Als we de bijbel openslaan: Augustus 2003
	Het bedaren van de storm

		Het bedaren van de storm Marcus 4, 35-41 Die avond, nadat hij een hele dag de massa onderricht heeft gegeven, wordt Jezus door zijn leerlingen weggevoerd in een bootje. Zoals het ook vandaag nog vaak gebeurt, steekt bij het vallen van de nacht een storm op over het meer van Genesareth. De leerlingen zijn in paniek, terwijl Jezus op de achtersteven slaapt. In hun angst maken ze hem wakker. Jezus staat op en bezweert wind en water: "Zwijg stil!". De storm bedaart. Daarna richt hij zich naar zijn leerlingen en zegt hun: "Waarom zijn jullie bang, kleingelovigen?" Wanneer we ons in een gespreksgroep samen verdiepen in de betekenis van evangelieteksten en deze episode aansnijden, tekenen zich gewoonlijk twee niveaus af waarop een dergelijke passage wordt verstaan. Bewondering, verrukking bij de enen, dat Jezus zoveel macht heeft om het hoofd te bieden aan de storm en de natuurkrachten de baas is. "Wie is hij toch, vragen de getuigen van het gebeuren zich af, dat zelfs wind en water hem gehoorzamen?" En meer dan één deelnemer aan een dergelijk gesprek zegt dan dat Jezus, de mensenzoon, op een heel bijzondere manier nauw met God verbonden is en zo over een goddelijke macht beschikt, dat hij waarlijk de Zoon van God is. Maar meer en meer mensen lezen deze episode op een andere manier. Is de strijd tegen de ontketende machten geen beeldrijke manier om te spreken over de innerlijke strijd die elk van ons beleeft? Hoe vaak vechten wij niet, zowel in de kleine dingen van elke dag als in de grote etappes van ons bestaan, tegen vrees en angst? De grote maalstroom waarin we gevangen zitten en waarin we dreigen ten onder te gaan staat misschien voor de innerlijke ontreddering die zo vaak ons hart beklemt, veel meer nog dan de bedreigende natuurfenomenen.   De gebeurtenissen of beproevingen die ons uit ons evenwicht brengen, doen ons alle houvast verliezen wanneer het gevoel overheerst dat alles instort en wij er niets aan kunnen doen. Onze noodkreten worden niet gehoord en zelfs de hemel lijkt ongevoelig voor ons roepen. Op dat ogenblik is het dat Jezus ons zegt: "Laten we oversteken naar de andere oever". Dat onze verbeelding, die alleen het slechtste ziet, tot rust mag komen. Dat we ons niet laten meeslepen in die spiraal van ontmoediging en angst. "Wees stil! Zwijg!" beveelt hij de ontketende golven. Het is deze innerlijke storm die Jezus komt bedaren, door in ons het vertrouwen en het geloof te wekken.  Twee verschillende manieren om deze gebeurtenis of deze parabel te lezen, het verhaal van het stillen van de storm. Moet men meteen al een keuze maken tussen beide? De eerste lezing wekt bewondering op voor onze God, die aandacht heeft voor de menselijke nood. De tweede lezing heeft directer betrekking op onszelf en onze manier van omgaan met de moeilijkheden in ons leven. Zij stimuleert ons, door de oproep van Jezus, om onze angsten bewust te beleven in het licht van het geloof in zijn liefdevolle aanwezigheid. Waarom zouden we deze beide benaderingen niet laten inwerken op ons? Ze vullen elkaar aan. En stilaan zal in het diepste van onszelf wel duidelijk worden wat ons het meeste licht schenkt en doet leven.