|
|
Kerstmis: God in ons leven. - Wanneer mijn moslimvrienden mij over God spreken, dan hebben ze het altijd over een verre, ontoegankelijke God die heer en meester is over ons lot. Als Allah voor hen ver weg is, is het niet verwonderlijk dat ze geen blijf weten met het mysterie van Kerstmis, waar God een menselijk gelaat aanneemt. Die bewering is voor hen een bron van ergernis. Hoe kan God zich zo vernederen, zo dicht bij ons komen dat hij onze menselijkheid op zich neemt?
- Maar ik stel evengoed vast dat ook voor veel christenen God ver staat van hun leven en alles waarmee ze bezig zijn. God blijft er buiten. Hij bevindt zich in het hiernamaals, en verblijft daar ergens in de ruimte, maar niet in hun gewone leven van elke dag. Is Kerstmis in dat geval nog een bron van verwondering? Los van wat de handelaars laten zien?
Toch is het iets om verwonderd bij stil te staan: met de geboorte van het Kind van Betlehem is er geen godsdienst waarin God zo dicht bij de mensen staat! Het christendom is een godsdienst van de nabijheid. Kerstmis, dat is: God in ons leven. God die onze geschiedenis binnentreedt. God die het wel en wee van de mensen deelt. Het is een ongehoord gebeuren waarin Gods onvoorstelbare liefde voor ons zich aan ons openbaart. God komt onder ons en in ons wonen. Hij wordt geboren in Betlehem en verlangt in ons geboren te worden. "Je was binnen, maar ik stond buiten. Je was altijd bij mij, maar ik was niet altijd bij Jou." - Die onovertroffen woorden van de heilige Augustinus maken ons ervan bewust dat het God is, die in ons is, terwijl wijzelf uithuizig zijn. Zonder ons, zonder het antwoord van onze liefde, kan God niet wonen in ons.
- Sinds Kerstmis, sinds God mens geworden is, is het niet meer mogelijk God tegen te komen zonder de mens tegen te komen. Hun wegen kruisen elkaar. Als ik de mens geweld aandoe, doe ik God geweld aan. Als ik de mens minacht, minacht ik God. Als ik de mens beledig, dan beledig ik God. "Wat jullie aan de minsten van de mijnen niet hebben gedaan, dat hebben jullie aan mij niet gedaan" verklaart Jezus in Matteüs 25.
- We kunnen in deze kerstnacht toch niet anders dan onze blik laten gaan naar Betlehem - een stad die nu heel erg getekend is door wapengeweld en haatgevoelens. Betlehem, waar de Prins van de Vrede geboren is - vandaag een frontgebied geworden.
Met Kerstmis ga ik graag naar de kerststallen kijken. Ze geven voedsel aan de verbeelding en aan het hart. - Er zijn kinderen die met hun ogen vol verwondering de grote mensen leren weer te worden als kinderen. Voor de kribbe voelen we ons allemaal gelijk, niet overdonderd, maar stil en tam. Ik doe de rond van de personages. Ik bid met de gevoelens van Maria, vooral met haar vreugde nu zich dat langverwachte gebeuren voltrekt. Ik zie Jozef als een waker. Hij waakt over Maria en Jezus. Hij is zich ervan bewust dat God hem daar geplaatst heeft en durft niet bewegen. Zonder één woord te zeggen bekijkt hij al die mensen die zich rond het kind verdringen. Hij heeft de indruk dat heel dat gebeuren hem te boven gaat. Maar dat heeft geen belang. Hij heeft vertrouwen in God en zijn gebed sluit zich aan bij dat van Maria. Ik bid met de herders die zo blij zijn omdat ze geroepen werden, erkenning kregen, liefde. Een beetje verder vallen mijn ogen op de Wijzen. Zij komen van elders, vertegenwoordigen andere culturen. Ze komen naar het Goddelijk Kind zonder iets te loochenen van hun eigen oorsprong.
- De kerststal komt tot leven. Ik bevolk ze met alle mensen die ik ken en die mijn leven zijn binnengetreden. De vreemdelingen zonder papieren, de Palestijnen en alle slachtoffers van gewelddadigheden krijgen van mij een goede plaats. Ik vergeet de gevangenen niet, de zieken, de werklozen, de mensen die geen liefde kennen en lijden onder de eenzaamheid… Het is een heel volk dat samenkomt voor de kribbe. Een kribbe met duizend gezichten.
- Van ganser harte wens ik u een Vredevol Kerstfeest en de vreugde die Maria met kerstmis heeft gekend.
Gelukkig nieuwjaar.Jacques Gaillot
