Hij heet Julien
Hij is 18 jaar oud. Hij is de oudste van drie kinderen. Hij is net terug van een stage in Texas. Zijn familie is eigenaar van gerenommeerde wijngaarden.
In de fraaie woning van de familie heeft men Julien op zijn kamer teruggevonden, hij had zich opgehangen. Hij is vertrokken met zijn geheim. Het verdriet is immens. Iedereen is erg aangedaan.
 |
Een maand na het drama ga ik samen met een gemeenschappelijke vriend zijn vader bezoeken. Hij was met Amerikanen aan het onderhandelen over de verkoop van grote wijnen.
Na het bezoek aan de wijnkelders gaan we naar het ouderlijk huis. De mama laat me het fotoalbum van Julien zien. Op de laatste foto, die ik een plaats heb gegeven in mijn brevier, zou men zeggen dat Julien met zijn blik het oneindige probeert te doorgronden.
Met de wagen doorkruisen we de wijngaarden, tot we het kerkhof bereiken dat tegen de heuvel aanligt en boven de vallei hangt. Een plaats van vrede en grote schoonheid.
Als we voor het bebloemde graf staan, voelen we ons zeer verbonden met elkaar. Na een gebed tot God en Maria, richt ik me tot Julien: "Je heengaan is een schok voor je familie. Niets is nog als vroeger. Je opent voor hen een nieuwe weg. Je geeft groeikracht aan de menselijke natuur".
 |
Tien jaar later |
Een koppel dat ik 10 jaar geleden getrouwd heb nodigt me uit om een avond bij hen door te brengen. Ik had hen sinds hun huwelijk niet meer teruggezien. Er was een klein meisje bij hen. Ik vond het vreemd dat ze Aziatische trekken vertroonde.
We hadden het over die 10 jaar, en over een gebeuren dat hen bijzonder getekend heeft: "Op onze huwelijksdag lachte alles ons toe. Wat we ook verlangden, we kregen het. Maar één ding hadden we niet voorzien: dat we geen kinderen zouden kunnen krijgen. Het was onze eerste mislukking. Het was niet gemakkeijk om met die mislukking te leven. We hebben ons in ons lot geschikt en beslist om een kind te adopteren.
| We zijn er heel gelukkig om. Dit kind verandert ons leven". |
 |
| Geweld in Genua |
 |
Agnes, een militante van de vereniging "Recht op wonen" (DAL, Droit au Logement) in Parijs, was in gezelschap van andere jonge militanten naar Genua geweest om er vreedzaam te betogen tegen de liberale mondialisering.
 |
Agnes maakt deel uit van die nieuwe strijdbare generatie, die internationale beweging van burgers, een diepgaande stroming die de nieuwe meesters van de wereld danig ongerust maakt. |
Agnes werd het slachtoffer van een brutaal politieoptreden. Na ziekenhuisopname in Genua werd ze overgebracht naar het Salpétrièrehospitaal in Parijs. Ze is nog niet bekomen van wat ze heeft meegemaakt, een nooit eerder geziene hardhandige aanpak, waarbij één dode is gevallen, meer dan 600 mensen gewond werden en honderden willekeurige arrestaties werden verricht.
| Door de contestatie in Genua in de criminele hoek te plaatsen, heeft de G8 zichzelf in diskrediet gebracht. Maar dit krijgt nog een staartje! |
|
- Onverwachte ontmoetingen
Een Braziliaanse bisschop, op doorreis in Parijs, vroeg om me te zien. Op het afgesproken uur kwam hij aan bij de paters Spiritijnen, waar ik woon. Zijn gelaat verraadde zijn goedheid. - "In Brazilië," zei hij, "bent u gekend. Ik heb u gezien op de televisie. Ik ben erg gelukkig u te mogen ontmoeten en u te kunnen zeggen: Hou stand. Ga door. Gij bewijst de kerk een dienst". Woorden die mijn hart verwarmden.
- Ik was verbaasd toen ik vernam dat deze bisschop 94 jaar oud was! "Ik heb het hele concilie meegemaakt, en het concilie heeft mij bekeerd. Toen ik tot ondervoorzitter werd verkozen van de Braziliaanse bisschoppenconferentie, heb ik mij met hart en ziel ingezet om het concilie in de praktijk om te zetten."
- Ik stond in bewondering voor zijn openheid en zijn inzet voor het evangelie.
- Ik ging te voet met hem tot aan het metrostation, en hij nam afscheid met deze woorden: "Hou stand".
Enkele dagen later, door de tussenkomst van vrienden, wenste de nieuwe kardinaal van Honduras me te ontmoeten. 
- Gedurende twee dagen hebben we, in het biddend kader van de Foyer de la Roche d'Or in Besançon, lang met elkaar gepraat, als broers. De kardinaal toonde heel veel interesse voor wat ik meemaak en stelde zich vragen bij de manier waarop de kerkverantwoordelijken mijn situatie behandelen.
In Freiburg (Zwitserland)
 |
Een veertigtal mensen-zonder-papieren hebben op een pinkstermaandag de lokalen van de St.-Pauluskerk bezet. |
Vijftig dagen later nodigde het steuncomité me uit om in de St.-Pauluskerk een conferentie te geven, op een moment dat de onderhandelingen met de autoriteiten tot niets leidden en de parochieraad het vertrek eiste van de mensen-zonder-papieren.
Gelukkig stond de pastoor van de parochie vanaf het begin aan de kant van de mensen-zonder-papieren. Deze laatsten heetten me met vreugde welkom, als een broer. Ik was bij hen als bij familie. Ik had het gevoel dat we elkaar al heel lang kenden.
Er was die avond veel volk: priesters, religieuzen, mensen die van ver gekomen waren, jongeren. Het waren de mensen-zonder-papieren zelf die het woord namen. Er werd informatie verstrekt, acties werden voorgesteld.
| De deelnemers stonden open voor de menselijke problemen van de vreemdelingen. Ze zagen gezinnen met kinderen. Ze zagen gezichten. Het woord van Jezus kwam er volledig tot zijn recht: "Ik was een vreemdeling en gij hebt mij opgenomen". |
 |