- Het team dat aan deze catechismus werkt biedt u elke maand
twee teksten aan. Suggesties om deze teksten te verbeteren worden
met dank aanvaard. We zouden deze catechismus graag zien groeien
als iets waaraan we samen bouwen.
- Voorstellen voor nieuwe onderwerpen zijn ook altijd welkom.
De gedaanteverandering
Drie evangelisten vertellen die vreemde episode uit het leven van Jezus die men 'de gedaanteverandering' heeft genoemd, omdat het gelaat van Jezus begon te stralen en zijn kleren de glans kregen van schitterend wit. Zo verscheen hij aan de drie leerlingen, Petrus, Jacobus en Johannes, die hij heeft meegenomen naar een berg om er te bidden. De leerlingen zien ook Mozes en Elia, in gesprek met hem, en horen een stem die bevestigt wie Jezus in feite is, dieper dan hij gewoonlijk aan hen verschijnt: "Dit is mijn zoon. Luister naar hem." Dit alles speelt zich af in een wolk die licht geeft en versluierd tegelijkertijd. Meer dan een weerkundig fenomeen is dit gebeuren de gewone manier waarop de bijbel de aanwezigheid van God uitdrukt: versluierd - terwijl men haar toch kan ervaren.
Heel zeker hebben onze drie vrienden daar een innerlijke ervaring opgedaan die hen zo diep geraakt heeft, dat er geen woorden zijn om die ervaring adequaat weer te geven. Hun blik op Jezus is veranderd. Ze hebben hem op een andere manier gezien dan als de zoon van de timmerman. Zijn vertrouwelijke omgang met Mozes, die zijn volk bevrijd had uit de handen van de Egyptenaren en het een wet had gegeven, en met Elia, de grote profeet, verwondert hen én maakt dat ze in de wolken zijn. Jezus, als een nieuwe Mozes en een nieuwe Elia, brengt bevrijding aan, innerlijke en uiterlijke bevrijding. Nu ze dit ontdekt hebben, zouden ze de tijd tot stilstand willen brengen. Ze stellen Jezus voor om drie tenten te bouwen: een voor hen, een voor Mozes en een voor Elia.
Het is niet onbelangrijk te zien dat de enige getuigen van dit gebeuren, Petrus, Jacobus en Johannes, ook diegenen zijn die getuige zijn van Jezus' doodsstrijd, juist voor hij ontluisterd wordt door de slagen, de doornen en het spugen. Van 'een stralend gezicht' naar 'geen gezicht'. De mens die ze daar zien en ontdekken, is misschien wel het gelaat van elke mens. De mens wiens lichaam getekend is door ziekte, ouderdom of geweld, kan nog altijd 'van gedaante veranderen'. Iets van de heerlijkheid die God gewild heeft, blijft verborgen onder zijn geschonden gedaante. Wie is nog nooit getuige geweest van het schitterende licht in de ogen van iemand die zich (opnieuw) herkend weet in zijn menselijke waardigheid, en dus in zijn schoonheid - dank zij een glimlach of een gebaar dat hem recht doet. We maken allemaal die ervaring wel eens mee: diegene van wij we dachten dat we hem of haar kenden, blijkt méér te zijn dan wat we tot dan toe van hem of haar gezien hadden. Het is alsof we dan plots begrepen dat die ander niet aan ons toebehoort, maar aan God, die hem koestert als zijn kind - en dat geeft aan elk mens een heel andere dimensie, die ons met respect vervult.
Ondanks de sterke ervaring die de apostelen op de berg hebben gehad, zien ze als de stem weerklonken heeft, alleen maar Jezus meer, in zijn gewone gedaante - en misschien vragen ze zich wel af of ze niet gedroomd hebben? Het is slechts na de verrijzenis van Jezus dat de volle betekenis tot hen is doorgedrongen: Jezus, ontluisterd door de dood, openbaart de liefde van de Vader in de verrijzenis die hem ten deel valt. Zijn lichaam vreest niet langer de dood. Hij is de mens in al zijn volheid, zoals God het wil. Dat is het goede nieuws, en het gaat ons allen aan: wij zijn allen geroepen om die blijde boodschap om te zetten in daden. Het is niet het uitzonderlijke spektakel van de natuurelementen dat ons doet leven. We moeten van de berg weer naar beneden, het dagelijkse leven in. Het gelaat van hem die meeleeft met de ellende van anderen, die aandacht heeft voor de noden van anderen, die verrukt is om de grootheid en de waardigheid van de mens, dit gelaat weerspiegelt vandaag iets van het licht van de verrijzenis.
