Vreugde onderweg
Een vrouw die wegens ziekte het huis niet meer kon verlaten, had er bij mij op aangedrongen haar een bezoekje te brengen. Ik kende haar niet, maar ging er toch zonder dralen naartoe, met de metro. Toen ik het metrostation verliet - in de overtuiging dat dit het goede station was - kon ik me maar niet oriënteren.
 |
Ik ging binnen bij een kapper die met het kapsel van een vrouw bezig was. Nauwelijks had ik hem mijn vraag gesteld, of hij antwoordde: "U heeft geluk dat u het bent, want ik spreek niet met pastoors!". De vrouw waarmee hij bezig was keek op, geïntrigeerd door deze ongewone dialoog. Terwijl hij naar buiten keek, ging de kapper verder: "U ziet daar die moto die voorbijrijdt? Loop hem achterna. Het is rechtdoor." |
Er bleef me niets anders te doen dan die moto te volgen - die al uit het gezicht verdwenen was. Bij het buitengaan draaide ik me om en zei: "Dank u dat u me op de rechte weg gezet hebt." De kapper liet zijn cliënte even in de steek, kwam op zijn beurt naar buiten, en zei met een blik van verstandhouding: "Ik zet u niet op de rechte weg. Ik toon u alleen de rechte weg".
Een prachtige precisering! Ze wierp niet alleen een licht op de weg die ik te gaan had, maar ook op de ontmoeting met de zieke vrouw die me verwachtte.
In de Jardin des Plantes
 |
Ik geniet er altijd van als ik door die droomtuin wandel, hartje Parijs: de bloemen etaleren hun schoonheid, de vogels wanen zich in het paradijs en de kinderen spelen er in volle vrijheid. |
Terwijl ik er weer eens doorheen liep, vol bewondering voor die mooie dingen van de schepping, hoorde ik plots iemand achter mij aan lopen. Het was een vrouw. Nog buiten adem zei ze: "Herkent u mij?" Haar gezicht was mij niet onbekend. Maar ze was me voor en stelde zichzelf onmiddellijk voor: "Ik ben Emmanuelle Béart". Natuurlijk! Wie zou die vermaarde actrice niet herkennen? We omhelsden elkaar bij dit ongewone weerzien.
| Emmanuelle Béart heeft zich solidair getoond met de mensen-zonder-papieren toen die de Sint-Bernarduskerk bezetten. Ze is toen zelfs bereid geweest om in de kerk te overnachten om zo te voorkomen dat de politie tussenbeide kwam. |
|
Haar medeleven met die families en die kinderen heeft het hart van de mensen-zonder-papieren toen echt geraakt.
"Kom mee," zei ze me, "ik ga u voorstellen aan mijn man en aan mijn kinderen". Op dat ogenblik herinnerde ik me wat ze me vroeger eens gezegd had: "Ik stel me in dienst van de mensen-zonder-papieren, want ik zou niet graag hebben dat mijn kinderen mij later zouden verwijten dat ik voor die mensen niets gedaan heb".
Terwijl ik mijn weg voortzette in die met bloemen omzoomde lanen hielden drie andere vrouwen mij tegen, gelukkig dat ze me de hand konden drukken en me met eigen ogen konden zien. "We zijn Joden en we willen dat Israël een einde maakt aan de oorlog tegen de Palestijnen. De grote manifestatie "Vrede nu" die zojuist in Jeruzalem plaatsvond is een groot succes geworden".
Ik zei hen hoe blij ik was toen ik vernam dat de beroemde Israëlische zangeres Yaffa Yarkoni duidelijk stelling had genomen tegen de oorlog van Israël. Ze verdedigt diegenen die nu weigeren dienst te doen in de Palestijnse gebieden.
"Wat voor ons moeilijk is," vertrouwden die vrouwen me toe, "dat is het feit dat wij het niet eens zijn met onze families. Het is een onderwerp dat kwaad bloed zet!"
Als het leven een andere wending krijgt...
In een prachtige woning in Parijs ontmoet ik een man die te bed ligt. Met een brede glimlach heet hij me welkom. Zijn hele lichaam is verlamd, alleen het hoofd niet. Wat is er gebeurd?
Bij het deltavliegen in de bergen is hij op een rots te pletter gestort. Hij was 40 jaar oud toen zijn leven een andere wending kreeg. Zijn vrouw, die hij aanbad en nog altijd aanbidt, is kort daarop aan kanker overleden. Deze gebeurtenissen, hoe hard ook, hebben hem niet klein gekregen. Hij heeft gevochten om te leven. Hij heeft geleerd opnieuw geboren te worden. Hij was marxist en is christen geworden. Zijn geloof in Christus is heel helder.
We hebben aan dezelfde tafel gegeten. Hij zat in zijn rolstoel, en men gaf hem te eten als aan een baby. Het gesprek liep verder zonder dat hij het minste teken toonde van ongeduld of stugheid. Geen enkele klacht. Integendeel, hij gaf blijk van de vrede en de vreugde die in hem woonden.
 |
"Ik heb het geluk," zei hij, "thuis te kunnen blijven wonen en goed geholpen en verzorgd te worden, want ik heb geld. Ik denk aan al diegenen die verplicht zijn in instellingen te verblijven. Ik heb die beproeving enkele jaren ondergaan." |
Ik kon het niet laten. Wat later heb ik hem geschreven om hem te danken voor zijn getuigenis, die een mens zin geeft om te leven.
In elkaars nabijheid wonen
 |
Dichtbij een kleine stad diep in Normandië is er een wijk waarin vele immigranten wonen. Iemand kwam op het idee om samen met een journaliste een schrijversatelier op te starten. Een groep migrantenvrouwen nam de uitdaging aan en ging aan het werk, niettegenstaande hun talrijke andere bezigheden. Ze drukten uit wat ze zich van de wijk herinnerden op basis van belangrijke gebeurtenissen uit het leven. |
Het resultaat overtrof de verwachtingen. Niet alleen werd met succes een boek uitgegeven, maar er ontstonden ook hechte vriendschapsbanden tussen die families en die wijk.
Ik werd uitgenodigd voor een ontmoeting met de groep. Toen ik uit de trein stapte stonden de vrouwen van het schrijversatelier al op het perron. Ze brachten me onmiddellijk naar hun wijk om met passie en fierheid te vertellen hoe hun boek tot stand was gekomen. Ik vond het plezierig hen bezig te horen. Ze vormden een hechte familie.
Na mijn voordracht in het centrum van de stad nodigden enkele vrouwen, samen met hun echtgenoten, mij uit om met hen de avond af te sluiten in een pub. Ik viel van de ene verrassing in de andere. Toen ik in die pub arriveerde zag ik dat het er stampvol jongeren zat! De baas van de pub was in de wolken toen hij me in zijn zaak zag. Ook de jongeren herkenden me, en waren blij. En ik dus maar handen drukken, aan hun tafels meezitten, bier drinken, handtekeningen uitdelen... Hun woorden hebben mij diep geraakt.
| Ik dacht aan de vraag die mij na de voordracht gesteld was: "Wat moeten we doen om de jongeren terug naar de kerk te krijgen?" Ik had daarop geantwoord: "Wij moeten zelf naar hen toe gaan, naar de plaatsen waar ze bijeenkomen, waar ze wonen, waar ze strijden". Ik had het niet beter kunnen zeggen dan door bij hen te komen in die pub. |
|