| De bijbel, spontaan vertaald |
|
Allerlei groepen actualiseren en verjongen op een gelukkige
manier teksten uit het evangelie!
Door Samaria naar Jeruzalem
| "Toen de tijd naderde dat Jezus uit deze wereld zou worden weggenomen, koos hij vastberaden Jeruzalem als reisdoel. |
|
Hij zond boden voor zich uit, maar toen die in een Samaritaans dorp kwamen om zijn komst voor te bereiden, wilde men hem niet ontvangen, omdat hij Jeruzalem als reisdoel had gekozen. Toen de leerlingen Jakobus en Johannes dat merkten, zeiden ze: 'Heer, zullen we zeggen dat er vuur uit de hemel moet neerdalen om hen te vernietigen?' Maar hij keerde zich om en wees hen terecht. Toen gingen ze naar een ander dorp." (Lucas 9, 51-56)
Vanaf de eerste woorden is de toon gezet: Jezus zal "uit deze wereld weggenomen worden", en die scheiding zal pijnlijk zijn. Hij is verplicht al zijn moed bijeen te rapen om de tocht naar Jeruzalem voort te zetten. Zijn leerlingen komen achter hem aan, bibberend en bevend. Hun Meester zoekt niet de aangenaamste weg.
Maar Jezus heeft niet alleen de Twaalf op het oog. Hij ondervraagt eenieder, "iemand, een ander, nog iemand anders…" Elk van hen moet hem maar volgen naar de Stad waar zijn hart kan veranderen. Ondertussen moet men maar achter hem aan lopen, ook langs onthutsende wegen, zoals deze verplichte doortocht door Samaria. Juist daar hebben de apostelen - en wijzelf ook - veel te leren.
In een land waar mensen uit verschillende godsdiensten samenleven, komen de cultusplaatsen vlug in de kijker. En waar religie géén rol speelt, wordt ook vlug duidelijk hoe gastvrij of gesloten de bevolking is. Johannes en Jakobus, de donderzonen, staan klaar om de ketters die neen zeggen tegen een pelgrim op doortocht neer te bliksemen.
| Hij is een Jood zoals de andere, denken de Samaritanen, die hun eigen cultusplaatsen hebben, hun eigen zienswijze, en tegelijk het slachtoffer zijn van hun eigen onverdraagzaamheid of verblinding. |
|
Hoe konden ze weten dat die Onbekende die zich aanmeldt naar de vijandelijke stad trekt om er het gordijn van de tempel stuk te scheuren, om deuren te openen en tegemoet te komen aan hun eigen verzuchtingen?
Dan neemt Jezus de tijd om zich om te keren. In 'levendige' bewoordingen laat hij iedereen verstaan dat op zijn programma geen kruistochten staan. "Wie niet tegen jullie is, is voor jullie", had hij nog juist voor het vertrek gezegd (Lucas 9, 50). Men kan zich voorstellen hoezeer het geloof in de God van Jezus Christus verschilt van het beeld dat de doorsnee-mens heeft van een onverdraagzaam, dwingend, onverzoenlijk geloof.
 |
Nee, de onverdraagzaamheid is niet intrinsiek verbonden met het geloof. Ook al is het 'religieuze' een geprivilegieerd terrein waarop ze zich kan manifesteren! Het is immers op dat terrein dat vaak de meest absolute uitspraken worden gedaan, waarvoor God dan maar borg moet staan. |
Onverdraagzaamheid is op de eerste plaats een psychische ingesteldheid die simplistische redeneringen produceert: er is maar één waarheid, en die is onverzoenbaar met de dwaling; ik bezit de waarheid, ze werd me geschonken of ik heb ze verworven; de waarheid valt samen met wat voor mij vanzelfsprekend is, met mijn overtuigingen; en iedereen die haar niet aanvaardt moet gedwongen worden haar te erkennen, zoniet moet hij verdwijnen!
Elke instelling, elke filosofie, elke partij kent haar integristen, die de Samaritanen naar de hel wensen! Door Samaria trekken en besluiten om "naar een ander dorp te gaan", in plaats van degene die verschillend is te lijf te gaan, dat is binnentreden in het land van de geweldloosheid, een noodzakelijk voorspel op de ontdekking van het Jeruzalem-zonder-grenzen, de stad van de vrede.
Het is altijd de tijd om door Samaria te trekken.
