|
|
Reeds 20 jaar! 
- Om te vieren dat ik 20 jaar bisschop ben had Partenia 2000 het initiatief genomen voor een bijeenkomst. Ik stond wat weigerig tegenover dit mooie voorstel, maar heb me tenslotte toch laten doen. Ik wil hier trouwens de organisatoren bedanken. Ze hebben er zich met hart en ziel voor ingezet en er veel energie ingestoken.
We hadden schitterend weer. In de prachtige Jardin du Luxembourg, hartje Parijs, kwamen de genodigden met hun knapzak aan en vonden elkaar vlug. - Er waren veel vrienden uit België, maar er waren er ook uit Zwitserland, Duitsland, en zelfs uit Texas, om de Afrikanen zonder papieren niet te vergeten. En dan kwam de autocar uit Evreux aan, vol pelgrims die gelukkig waren er bij te zijn. De picknick begon, en het was niet nodig de broden te vermenigvuldigen!
- Ik wist niet wie er bij zou zijn op deze ontmoeting. Met blije verwondering ontdekte ik de gezichten van al die mensen die zich aan mij voorstelden, en die in werkeljikheid al sinds lang een plaats hebben in mijn hart.
Ik ging van groep tot groep en groette iedereen. Zou men niet dankbaar zijn voor zoveel trouw aan het evangelie, voor zoveel menselijke en spirituele ervaring, voor zoveel inzet bij de armen...? 
- Ik heb van hun woorden een ruiker gemaakt, zoveel bloemen van Partenia: "Dat is wel iets nieuws in de kerk, een kudde die samenkomt rond een herder die ze zelf gekozen hebben", "Wat in januari '95 gebeurd is, is geen feit uit het verleden, maar een gebeuren dat nog volop leeft", "Ik lijd nog altijd onder het feit dat ik uit de Kerk gesloten werd, dat men me negeert, dat ik geen taak meer heb, maar ik leg me er niet bij neer, ook als mijn strijd hoploos is", "Ik zal me altijd herinneren hoe wij dezelfde passie deelden, te weten dat we de mensen van ons bisdom geen dienst zouden bewijzen als de armen niet centraal stonden in onze zorg en onze strijd"... Deze ontmoetingen maakten mij erg gelukkig.
- Dan hebben we de Jardin du Luxembourg verlaten om ons rustig te begeven naar de kapel van de Spiritijnen. Als ik in Parijs ben, is het op die plaats dat ik elke dag aan het gebed van de gemeenschap deelneem en in de mis concelebreer.
De Spiritijnen ontvingen ons met open armen. De bisschop van Evreux was er ook en ging mee voor in de eucharistie. - Ik hield eraan te herinneren aan het feit dat ik in 1982 mijn bisschopsambt geplaatst had onder de bescherming van pater Jacques Laval, die kort voordien door Johannes-Paulus II zalig werd verklaard. Juist in deze kapel van de Spiritijnen bevindt zich een beeld van Jacques Laval. Ik was onder de indruk gekomen van de zo evangelische weg die deze man was gegaan. Als priester van Evreux was hij naar het eiland Mauritius vertrokken en wijdde er zijn leven aan de verschoppelingen van de maatschappij: de zwarte bevolking.
- Tot op vandaag sta ik in bewondering voor de moed waarmee hij gehandeld heeft in zijn tijd, de 19e eeuw.
- Hij begint onmiddellijk de taal van de zwarten te leren, het creools. Hij neemt zijn intrek in een houten barak met twee vertrekken, zodat de zwarten zich bij hem op gelijke voet en thuis zouden voelen. Hij durft het aan voor hen een eigen mis te organiseren, zodat ze niet langer verplicht zijn achteraan in de kerk te blijven, achter de afsluiting, als de blanken er zijn. Hij gaat twee keer per dag naar de gevangenis, waar honderden gevangen opeengepakt zitten - de meesten van hen zullen slechts door de dood hieruit bevrijd worden. Op sociaal gebied, richt hij voor de zwarten een mutualiteit op; hij wil dat ze hun eigen lot in handen nemen en dat er een echte solidariteit bestaat tussen hen. Hij begrijpt dat het de zwarten zijn die de zwarten moeten evangeliseren, en dat men op het eiland Mauritius geen kerk kan opbouwen als men niet vanuit de zwarten vertrekt.
Deze manier van doen van Jacques Laval zal hem duur te staan komen. Blijk geven van solidariteit met de zwarten was een gevaarlijke provocatie tegenover de blanken. De blanken zullen pater Laval haten. Ze zullen zich tegen hem keren, zoeken om hem uit Mauritius weg te krijgen, zelfs om hem te doden. Deze weg van het evangelie is altijd een stimulans, hij doet ons met veel hoop naar de toekomst kijken. - We zijn allemaal terug naar huis vertrokken met de vreugde van Christus in ons hart.
