 |
|
| Doven laat hij horen en stommen laat hij spreken |
|
| |
|
| “Alles wat hij doet is goed: zelfs doven laat hij horen en stommen laat hij spreken!” (Mc 7,37) |
|
| |
|
 |
Deze kreet van bewondering vanuit de menigte onderstreept Jezus’ genezing van een doofstomme. Het verhaal van Marcus is zeer concreet: “Midden in het gebied van Dekapolis werd iemand bij Jezus gebracht die doof was en gebrekkig sprak, en men smeekte hem om deze man de hand op te leggen. Hij nam de man apart, weg van de menigte, stak zijn vingers in diens oren en raakte met speeksel zijn tong aan. Hij sloeg zijn blik op naar de hemel, zuchtte diep en zei tegen hem: ‘Effata!’, wat betekent: ‘Ga open!’ Meteen gingen zijn oren open, zijn tong kwam los en hij kon normaal spreken…” (Mc 7,32-36) |
|
|
| |
|
| Het gebeuren vindt plaats in de streek van Tyrus en Sidon, bekend als heidens gebied. Jezus aarzelt niet om zich te begeven tussen mensen die men volgens de vrome Joden beter links laat liggen. Daar bevindt zich een man die sinds het begin van zijn bestaan opgesloten zit in een woestijn van stilte: nooit hebben zijn oren een geluid opgevangen, en over zijn lippen kwamen slechts enkele slecht gearticuleerde woorden. En zie, enkele mensen brengen hem naar een onbekende voorbijganger. Geloven zij werkelijk in deze man die hele menigtes op de been brengt? Het evangelie geeft geen uitsluitsel. Hadden de anonieme mensen die hem vooruitduwen goede bedoelingen?... Sommigen verwachten ongetwijfeld ter plaatse een mirakel mee te maken, daar, onder hun ogen. En de doofstomme was slechts een noodzakelijke tussenpersoon. |
|
| |
|
| Jezus neemt deze man zonder stem apart in de stilte van een ontmoeting onder vier ogen. Als hij zich uit de menigte terugtrekt, dan is het zonder twijfel uit discretie, en om zijn gesprekspartner op zijn gemak te stellen. Voor Jezus is deze ongelukkige werkelijk een uniek wezen; niet iemand met wie men de spot drijft of medelijden heeft. |
|
|
|
| |
|
| Met betekenisvolle gebaren antwoordt Jezus op de bede die tot hem wordt gericht: hij “legt hem de hand op”, zoals de profeten, die tekens stellen die iedere toevallige voorbijganger goed kan begrijpen. En hij opent hem de oren en maakt zijn tong los. Een goddelijke verrassing voor de dove! De eerste geluiden die hij hoort, zijn het woord zelf van de Gezondene van God, Jezus van Nazaret. We kunnen ons inbeelden dat de eerste woorden die hij correct uitspreekt woorden van dank zijn aan het adres van die machtige en zo discrete genezer. |
|
| |
|
| Wanneer hij terug in de menigte komt, geeft Jezus aan iedereen de goede raad “aan niemand iets te zeggen”. Met die woorden laat hij zich kennen zoals hij is: iemand die de schreeuwerige reclame vlucht – en vreest dat de getuigen van zijn mirakels er niets van begrijpen. Hij is de echte zwijgende, doof voor de sirenes van de ijdele roem. |
|
| |
|
| Tweeduizend jaar later is het nog altijd in de tegenwoordige tijd dat ook wij dit woord uitspreken: “Hij doet horen”. Hoeveel mannen en vrouwen zitten niet opgesloten in een woestijn van stilte en hebben het gevoel dat niets kan veranderen, niets zal veranderen, niets moet veranderen? |
|
| |
|
 |
En dan, op zekere dag schudden vrienden of onbekenden hen door elkaar en maken hen wakker. In de woestijn van het immobilisme ontspringt een bron. Iemand spreekt een “Ga open!” uit – en ze beginnen te hopen, hun oren te spitsen. En woorden die ze al duizend keren gehoord hebben, maar die tot dan toe aan hen voorbijgingen, dringen nu binnen in het diepste van henzelf en doen hen zeggen: deze keer begrijp ik, hoor ik. |
|
|
| |
|
