|
|
- Drie vragen aan het adres
van Jacques Gaillot
- Yasser Arafat is overleden in Parijs. Wat zou je over hem graag zeggen tot zijn volk, waarvan je de dagelijkse ellende hebt gezien tijdens je bezoeken daar?
Yasser Arafat heeft de strijd en de hoop van zijn volk belichaamd. Of hij nu in Tunis was, in Beiroet, in Ramallah of in Parijs, overal symboliseerde hij het verzet van zijn volk. De kracht van deze Palestijnse leider bestond erin dat hij onafscheidbaar met zijn volk verbonden was. We hebben het gezien in Ramallah, waar de kist van Yasser Arafat gedragen werd door een zee van mensen. Het protocol werd aan de kant gezet. - Een prachtig beeld: het is het Palestijnse volk en niemand anders die de man die voor hen een 'Vader' was ter aarde bestelde. Vandaag voelen de Palestijnen zich als wezen. Aan Palestijnen, vernederd door de bezetting, wist Arafat de fierheid om hun bestaan terug te schenken. Hij heeft hen opnieuw doen dromen van een onafhankelijke staat. De toekomst van een volk kan men niet tegenhouden.
- Ariel Sharon, Israëls eerste minister, heeft zopas harde maatregelen genomen die de kolonisten willen weigeren toe te passen. Hij zou de 'bezette gebieden' teruggeven aan de Palestijnen. Jij bent meermaals in Israël en in Palestina geweest. Zie jij in de actuele gebeurtenissen tekens van hoop of van spanning?
Een eenzijdig genomen beslissing maakt weinig kans realiteit te worden in een klimaat van vrede. Waren er onderhandelingen geweest tussen de twee betrokken partijen, dan kon de beslissing om zich uit Gaza terug te trekken kans op slagen gehad hebben. - Maar het tegenovergestelde is gebeurd.
Bovendien, de Israëlische eerste minister loopt overal te koop met zijn wil om de bezette gebieden in de Gaza terug te geven, maar beslist tegelijk tot de inplanting van nieuwe kolonies op de Westelijke Jordaanoever, met de bedoeling de kolonisering van de Westelijke Jordaanoever onomkeerbaar te maken. Waar is de wil om tot vrede te komen?- We naderen Kerstmis, symbool van vrede. Welke vredesboodschap zou jij willen richten tot de Joden en de Palestijnen, moslims en christenen, die het zo moeilijk hebben om het land van Christus en het bijbels erfgoed te delen?
Met Kerstmis zoeken onze ogen het licht dat uit het Oosten komt, 
zoals eertijds de Wijzen, die geleid werden door de Ster en op weg gingen naar de hoofdstad en het gehucht met de symbolische namen die vandaag nog altijd zo veelzeggend zijn: Jeruzalem, stad van vrede, en Betlehem, huis van het brood.- Ik zou tot de Palestijnen de geladen woorden van de Latijnse patriarch van Jeruzalem willen richten: «Met de keien en de stenen van de eerste intifada waren jullie sterker dan vandaag met vuurwapens. En met de olijftak zijn jullie nog sterker dan met de stenen en de vuurwapens.» De gewapende strijd zal geen vrede brengen. De wegen van het geweld leiden tot een impasse. Het zijn politieke onderhandelingen die de vrede mogelijk zullen maken.
Ik zou de Joden, die de oudere broers zijn van de christenen, willen smeken met de brandende woorden van de gerechtigheid:«Op onrecht bouwt men geen toekomst. Het is niet een muur die jullie zal beschermen tegen het geweld. Het is niet door een volk te vernederen dat jullie overwinnaars zullen zijn. Laat de kans tot vrede niet voorbij gaan. Vrede is mogelijk.» 
Is Jeruzalem, als drager van een uniek mysterie, niet geroepen om aan de wereld te tonen dat twee volkeren in staat zijn in vrede samen te leven?
(vragen: Robert Olivier)
