|
|
De woede van de Palestijnen
De uitbarsting van geweld die Israël en de Bezette Gebieden in lichterlaaie heeft gezet, heeft in een minimum van tijd het zo geduldig bijeengespaarde vredeskapitaal weggegooid. Hoe vlug zaait het geweld vernieling! Terwijl de vrede zo langzaam wordt opgebouwd…
Een lucifer volstaat om een brand te veroorzaken. Maar wat is er al niet nodig om het vuur te blussen in een woud dat in de vlammen opgaat?… En dan moet het voornaamste nog gebeuren. Er zullen jaren en jaren nodig zijn voor het woud weer hersteld is in al zijn schoonheid.
Zo gaat het ook met het geweld. Als het eenmaal is losgebarsten is het heel moeilijk om het weer tot stilstand te brengen. En wanneer men daarin slaagt, moet alles weer heropgebouwd worden. Heel wat tijd en inspanningen zullen nodig zijn om de vijanden van gisteren opnieuw te leren praten met elkaar, elkaar te vertrouwen, samen te leven.
Tijdens de Algerijnse oorlog heb ik tot mijn verbazing vastgesteld hoe vlug het vernis van de opvoeding verdween bij de jonge rekruten die pas uit Frankrijk aangekomen waren. Ze kwamen terecht in een spiraal van geweld, onderdrukking, foltering. Ik zag hun gedrag compleet veranderen. Die jongeren begrepen niet dat ze met die ànderen, die ze weigerden te beschouwen als mensen, net als zij, ook zichzelf vernietigden. Tot op heden blijven zij, in stilzwijgen gehuld, lijden onder de wonden die ze zichzelf toen hebben aangedaan.
De woede van de jonge Palestijnen is verstaanbaar. Sinds jaar en dag worden zij vernederd. Vernederd door de Joodse nederzettingen met hun eigen verbindingswegen. Vernederd door de vele wegversperringen die hun bewegingsvrijheid aan banden leggen. Vernederd omdat er niets verandert en omdat men hen hun jeugd ontnomen heeft. Vernederd worden is het ergste wat een mens kan overkomen. Daaruit ontstaat woede. Wie een volk vernedert, zaait opstand.
