|
|
- Drie vragen aan het adres
van Jacques Gaillot
- De betogingen in Beiroet brengen onweerlegbaar opnieuw wat hoop voor het volk van Libanon, maar tegelijk komt ook weer het spookbeeld van de verdeeldheid van het land naar boven. Hoe analyseert u de gebeurtenissen die gevolgd zijn op de dood van Raffic Hariri?
- De moord op de Libanese ex-premier heeft alles in gang gezet. Het gaf de Libanezen de gelegenheid om te betogen en zich te bevrijden, de Arabische leiders konden stelling nemen, Syrië zijn leger terugtrekken… Men heeft kunnen vaststellen, voor de eerste keer, dat vreedzame manifestaties een Arabische regering gedwongen hebben ontslag te nemen.
Maar eens dit gezegd, in Libanon is niets eenvoudig, net als in de andere landen van het Midden-Oosten. - Libanon is een schaakbord, en de tegenstellingen blijven bestaan. Voor de Libanese Hezbollah en de sjiïetische gemeenschap zal niets kunnen geregeld worden zolang men geen punt heeft gezet achter het Israëlisch-Palestijns conflict. Waarmee ik wil zeggen dat we hoogdringend tot vrede moeten komen in deze regio.
Dit neemt niet weg dat het vertrek van de Syrische veiligheidstroepen voor veel Libanezen een bevrijding is.- Het ziet er naar uit dat in de Libanese geschiedenis alleen het nationalisme (in de betekenis van het vooropstellen van de eigen natie) een factor van eenheid is. De godsdienst daarentegen lijkt een factor van verdeeldheid te zijn. Is dit geen bijzonder harde vaststelling voor iemand van de kerk zoals u?
- Wat ik hard vind om vast te stellen, is het feit dat de Libanezen meer gefixeerd zijn op hun op religie gebaseerde gemeenschappen dan op de problemen van hun land zoals de werkloosheid. Het algemeen welzijn verdient prioriteit. Toen de menigte in Beiroet manifesteerde op de Vrijheidsplaats, dan ging het om de 'natie'. 'Libanon' was belangrijker dan de verschillen die de Libanezen gewoonlijk scheiden van elkaar. Dat geeft hoop.
Kardinaal Sfeir, de Libanese patriarch van de maronieten, is een belangrijke figuur in het land. Men kan moeilijk iets bereiken buiten hem om. Hij begrijpt de noodzaak om de eigen politieke en religieuze familie te overstijgen. Hij zegt: «De mensen moeten anders leren denken».- Om nog eens terug te keren naar de gezondheid van de paus. Hij heeft het ziekenhuis verlaten, maar lijkt erg verzwakt. Men kan zich moeilijk voorstellen dat hij nog langer de zaken van de Kerk kan behartigen. Vreest u niet dat het feit dat hij op post blijft zijn rol beperkt tot een exclusief symbolische, quasi iconografische functie? Het is duidelijk dat dit een van de functies van een paus is, maar is dat voldoende?
- We weten dat de paus zich in een terminaal stadium van de ziekte van Parkinson bevindt . In zijn medisch uitgerust appartement in het Vaticaan is zijn Poolse secretaris de sterke man geworden. Om bij de paus te kunnen komen en met hem een gesprek te hebben moet men langs hem passeren. Voor de rest moeten we ons tevreden stellen met korte verschijningen van Johannes Paulus II.
De macht bevindt zich elders. De kerkelijke aangelegenheden worden nu door andere prelaten behartigd. Ze nemen de leiding waar, maar er gebeurt niets meer. Men toont meer interesse voor de gezondheid van de paus dan voor het leven van de Kerk.
De kardinaal van Keulen heeft m.b.t. de Wereldjongerendagen die deze zomer moeten plaatsvinden gezegd: «Het is voldoende dat Johannes-Paulus II aanwezig is. Zijn aanwezigheid alleen al is een getuigenis voor de jongeren».
Men maakt van de paus een icoon. Een icoon die men toont en overal meeneemt.
Het leven van het christenvolk verdient beter.
(vragen: Robert Galzi)
