bijeenkomst van de vereniging Partenia in Parijs verheugt me. Altijd is er dat sterke verlangen om het leven en het vuur te herwinnen, en om zich te distantiëren van alles wat met kaders en structuren te maken heeft. De toekomst is open. |
|
| |
|
 |
Belangrijke zaken hebben tijd nodig. Het ogenblik lijkt aangebroken om alle archieven die met Partenia te maken hebben op een bepaalde plaats te verzamelen, zodat ze niet verloren gaan. Wie zich de toegang tot het verleden ontzegt, weigert ook de toekomst. |
|
|
| |
|
| De nieuwe generatie weet niet meer wat in januari 1995 gebeurd is. Is dat niet normaal? Wat vandaag belang heeft, dat is de manier van leven en van zich engageren van hen die zich op Partenia beroepen. Ik dacht aan vier bakens die Pedro Casaldaliga, de profetische bisschop van Brazilië, onlangs uitzette voor de toekomst van de mensheid: de basisrechten van de mens, de ecologie, de interculturele en interreligieuze dialoog, het samenleven. |
|
| |
|
We zijn niet geschapen om te maken dat Partenia blijft leven. Wellicht moeten we aanvaarden dat Partenia verdwijnt, om een nieuwe geboorte mogelijk te maken? Is het niet zo dat iets moet verdwijnen om een overgang mogelijk te maken?
Vanaf vandaag zijn we geroepen om herboren te worden. |
|
|
|
| |
|
|
|
| Waardig sterven |
|
| |
|
Een vrouw die slachtoffer was van een ongeneeslijke en dodelijke ziekte en ondraaglijke pijnen leed, heeft actieve hulp gevraagd om te kunnen sterven. Haar vraag werd afgewezen.
De publieke opinie was er erg mee bezig. Het debat over euthanasie laaide eens te meer op. Hebben zieken het recht om waardig te sterven? Mag men het mogelijk maken dat het leven menselijk blijft tot het laatste ogenblik? Een journaliste vraagt om een interview i.v.m. de weigering deze vrouw te helpen, die zei dat ze ‘opgegeten’ werd door het lijden. Zoals velen leeft ik mee met het drama van deze vrouw en haar familie. |
|
| |
|
 |
We weten dat de dood deel uitmaakt van het leven, aangezien hij het leven voltooit. Als het leven moet verdedigd en beschermd worden, dan ook de dood, die er deel van uitmaakt. We weten dat niemand anders kan leven en sterven in onze plaats. Zou men dan inderdaad niet verlangen over de middelen te mogen beschikken om het leven lief te hebben tot op het einde en om waardig te sterven?
Maar feitelijk nemen we als gemeenschap maar weinig onze verantwoordelijkheid op m.b.t. het levenseinde. Er valt nog veel te doen om te strijden tegen het lijden en de therapeutische hardnekkigheid en om niet te sterven in eenzaamheid… Het is een kwestie van menselijkheid, van mededogen en solidariteit. |
|
|
| |
|
| Er is eerbied nodig voor de wet die het doden verbiedt. Dat is een basisprincipe. Maar de wet kan niet alles. Er is eerbied nodig voor zieken die zich in uitzonderlijke situaties kunnen bevinden. Uitzonderingssituaties die niet voorzien zijn in het kader van de wet. Nodigen zulke situaties ons niet uit om de wet te overtreden, uit menselijkheid en uit mededogen? De wet zou zulke uitzonderingen moeten onder ogen zien. |
|
| |
|
|
|
| |
|
| Renald, onze vriend |
|
| |
|
Hij verbleef in een opvangcentrum in Parijs. Sinds enkele maanden kwam hij naar het Comité van de daklozen, een vereniging van jonge immigranten waarvan ik peter ben. Renald voelde zich er opgenomen: “Hier stelt niemand me vragen”.
Hij hield van het leven, van ontmoetingen, van het delen. Hij verdroeg geen onrecht en nam deel aan bijeenkomsten van de andersglobalisten. |
|
| |
|
 |
Maar Reland zat aan de drugs en de alcohol. Hij werd met spoed opgenomen en is vlug gestorven, 34 jaar oud. |
|
|
| |
|
| Het was een schok voor ons die van hem hielden. Zijn familie heeft geen vinger uitgestoken. Al jaren weigerde ze alle contact met hem. De jonge immigranten van de vereniging hebben gezegd: “Nu zijn wij de familie van Renard. We zullen ons alles aantrekken. Hij moet een mooie begrafenis krijgen.” |
|
| |
|
| De ceremonie in de kerk is ontroerend. “Voor één keer heb ik me niet verveeld” zou later een van hen zeggen. Onder orgelspel droegen vrienden van Renald de kist langzaam naar voren tot in de kring van de aanwezigen. Een prachtige foto van hem werd op de kist geplaatst, omringd door kleine kaarsjes. Ik lees langzaam de boodschap van de zaligsprekingen. Op het einde komt iedereen als een zwerm bijen rond de kist staan om te luisteren naar een lied van Bob Marley, “Redemption Song”, een van Renalds geliefkoosde nummers. |
|
|
|
| |
|
| Daarna vertrekken we naar het kerkhof van Parijs, aan de buitenrand van de stad, in de hoek van de armen. We laten de kist zakken in de aarde, een zware taak. Een vriendin van Renald plaatst op de kist een klein zakje met verscheidene voorwerpen voor de grote reis, waaronder een flesje Ricard… wij werpen bloemen. Daarna nemen de jongeren de schoppen om de kist met aarde te bedekken. Een laatste gebed. Een laatste moment van stilte vooraleer we weggaan van hem van wie we houden. We gaan terug naar het lokaal van de vereniging om er het brood en onze vriendschap te delen. Het feest krijgt weer waar het recht op heeft, zoals Renald het graag zou gehad hebben. |
|
