Collectief tegen de uitsluiting
Iedere week komen actievoerders samen in de luchthaven van Roissy om zich te verzetten tegen de uitwijzing van mensen zonder papieren. Ze brengen de reizigers met bestemming Bamako, Ouagadougou… op de hoogte en delen vlugschriften uit. "Wellicht reizen ook mensen-zonder-papieren met u mee, verstopt achter een gordijn, achter in het toestel. Ze zullen geboeid zijn, de mond dichtgeplakt of gedrogeerd. Weiger uw veiligheidsriem aan te doen en blijf rechtop staan, samen met uw medereizigers en het boordpersoneel. Discussieer nooit met de politie. Als u vastberaden blijft kan de boordcommandant de mensen-zonder-papieren het vliegtuig doen verlaten."
Die actievoerders richten zich ook tot de werknemers van de vliegtuigmaatschappijen. De grenspolitie van Roissy (PAF) komt onmiddellijk tussenbeide om de identiteitspapieren te onderzoeken en om de inschepingszones te bewaken. Dertien actievoerders zullen op het Administratief Gerechtshof van Aulnay sous Bois moeten verschijnen. De aanklacht klinkt eigenaardig: "Uitoefening van een activiteit die niet geoorloofd is op de luchthaven".
Op een zondagmorgen bevinden we ons met een honderdtal in Roissy op het ogenblik dat men inscheept voor een vlucht naar Bamako-Ouagadougou. Er zijn zeer veel Afrikaanse passagiers, omringd door enorm veel bagage. Het gewone ritueel begint: vlugschriften uitdelen, informatie verstrekken, slogans die in de hall weerklinken: "Mensen zonder papieren uitwijzen = mensen zonder papieren vermoorden", "Passagiers, blijf staan - dan gaat de uitwijzing niet door"…
De stoet van de actievoerders verplaatst zich en met de spandoeken op kop trekken ze door de verschillende halls van de vlieghaven. De politie volgt, zet het op een drafje, loopt hen voorbij, beschermt de inschepingzones, maar komt op geen enkel moment tussenbeide. De passagiers luisteren en tonen belangstelling voor de informatie. Voor velen is dit een ontdekking.
Ik heb bewondering voor die jonge actievoerders die zo dicht bij de bedreigde mens staan, en zo ver van de Kerken.
Te Lourdes
De bisschop van Lourdes heeft me uitgenodigd om voor te gaan in de internationale eucharistieviering. Een kans die ik graag te baat neem om mijn verbondenheid met de kerkgemeenschap uit te drukken. In de ondergrondse basiliek is het heel druk, zoals op grote dagen.
Ik ben niet meer gewoon met staf en mijter tussen de bisschoppen te lopen. Naast mij staat een Italiaanse bisschop, mgr. Bertone, secretaris van de Congregatie voor de Geloofsleer. Glimlachend spreekt hij zijn verwondering uit mij hier aan te treffen. "Ik kom vaak op plaatsen waar men mij niet verwacht." - "Mag ik kardinaal Ratzinger zeggen dat ik u ontmoet heb en met u concelebreerde?" - "Zeker!" - "Ik kan u wel zeggen dat ik waardeer wat u doet."
De processie komt in beweging. De liturgie ontplooit haar schoonheid. In verschillende talen, en met symbolen die iedereen kan zien, dank zij reuzengrote schermen.
's Avonds dreigt een onweer. Toch wil ik in geen geval de kaarsjesprocessie missen. Dààrvan hou ik het meest in Lourdes. Een héél volk verzamelt zich, blije mensen, die met hun licht op stap gaan in de nacht. De kinderen vinden het prachtig. Alles is eenvoudig en spreekt voor zichzelf.
Een volkse viering, toegankelijk voor iedereen, zonder onderscheid. Maria zal er blij om zijn…
De eerste brief aan de Korintiërs
In de wagen op de terugweg naar Parijs zegt de chauffeur, een strijdmakker: "Een uitgever heeft me gevraagd een voorwoord te schrijven voor de Eerste Brief van Paulus aan de Korintiërs. Hij wil de tekst van het Nieuwe Testament publiceren in kleine volumes, tegen een zeer schappelijke prijs, en voorzien van een voorwoord."
Mijn reisgenoot is een wetenschapper die zichzelf bij voorkeur een agnosticus noemt. "Ik had nog nooit die Eerste Brief aan de Korintiërs gelezen. De lectuur ervan heeft me erg ontgoocheld. De manier waarop Paulus macht uitoefent, wat hij over de vrouw zegt…Ik heb een voorwoord van zes bladzijden geschreven, en ik ben niet mals geweest!"
Ik ben verbaasd als ik dit hoor. Die brief roept bij mij het beroemde 13e hoofdstuk op, over de liefde: "Als ik geen liefde heb, ben ik niets." En vooral Paulus' uitzonderlijke ervaring van het mysterie van God: "De Geest van God doorgrondt alles, zelfs de diepste geheimen van God. Niemand weet wat in God omgaat, tenzij de Geest… Zo weten wij wat God ons in zijn genade gegeven heeft."
Het verwondert me ook dat een uitgever hiervoor geen beroep doet op een bijbeldeskundige. Maar dat is mijn eerste reactie. Daarna zie ik het weer: de dingen waarvan we dachten dat ze van ons waren, zijn niet van ons alleen. De bijbel behoort toe aan de mensheid, zoals Jezus zelf. Wij hebben geen monopolie. En als de reputatie van de apostel Paulus hier een kleine deuk krijgt, dan zal zoiets toch het Woord van God niet beletten zijn weg te vinden en mensen in vuur en vlam te zetten.
Dopen
Ergens in de Hautes-Alpes woont een jong koppel. Ze kweken geiten, hebben twee koeien en maken kaas. Ze wonen dicht bij de natuur, kwaliteit van leven is belangrijk voor hen. Ze zijn actief lid van Confédération Paysanne, erg geëngageerd.
Zij zou haar twee kinderen willen laten dopen. Hij is er tegen, omdat hij zijn kinderen niets wil opleggen. Maar als de vrouw iets wil…
Hij komt dan maar bij mij aandringen, of ik wil komen dopen.
Familie en vrienden gaan langzaam de heuvel op. Boven bevindt zich een oude kapel. De zon straalt aan de hemel. De Ecrins-berg aan de horizon biedt een schitterend decor. Het jonge koppel neemt het woord om de genodigden te verwelkomen en om de pastoor te bedanken, die blij is erbij te kunnen zijn. Binnen in de kapel kunnen we niet anders dan dicht bij elkaar zitten. Ik voel geen behoefte om het vastgelegde ritueel te volgen. Het ene vloeit als vanzelfsprekend voort uit het andere. Hier en daar neemt iemand het woord, heel zinvol. De tekens spreken voor zichzelf, onnodig ze uit te leggen. Zelfs de twee kleine dopelingen lijken op te gaan in het klimaat van vriendschap en gebed.
We gaan de heuvel af, gelukkig om wat we samen hebben gevierd. Beneden wacht ons een schaap aan het spit. Het geluk ligt voor het grijpen… in een weide!