- Als we de bijbel openslaan:
- Februari 2002
|
|
|
|
|
||
|
|
In het licht van de Galileeër (Matteüs 4, 12-23) Toen Jezus hoorde dat Johannes gevangen was genomen, week hij uit naar Galilea. Hij verliet Nazaret en ging in Kafarnaüm wonen, een stad aan het meer van Galilea, in het gebied van Zebulon en Naftali. Zo ging in vervulling wat God door de profeet Jesaja gezegd heeft: "Land van Zebulon, land van Naftali, aan de weg naar zee, aan de overkant van de Jordaan, Galilea, woonplaats van de heidenen: het volk dat in duisternis zat heeft een groot licht aanschouwd. Over hen die wonen in het land van schaduw en dood is een licht opgegaan." Van toen af begon Jezus te verkondigen: "Keer u om, want het Koninkrijk der Hemelen is heel dichtbij."
Hij zei tot hen: "Kom, volg mij." (…) Hij trok heel Galilea door, verkondigde het goede nieuws van het Koninkrijk en genas elke ziekte… Korte tijd na zijn doopsel in Judea, in het water van de Jordaan, komt Jezus terug naar Galilea, een beetje als een incognito bezoeker. Een paradoxaal gegeven voor iemand die met zijn openbaar leven begint. Hij 'trekt zich terug', buiten het bereik van de vijanden van Johannes de Doper, maar het gebied waarin hij zich terugtrekt is het tegenovergestelde van een veilige zone. Jezus kiest de stad, "op een kruispunt van de naties, aan de weg naar zee", een plaats waar velen voorbijkomen, elkaar ontmoeten, handel drijven… Hij begint met zelf het voorbeeld te geven. Als ware "zoon van Abraham" (Matteüs 1,1) verlaat hij zijn land: "Hij verliet Nazaret en ging in Kafarnaüm wonen". In de ruimte is dit slechts een kleine verplaatsing (zowat 30 km), maar de betekenis is groot. Jezus laat het anker los. Voortaan zijn er dingen die voorgaan op zijn familie en zijn dorp. Zijn nieuw adres is 'Kephar Nahum', 'het dorp van de getrooste'. Heeft de oude Simeon niet aangekondigd dat hij Israël zou 'troosten'? Het ouderlijk huis verlaten is nooit gemakkelijk, of het nu voor een zending is of om als volwassene zijn eigen leven te gaan. Niet weinig jonge mensen hebben dat voorgevoel. In de familiale cocon hebben ze het goed warm. En zijn ze soms niet bang voor het avontuur van de volledige zelfstandigheid? Buiten wacht hen al te vaak een soort 'Kafarnaüm': een heterogene wereld, koud of vijandig, en heel terughoudend als er oproepen weerklinken voor een beter samen-leven - al die 'keer-u-om' 's die in het luchtledige lijken te vallen. Zou het zo evident zijn dat het Koninkrijk der hemelen nabij is? Durven zien, en openstaan voor het licht dat op weg zet, daar is moed voor nodig. Ook om tot zichzelf te durven zeggen dat de wereld nog niet zo slecht is als sommigen beweren. "Kephar Nahum" heeft mensen zien groeien tot echte edelmoedigheid: Simon, de eerste van de apostelen, die een tijdlang aan de Meester onderdak zal verlenen; de vissers van het meer die wachtten op de komst van de Messias… Galilea, land van ontmoetingen… Jezus neemt de tijd om mensen te bekijken en te verstaan. Als hij Simon en Andreas, Jacobus en Johannes roept om hem te volgen, toont hij zich menselijk: hij zal de band die broers met elkaar verbindt niet breken. De eerste apostelen worden twee aan twee geroepen. De netten, de boot en de vader achterlaten, dat is al genoeg gevraagd!
Jezus neemt hen mee in zijn kielzog voor een lange weg, waar niets apriori onmogelijk is, zelfs niet de overgang naar de andere oever. |
|||||
|
