Mensen-zonder-papieren nodigen zichzelf uit in de kiescampagne
Het Museum voor Afrikaanse Kunst wordt in een handomdraai ingenomen door 300 vreemdelingen zonder papieren, hoofdzakelijk Afrikanen. Toch wel een mooi symbool, zo samen komen in dit oude "Maison des Colonies", het Huis van de Koloniën waaruit deze Afrikanen afkomstig zijn!
 |
Spandoeken worden opengerold, de ene na de andere neemt het woord, de media komen in actie, en de gsm's doen dienst om te verkrijgen dat een delegatie ontvangen zou worden door de directeurs van de kiescampagnes, zowel van rechts als van links. De sfeer van deze gedurfde actie bevalt hen wel, deze mensen zonder papieren.
Zoals gewoonlijk komen een groot aantal politiewagens postvatten in de buurt van het gebouw. Daarop volgt een vreemd spektakel: politieagenten die zich verspreiden over het terrein, met helmen, schilden en matrakken. Klaar voor de uitdrijving!
We begeven ons naar de zetel van de kiescampagne van rechts, waar de directeur zelf onze delegatie te woord staat. De mensen-zonder-papieren drukken uit wat niemand van ons zou kunnen zeggen. "Men belet ons te dromen" zegt een Marokkaanse die al 11 jaar in Frankrijk woont. "Ik schaam me u te moeten zeggen dat ik al een maand dezelfde kleren draag. Ik heb niets anders om aan te trekken" zegt een jonge man uit Kabylië die in het zwart werkt. "We kunnen niet meer. We trachten te overleven" zegt een Afrikaan, woordvoerder van een foyer van immigranten. Dergelijke woorden, die ons van ons stuk brengen, blijven me raken. De directeur noteert een en ander, luistert aandachtig. Op een officiële kaart bevestigt hij dat hij een honderdtal dossiers ontvangen heeft.
| Buiten, in de duisternis, omringd door politieagenten, staan alle mensen-zonder-papieren te wachten. |
|
De afgevaardigden brengen een hoopvol verslag over hun ontmoeting en tonen de magische kaart van de directeur.
Ontmoeting met Partenia Belgique
 |
Het doet altijd deugd naar Brussel te komen om er vrienden te ontmoeten die me dierbaar zijn. |
Het netwerk van de vrienden van Partenia is hier zeer actief, in het bijzonder door regelmatig te schrijven naar de kardinalen, naar de nuntiussen van Brussel en Parijs, naar de kardinaal die prefect is van de Congregatie van de Bisschoppen te Rome en naar het Staatssecretariaat. Ze zorgen ook voor een gewaardeerde financiële bijdrage aan de vereniging Partenia in Parijs.
Het was al een hele tijd dat deze vrienden uit België verlangden naar een weerzien met mij, om elkaar beter te leren kennen, ervaringen en verwachtingen te delen, te weten hoe het met mij was, en om tijd te hebben om samen te genieten van een etentje - met Belgisch bier! De uren vlogen voorbij zonder dat we het merkten!
Ik heb God dank gezegd voor dit moment van gedeelde vreugde te midden van gelukkige mensen die geen onrecht dulden en het beste van zichzelf weten te geven.
Mensen-zonder-papieren op stap
De zon scheen toen ik in Lyon aankwam om een 60-tal mensen-zonder-papieren tegemoet te gaan, die uit Marseille vertrokken waren. Een mars van de waardigheid die in opstand komt. Een mars voor de regularisatie van allen.
 |
Met vreugde zie ik de mensen-zonder-papieren van Lyon terug. Ze hebben een gevecht van acht zware maanden achter de rug: een leegstaand oud herenhuis dat onbewoonbaar verklaard is, op de Place Carnot - na de hel van Quai Sarrail waar hen verboden werd tenten op te slaan om zich te beschermen tegen de barre weersomstandigheden. Vervolgens de uitdrijving, midden december, in de sneeuw, uit een ongebruikt burelencomplex. De intimidatiepogingen van de politie, het stilzwijgen en de vijandigheid van de openbare machten... Vandaag bezetten ze met meer dan honderd een oude stationsfoyer. Het is gewoon triestig in zulk een vervallen gebouw te moeten wonen! De vrouwen herinnerden me aan wat ze gezegd hadden helemaal bij het begin van hun strijd: "We geven het niet op!" Ze zijn nog altijd even vastberaden.
 |
Na de persconferentie vindt een grote meeting plaats in het gebouw van de arbeidsbeurs. |
We klagen de onverschilligheid aan, het misprijzen van de politici ten aanzien van deze tragische situaties die men gezinnen en alleenstaanden aandoet. De mensen-zonder-papieren zijn verplicht tot clandestiniteit, tot zwartwerk, tot vervallen verklaarde woongelegenheden, en dat alles onder het toeziende oog van de politie. Ze overleven. Maar ze nemen ook de tijd om plezier te maken, met muziek, zang en dans. Je kunt zien dat deze mensen-zonder-papieren gelukkig zijn.
Als hun mars op Parijs niets uithaalt, zullen ze hun laatste troef uitspelen: een hongerstaking.
Bloed geven
Voor het gasthuis, bij de kathedraal Notre Dame te Parijs, komen mensen, vooral jongeren, bloed geven voor de Palestijnse hospitalen waar een schrijnend gebrek is aan bloed. De wachtrijen groeien, iedereen komt zich inschrijven.
Marie, een jonge vrouw die me was komen opzoeken, heeft me gevraagd of ze met me kon meegaan naar het gasthuis. We zijn samen vertrokken. Ik voelde dat ze gelukkig was toen ze begon te proeven van de sfeer die er heerste tussen de militanten van de verenigingen. Gelukkig was ze, dat ze iets concreets kon doen voor de Palestijnen. Ze heeft zich ingeschreven om bloed te geven.
Bloed geven is niet alleen een vorm van humanitaire hulp, het is ook een politiek gebaar. Het moeilijkste is verkrijgen dat de politieke macht iets doet om te maken dat dit bloed daadwerkelijk tot in de Palestijnse klinieken geraakt. We blijven aandringen! Niettegenstaande alle beloften werd tot op vandaag niets gedaan.
Een steunmeeting
 |
Ik ben naar het Parc des Expositions gegaan om mijn steun te betuigen aan wat de media 'een kleine kandidaat' voor de presidentsverkiezingen noemen. Er zijn 3000 militanten en sympathisanten, 100 % links, in een oververhitte sfeer. |
Ik applaudisseer als ik een jonge Israëlische reservist hoor die legerdienst geweigerd heeft om het vuile werk niet te moeten gaan opknappen in de bezette gebieden. Hij spreekt Hebreeuws. Zijn getuigenis is moedig. De zaal geeft hem een staande ovatie.
Opnieuw applaudisseer ik als ik een Palestijn hoor bevestigen dat zijn volk weerstand biedt en zal blijven bieden terwijl men het met alle middelen probeert te vernietigen.
| Tenslotte neemt ook de kleine kandidaat voor wie ik zal stemmen het woord. Maar zoals altijd...zal ik stemmen voor mensen die nooit gekozen worden. |
|
Deze kandidaat is postbode, 27 jaar oud. Ik hoor een militant aan het woord, bruisend van leven, ontwikkeld, geëngageerd - en wat hij zegt is echt. Ik hoor hem graag spreken. Hij vertegenwoordigt een jeugd die vecht opdat een andere wereld zou mogelijk worden.