|
|
- Drie vragen aan het adres
van Jacques Gaillot
- Er is in de hele wereld een uitzonderlijke solidariteit geweest met de slachtoffers van de vloedgolf. "Nooit gezien" zeggen de humanitaire organisaties. Heeft u de indruk dat dit drama, paradoxaal genoeg, het ontluiken van een bewustzijn van internationale solidariteit in de hand heeft gewerkt?
Precies. Na de verwoestende golf, die zoveel slachtoffers gemaakt heeft, is er een andere golf gekomen, enorm, immens, een golf van solidariteit. De mensenfamilie heeft het beste getoond dat ze in zich draagt: het medelijden. Tegenover de omvang van het drama heeft ze haar handen en haar hart geopend. Deze bewustwording kan ons alleen maar gelukkig stemmen. We zijn in staat om de mens centraal te plaatsen. - Ondanks het opbod en de strategieën die bij de hulpverlening naar boven kunnen komen zal deze globalisering van de solidariteit een mijlpaal blijven. Het is alsof het mensdom dit begrepen heeft: de toekomst is aan de solidariteit. Ik zie er een bemoedigend teken van de tijd in.
- Bij een dergelijk drama vragen veel mensen zich af of hun gift (uiteraard bescheiden tegenover de omvang) nut kan hebben. De vraag die iedereen zich stelt, maar niemand luidop durft uit te spreken, is een beetje deze: hoeveel moet ik geven, en aan wie? Wat antwoordt u op deze terechte vragen?
Veel kleintjes maken een groot. Mijn gift komt bij die van de anderen. Zij is nuttig. 
- Ik kan alleen maar vertrouwen hebben in de organisaties tot wie ik me richt. Ieder moet voor zich uitmaken, in zijn situatie, hoeveel hij best geeft. Het volstaat niet te geven uit plicht, met spijt of om zijn geweten te sussen. Het is belangrijk dat men van harte geeft, met vreugde als het kan.
Toch zijn we er nog niet van af. Solidariteit is een kwestie van duur. We moeten van ons laten horen bij de rijkste landen om te maken dat de uitgaven die ze aan overbewapening en oorlog besteden naar de getroffen bevolkingsgroepen zouden gaan.
- En opdat de schulden zouden geannuleerd worden van de landen die slachtoffer zijn van de catastrofe (Sri Lanka, India, Indonesië, Thailand, Maleisië). Een schuld van meer dan 300 miljard dollar!
- In de eerste dagen na de catastrofe hebben we gezien dat de meest directe en meest concrete hulp vaak uitging van religieus geïnspireerde organisaties (van boeddhisten, moslims, christenen). Vindt u dat de godsdienst een bijzondere plaats moet innemen bij het organiseren van de solidariteit bij dit soort drama's.
We hebben kunnen zien dat de godsdiensten op het terrein van het drama aanwezig waren. Vanaf de allereerste uren was er een lokale hulpverlening door de bevolking via verenigingen. Lokaal ingewortelde verenigingen hebben in de ontreddering en de hoogste nood voor de eerste hulp gezorgd en geprobeerd het sociale weefsel opnieuw leven in te blazen. - Dit kunnen we niet genoeg waarderen!
Ik zag op de televisie religieuzen zieken verzorgen en voedsel aanbrengen. Een boeddhistische tempel werd ter beschikking gesteld van de slachtoffers. Om die reden hebben de godsdiensten iets te zeggen in de moeilijke organisatie van de solidariteit.
(vragen: Robert Galzi)
