Notities Onderweg: November 2003

Parochiefeest

 

In een welbekende buitenwijk van Straatsburg maakte men zich klaar voor het feest ter ere van de heilige Vincent de Paul, patroon van de parochie. Ik ging voor in de mis op de zaterdagavond in een grote zaal en besloot mijn sermoen met de woorden van monsieur Vincent: "de armen zijn onze meesters". Ze hebben ons iets te zeggen.

 

Terwijl ik aan het woord was zag ik plots een vrouw met een sprekende blik die aanhoudend teken deed met haar hand. Het kon evengoed willen zeggen dat ze zich in de woorden van monsieur Vincent herkende als dat ze na mij het woord wilde nemen. Ze wou in feite beide.

 

Toen ze bij het altaar kwam waren alle ogen op deze vrouw gericht. Haar gelaat was vervormd door een zware operatie, gevolg van kanker in de kaak. Ze was haar tong kwijt en moeilijk verstaanbaar. Maar ze slaagde erin de essentie van haar boodschap over te brengen: "Ik heb veel geleden. Ik ben heel bang geweest. Maar ik heb mijn vertrouwen op God gesteld en de vrees waarmee ik zat ben ik kwijtgeraakt. Dat wou ik u zeggen. Stel uw vertrouwen op God en ge zult niet meer bang zijn".

 

Ik herhaalde haar woorden voor alle aanwezigen en vroeg om een applaus voor haar die ons daarnet had aangetoond dat de armen inderdaad onze meesters zijn.

Hoe kom je weer rechtop?

Didier wou me absoluut zien. Hij komt uit Oost-Frankrijk. Hij gooit het er onmiddellijk uit: hij is homoseksueel en leeft sament met zijn vriend. Beiden zijn katholiek en actief in hun parochie. Het recente document van Rome dat homoparen veroordeelt is in zijn ogen al lang achterhaald. Het maakt hem opstandig en hij voelt zich afgewezen.

Het is waar. Van de verantwoordelijken in de katholieke Kerk zou men een andere taal mogen verwachten dan die van de veroordeling en de onverdraagzaamheid. Vooral na zoveel jammerlijke affaires in haar eigen midden die met seksualiteit te maken hebben, die zolang verborgen werden gehouden en nu aan het licht komen! Dat document zal niets oplossen. Het zadelt het geweten van de mensen op met schuldgevoelens, kwetst veel homo's en zal voor een aantal van hen een reden zijn om het instituut achter zich te laten.

Didier vraagt zich af welke houding hij moet aannemen en hoe hij het aan boord moet leggen om verder te leven zonder verbitterd te worden. Eigenlijk vindt hij zelf het antwoord. Het instituut hoeft hem niet te breken en het beter te weten dan hij. Hij wil leven. Hij verlangt dat de liefde het haalt in zijn leven.

Ik ben blij als ik Didier hoor spreken. Ik ben ervan overtuigd dat zijn eigen ervaring afgewezen te worden hem sterker zal maken. Als hij erin slaagt na deze beproeving weer rechtop te komen zal hij voor veel anderen een bron van licht en troost zijn.

Mijn vriend Léon

Je hebt ons verlaten. Ik heb verdriet. Mensen zonder papieren en mensen die slecht gehuisvest zijn zullen zich verweesd voelen. Je was hun pleitbezorger.

Sinds tien jaar waren wij strijdmakkers. We trokken allebei Frankrijk door om ons aan te sluiten bij betogers, om onze steun te betuigen aan hongerstakers, om leegstaande panden in te nemen, om het woord te nemen. We hebben in de St.-Bernarduskerk te Parijs geslapen tussen de mensen zonder papieren en verleden zomer hebben we nog samen in de velden van de Marne genetisch gemanipuleerde maïs uitgetrokken.

We werden ooit eens samen door de politie uit een gebouw gezet en wij waren de eersten die naar buiten kwamen, samen met een vrouw met een klein kindje in haar kinderwagen. Ze zag er slecht uit, het was erg om aan te zien. Jij kreeg de tranen in je ogen en je zei me: "Zie je nu, Jacques, in welk een maatschappij wij leven?".

Je verdroeg geen onrecht. Ik bewonderde je moed toen je voor iedereen het woord nam. De overtuiging die jou bezielde was zo sterk dat je voor niemand bang was.

Je was een ongelovige Jood, maar je noemde me graag "mijn geliefde bisschop". Je was een vermaard kankerspecialist, maar je laatste strijd heb je gevoerd tegen een kanker die jou geen schijn van kans liet. A Dieu - tot bij God, Léon.

Een mooi en gastvrij oord

De sneeuwtoppen van Voralberg in Oostenrijk waren prachtig. De bomen in de wouden waren nog verbazend groen in deze herfsttijd. Ze dachten ongetwijfeld dat het nog lente was!

In dit indrukwekkend kader, met zon bespat, doemde St.-Gerold op als een gastvrije ontmoetingsruimte. De ziel van het geheel was een pater benedictijn. Ik verstond waarom zoveel mensen daar naartoe trokken. Deze plek is getekend door spiritualiteit.

Deze mensen in de bergen leven in harmonie met de natuur en de dieren. Voor hen is de aarde geen object, maar een subject waaraan men eerbied en aandacht verschuldigd is.

Ik voelde aan dat ze openstonden voor de moderniteit, voor verdraagzaamheid en kwaliteit van leven. Ik had het genoegen een weekend lang met hen te praten en van gedachten te wisselen. Een aantal van hen heeft geleden en lijdt nog onder de Kerk. Ze zijn gestoten op onbegrip en afwijzing.

Ik geef hun het voorbeeld van de bergrivier die men in de buurt van St.-Gerold naar beneden hoort stromen. Stenen zijn obstakels voor het water dat omlaag komt uit de bergen. Maar het zijn juist deze stenen die het water van de bergrivier doen zingen. De obstakels die de Kerk op onze weg plaatst kunnen nieuwe wegen openen en beproevingen kunnen plaatsen zijn waar een bron ontspringt.