Een gebaar dat doet leven
Bij mijn aankomst in Montreal nam ik de maaltijd met de voorzitter van de bisschoppenconferentie van Quebec. Hij vertelde me iets wat hij zopas had meegemaakt en hem nauw aan het hart lag.
| Het kruis van de Wereldjongerendagen was in zijn bisdom aangekomen. Meerdere vieringen waren voorzien op diverse plaatsen. Hij wenste dat het kruis ook naar een tehuis voor jonge delinquenten kon gaan, wat effectief gebeurde. |
|
Men zette er enkele tafels bijeen en plaatste daarop het kruis. De jongeren kwamen naderbij om het kruis met hun handen aan te raken. Ze lieten hun handen een moment op het kruis rusten, alsof ze er kracht en leven wilden uit putten. Misschien wilden ze wel door dit gebaar van vertrouwen erkenning krijgen, gaarne gezien en gerespecteerd worden? Zoals de andere jongeren in de maatschappij een plaats krijgen? In elk geval, enkele dagen later vroegen een tiental jongeren uit dat tehuis voor delinquenten aan de bisschop om gevormd te worden. Als een goede herder ging de bisschop op hun vraag in, zonder ook maar één voorwaarde te stellen, en toonde zo dat die jonge delinquenten waardevol zijn in Gods ogen.
 |
Ik vond het een aangrijpend evangelisch tafereel en vertelde het 's anderendaags aan een publiek van vijfduizend mensen. De massa applaudisseerde. |
Tunesië: alleen de doden hebben het recht de oppositie te horen
Een afvaardiging vanuit Marseille en Parijs had zich naar Tunis begeven om er haar solidariteit te betuigen met een aantal mensen die omwille van hun overtuiging in de gevangenis verblijven, en in het bijzonder met Hamma Hammami, een sleutelfiguur in het verzet. Zijn vrouw, een bekende advocate, verwelkomt ons op de luchthaven.
 |
Ik heb veel bewondering voor Hamma Hammami, die sinds 1972 een moedige strijd voert. Dertig jaar vervolging! Hij kent praktisch alle gevangenissen van Tunesië, en in het bijzonder de verschrikkelijke strafkolonie van Nadhor. Hoe is die man in staat om te overleven na al de folteringen die hij ondergaan heeft? |
Overal waar we ons begaven werden we gevolgd en in het oog gehouden door de politie. Bij de gevangenis van Tunis werden we zonder complimenten uiteengedreven. De cameraploegen van France 3 en van Arte wilden het gebeuren filmen, maar hun materiaal werd met geweld in beslag genomen. De ploeg van de BBC werd anderhalf uur lang opgesloten. Bovendien werd de persconferentie die bij een particulier gepland was, verboden.
Voor de oppositie was er in de loop van die sombere dagen maar één plaats veilig: een kerkhof op een verloren plaats in het platteland, op 120 km van Tunis, in Gaafour, temidden van de rustgevende schoonheid van de tarwevelden en de olijfgaarden. Zoals ieder jaar kwamen op die plaats linkse militanten bijeen, vakbondsmensen en verdedigers van de mensenrechten, rond het sobere graf van Nabil Barakati, 15 jaar geleden gestorven toen hij gefolterd werd door de politie van Bourguiba. Nabil was 27 jaar oud. In heel Tunesië blijft hij een grote figuur uit het verzet.
Daar, en alleen daar, konden we vrijuit van gedachten wisselen. Dit kerkhof, verloren tussen de velden, was wel een zonderlinge plaats van samenkomst, ook al werd ze bewaakt door meerdere politiewagens die over de vlakte verspreid stonden.
| Alleen de doden, de bloemen en de vogels hebben het recht te horen wat deze militanten zeggen. Hebben de Tunesiërs dan dat recht niet? |
|
 |
We vormen een grote familie rond het graf van Nabil. Ze geven me het woord. Ik ben blij te mogen spreken over Nabil, die jonge onderwijzer met zijn groot hart, die voor geen enkele autoriteit schrik had. De gezagsdragers hadden wel schrik voor hem! |
Hij was immers een vrij mens. Op zijn graf staat geschreven, in het Arabisch: "Moge God hem bergen in zijn barmhartigheid". Nabil verdient zalig verklaard te worden!
Bezetting van de Cité des Sciences et de l' Industrie
 |
150 Mensen-zonder-papieren hebben deze prestigieuze plaats bezet om hun regularisatie te eisen. Deze bezetting is het vervolg van de bezetting van het voormalige Maison des Colonies, waar ze een enorme spandoek hadden opengevouwen met het opschrift: "Gisteren in het Zuiden gekoloniseerd, vandaag in het Noorden uitgebuit - regularisatie voor alle mensen-zonder-papieren". |
Deze twee onwettelijke acties tijdens de kiescampagne hadden tot doel de regularisatie van de mensen-zonder-papieren, die tweemaal klem zitten - door de verdrukking en door de uitbuiting - een plaats te geven in het groter geheel van de sociale strijd.
| In de grote hall van de Cité des Sciences (Campus Wetenschappen) houden we een sit-in met toespraken en liederen. De directrice ontvangt een delegatie. Ze doet geen beroep op de politie en aanvaardt om bij het Ministerie voor Sociale Zaken tussen te komen. |
|
Al vele keren heeft men ons een ontmoeting met de Minister van Binnenlandse Zaken voorgesteld, volgens de regering de enige die bevoegd is voor de zaak van de mensen-zonder-papieren. We hebben elke keer geweigerd daarop in te gaan vanuit het principe dat de strijd van de mensen-zonder-papieren een kwestie is van eerbied en van toepassing van fundamentele rechten, en geen kwestie van veiligheidsbeleid. Hun strijd daaronder plaatsen heeft alleen tot doel de mensen-zonder-papieren te brandmerken.
We werden ontvangen op het "Ministerie van Sociale Zaken en Solidariteit" - wat een betekenisvolle naam! We vroegen er voor alle werknemers-zonder-papieren de toekenning van dezelfde rechten als voor de andere werknemers.
De top van de 15 in Sevilla wil een 'ondoordringbare' Europese burcht bouwen, en dat terwijl het rapport voor 2001 van het departement bevolking van de UNO onderstreept dat de demografische veroudering van Europa, die de toekomst van de pensioenen in gevaar brengt, Europa zal verplichten een beroep te doen op geïmmigreerde arbeidskrachten.