|
|
- Drie vragen aan het adres
van Jacques Gaillot
- De oproep van de VN om te waarschuwen tegen een hongersnood in Niger werd 8 maand geleden gelanceerd. Pas nu reageert de internationale gemeenschap. Moeten we daaruit een algemene vorm van egoïsme afleiden?
- Om te beginnen vraag ik me af hoe het zit met de verantwoordelijkheid van de regering van Niger: haar economische en politieke keuzes, en de laattijdigheid waarmee ze de internationale gemeenschap op de hoogte heeft gebracht. Deze hongersnood was immers voorspelbaar. Hoe komt het dat de hulpcentra niet gratis toegankelijk zijn voor de armsten?
De president van Niger heeft onlangs verklaard: "Er is in Niger geen hongersnood, maar een voedselcrisis." Trok hij onverwijld naar de plaatsen waar het drama zich afspeelt, om met eigen ogen de omvang van de ramp te overzien? Heeft de katholieke kerk, die een minderheid is, maar goed vertegenwoordigd op sociaal gebied, een alarmkreet geslaakt?
Daarnaast is de internationale gemeenschap inderdaad doof geweest voor deze ramp. Maar als Niger zelf echt in beweging was gekomen, zou de internationale gemeenschap misschien wel vlugger gereageerd hebben.- Men zou de indruk krijgen dat het slechts onder de 'emotionele schok' van beelden is (zoals bij de tsunami) dat de internationale edelmoedigheid op gang komt. M.a.w., de slachtoffers van conflicten of drama's die niet op televisie te zien zijn maken geen enkele kans meer op massale hulp. Moet het internationale hulpsysteem niet hervormd worden? Is een soort 'cheque zonder bestemmeling' niet denkbaar, waarmee hulporganisaties het geld van de donoren zouden kunnen herinvesteren in reële prioriteiten, die niet altijd de media halen?
- Een catastrofe die niet via de televisie in de huiskamer raakt, wordt geen 'evenement'. Men moet beelden van het drama zien om zich betrokken te voelen en te weten aan wie en voor wie men geeft. Deze regio in de Sahel is bovendien niet bekend bij het grote publiek. Niemand gaat ginds op vakantie! Gelukkig zijn de NGO's de eersten op het terrein, met de gewone vrijgevigheid van de schenkers.
Een 'cheque zonder bestemmeling' kan ik me niet goed voorstellen, want dat zou mensen doen vrezen dat hun giften slecht gebruikt worden.
Op vandaag is er genoeg voedsel op onze planeet om te maken dat ieders honger gestild kan worden. Toch is er altijd weer ergens hongersnood. 
- De laatste jaren zijn het de Sahelbewoners die honger lijden. Om dergelijke drama's te vermijden moeten we niet op de eerste plaats telkens weer een beroep doen op de vrijgevigheid van de burgers, maar een efficiëntere inzetting eisen van internationale organismen zoals het Wereldvoedselprogramma van de VN.
- Engeland moet het hoofd bieden aan een nieuw soort terrorisme, dat uitgaat van kinderen van het land zelf, Britse burgers, kinderen van immigranten van de tweede generatie. Hoe zullen de westerse democratieën aan deze nieuwe dreiging het hoofd kunnen bieden?
- We zullen nog een eind met het terrorisme moeten leven! Het is er voor een lange tijd, of we het willen of niet, en de dreiging zal niet onmiddellijk afnemen.
We worden ons ervan bewust dat voor het islamterrorisme het Westen dé vijand is: met zijn scheiding van kerk en staat, zijn democratische waarden, zijn vrije zeden, het statuut dat de vrouw er heeft, zijn materialisme. Ze voeren een strijd tegen de moderniteit, een djihad tegen het Westen.
Het is een oproep voor ons om de waarden van de moderniteit nog beter te beleven: de vrijheden, de mensenrechten, de rechtvaardigheid, de democratie… Het is een uitnodiging om onze integratiemodellen opnieuw te bekijken, en om de islam beter te leren kennen. - Het is solidair willen zijn met hen die zich verzetten tegen het radicale islamisme - in hun eigen land of bij ons. Ik denk aan de Iraanse verzetstrijders. We moeten onze regeerders vragen te stoppen met hun vriendjespolitiek met islamistische regimes.
(vragen: Robert Galzi)
