|
|
De ontmoeting op Camp David
Ik hoor op de radio dat de onderhandelingen op Camp David mislukt zijn. Ik ben verwonderd noch ontgoocheld, want ik verwachtte niet bijzonder veel van deze ontmoeting 'van de laatste kans'.
De onrechtvaardigheden die het Palestijnse volk heeft ondergaan, mogen geen vredesvoorwaarden worden. Op het terrein, in het dagelijkse leven, ondergaan de Palestijnen geweld. Talloze frustraties, geweldplegingen, ontgoochelingen hebben zich in de loop der jaren opgestapeld! Of het nu gaat om de vluchtelingen in de kampen, de politieke gevangenen, de Palestijnse arbeiders, de Joodse nederzettingen, het waterprobleem… De verbittering bij de jongeren in het Overjordaanse gebied en in de Gaza-strook is alleen maar groter en groter geworden.
Een Palestijnse staat, onafhankelijk en soeverein, zou de kans geboden hebben voor een eerlijke en duurzame vrede. Dat heeft men altijd geweigerd. Toch brengt men geen vrede tot stand zonder de bevolking waar het om gaat erin te betrekken, en zonder er een prijs op te zetten, de prijs die de rechtvaardigheid vraagt.
Jeruzalem, de stad die ieder voor zich wil, onderwerp van ongehoorde passies, blijft de twistappel. Het Vaticaan heeft gelijk wanneer het onvermoeid ijvert voor en speciaal statuut voor Jeruzalem, met internationale garanties die moeten zorgen dat het heilig karakter van de stad bewaard blijft.
De mislukking op Camp David kan een goede zaak zijn. Als de Arabische landen, de internationale instanties, de christelijke kerken zich hierdoor meer bewust worden van de rol die ze te spelen hebben om bij te dragen tot de oplossing van dit historisch gegroeide conflict, waarin wij allen betrokken partijen zijn, en dat al veel te lang heeft geduurd. Ondertussen zien we uit naar de uitroeping van de Palestijnse staat op 13 september a.s…. waar zo lang op gewacht werd!
