Openbaring
Ik ging naar Versailles, voor een ontmoeting met het Europees Netwerk "Kerk in vrijheid". Toen ik er bijna was, zag ik op straat plots een tentje. Het was alsof een ster mij erop gewezen had! Zonder aarzelen ging ik er op af.
Binnenin bevond zich een man van 38 jaar, Dominique, heel zwak geworden door zijn hongerstaking. Hij was erg blij toen ik bij hem binnenkwam en vertelde me over de moeilijke strijd die hij voerde. Hij kon het onrecht waarvan hij vond dat hij het slachtoffer was niet aanvaarden (het had te maken met zijn huisvesting).
Juist daarnaast vond de bijeenkomst plaats, bij de Soeurs du Cénacle. We vierden het feest van de Openbaring en er werd voorgesteld om in kleine groepjes met elkaar in gesprek te treden over het evangelie. Als het mijn beurt was, sprak ik van wat ik juist had meegemaakt: " 'Zich openbaren' wil zeggen 'zich tonen'. God openbaart zijn liefde voor de mens door met de geboorte van Jezus naar buiten te komen. In deze tijd komen mannen en vrouwen op straat om zich te tonen en hun eisen bekend te maken. Hier vlakbij is een man dit aan het doen. Hij is al aan de 51e dag van zijn hongerstaking. Op dit feest van de Openbaring krijgen wij dit teken. Herkennen wij vandaag de tekenen die Gods tegenwoordigheid onder ons openbaar maken?"
Een Duitse, die naast me zat, nam daarop het woord: "Ik vind het erg dat ik gisteren bij mijn aankomst die man in zijn tent niet gezien heb. Ik ben er voorbijgegaan zonder iets te zien."
Adieu Jean-Pol
"Ik wou de zon niet meer zien opgaan.
Ik wou de zon niet meer zien ondergaan." (Jean-Pol)
Hij leek een gekwetste vogel die niet meer wist waar neer te strijken. Anarchist, antiklerikaal, werd hij levend gevild. Hij verdroeg geen onrecht. Soms slikte hij wel eens drugs of zat hij aan de alcohol…
Op zekere dag kon hij een langgekoesterde droom waarmaken: mij uitnodigen in een restaurant van de Buttes Chaumont in Parijs. Hij was in de wolken. In al zijn broosheid zag hij er zo menselijk uit.
Ik hield van Jean-Pol. Hij sprak me over zijn plannen om met zijn vriendin, die voor hem àlles betekende, naar de Dordogne te vertrekken. Ik dacht niet dat het een afscheidsmaal zou worden.
De Dordogne werd voor hem een mislukking, het vertrek van zijn vriendin een drama. Zijn laatste brief was aan mij gericht, met een gedicht erbij.
"Kijk, het is zover. Ik heb besloten deze rotwereld
te bevrijden van mijn ongelukkig bestaan… Ik heb pijn, weet
je. Ik ben een vat vol haat. Hoewel ik vol hoop was toen ik in
de Dordogne aankwam.
Er is alleen nog cynisme in mij. Ik haat mezelf. Ik was nochtans
graag van nut geweest, maar heel mijn leven is een puinhoop.
Ik vind het erg van mezelf dat ik je pijn doe, beste Jacques.
Maar wat wil je, jij bent de enige aan wie ik mij heb kunnen
toevertrouwen."
Uitgewezen gezinnen
De politie heeft op een brutale manier twaalf gezinnen op straat gezet die een week lang een gebouw bezet hielden dat eigendom is van de stad Parijs. Ze hebben met lede ogen moeten toezien hoe de trap van het gebouw vernield werd en de voordeur dichtgemetseld.
Deze gezinnen weigeren hun intrek te nemen in een of andere hotelkamer waar ze zelf niet kunnen koken. Ze willen ook niet terugkeren naar de krotwoningen waar hun kinderen zo vaak ziek worden. Ze vragen het gemeentebestuur van Parijs een behoorlijke woning, maar kregen op hun vraag nog nooit een antwoord.
Uit pure noodzaak hadden zij besloten een gebouw dat sinds jaren leegstond te bezetten. In Parijs zijn er zo'n 137.000 leegstaande woningen. In de hoofdstad is één gebouw op tien onbewoond! Ondertussen hebben deze gezinnen hun tenten nu maar opgeslagen in de straat, in volle winter.
Op een avond, onder het licht van de camera's, breken wij de voordeur van dat gebouw weer open. Ik zie de trap die onbruikbaar is geworden, het puin overal. Hoeveel misprijzen spreekt hier niet uit? Een trap vernielen om te verhinderen dat gezinnen er hun intrek zouden kunnen nemen!
Wanneer wordt het lente in Iran?
In de zaal Lamartine van het parlement vond een informatieve bijeenkomst plaats over de situatie van de mensenrechten in Iran. De vergadering werd georganiseerd door de Iranese oppositie.
In zijn uiteenzetting leidde dokter Saleh Radjavi ons binnen in het hart van deze Islamitische Republiek, die nochtans niets heeft van een republiek, en evenmin islamitisch is. Het is land waar de dictatuur van de mullahs heerst en waar de vrijheid van repressie in de plaats kwam van de vrijheid van meningsuiting. Vrijheden bestaan er niet meer. Wrede, onmenselijke, mensonterende straffen worden er nog steeds toegepast: ophangingen, publieke geselingen, verminkingen...
Er komen heel wat vragen vanuit de zaal. Hoe kan men aan vrouwen de vrijheid schenken in een land waar meer dan de helft van de bevolking geboren is nà de opstand van Khomeny? En als op zekere dag de democratie in Iran het licht zal zien, hoe zal de godsdienst zich dan daarin situeren? Dokter Radjavi eindigt met een straaltje hoop: "De scheiding van godsdienst en staat zal noodzakelijk zijn. De godsdienst is niet iets van het verleden. Men moet de geseculariseerde kant van de Koran ontdekken en hem op een moderne manier interpreteren."
Een Turkse manifestatie
Op de place de la Bastille in Parijs komen talrijke Turken bijeen met hun rode vlaggen, om hun solidariteit te betuigen met de duizend gevangenen die in Turkije met een hongerstaking bezig zijn. Hun gezondheidstoestand is kritiek geworden na 60 dagen vasten. Ze weigeren de isoleercellen te betreden, ze vinden ze veel te onmenselijk. Ze blijven zich verzetten tegen de bouw van gevangenissen in celvorm.
De Turkse regering heeft bevel gegeven om deze gevangenissen aan te vallen. Tientallen gevangenen zijn dood. Honderden zijn gewond. Een van hen heeft zichzelf in brand gestoken. De televisie heeft ons verschrikkelijke beelden getoond van dit drama.
De stoet trekt langzaam door de lanen van Parijs met slogans in het Turks en in het Frans. Hier en daar klinkt tussendoor bekoorlijke muziek. Aan het einde van de manifestatie nemen enkelen het woord. Op vraag van de verantwoordelijken richt ik mij tot de menigte: "Zal onze protestactie in Parijs gehoord worden door de gevangenen in hongerstaking? Zullen onze kreten kunnen doordringen tot binnen de muren van de Turkse gevangenissen?" De menigte met haar rode vlaggen twijfelt er niet aan.