Brief van Jacques Gaillot: 1 September 1998


 



Euthanasie


Archiv

 









Actualite





Aide

email

Euthanasie

 


Ik hou niet van dit woord, ook niet van het onderscheid tussen 'passieve' en 'actieve' euthanasie, zelfs niet van de uitdrukking 'palliatieve zorgen'. Maar de werkelijkheid is er. Hoe gaan we om met het levenseinde en kunnen mensen sterven op een waardige manier? Het maatschappelijk debat

hierover is (in Frankrijk) weer aangescherpt door het gerechtelijk onderzoek bij een verpleegster die een dertigtal zieken geholpen heeft bij het sterven.

Een bejaarde vrouw die ik in het ziekenhuis bezocht, zei me eens: "Ik ben niet bang voor de dood, ik verlang te sterven. Maar wat ik niet aanvaard, dat is het lijden. Ik heb nooit vermoed dat een mens zo zou kunnen afzien."

Hoe komt het dat men vandaag de dag in een groot ziekenhuis niet in staat is het lijden van de patiënten te verzachten? Zou het te maken hebben met het feit dat heel bekwame dokters, opgeleid om mensen te genezen, niet aanvaarden mensen op de dood voor te bereiden? Men blijft tot het uiterste zorgen toedienen, met het levenseinde houdt men geen rekening.

Ook in een ziekenhuis. Ik ga op bezoek bij een jongere die ernstig ziek is.

"Het verplegend personeel is zeer vriendelijk en bekwaam," zegt hij, "maar ze zijn altijd gehaast en het gesprek gaat uitsluitend over de verzorging.

Ik zou heel graag over andere dingen spreken met hen, maar ik voel dat dit onmogelijk is. Onlangs voelde ik me zo eenzaam, dat ik heel erg verlangde dat een verpleegster even haar hand op mijn voorhoofd zou leggen." De eenzaamheid van de zieken. Het ontbreken van elke vorm van dialoog. Terwijl er zieken zijn die te doen hebben met de essentiële vragen over leven en sterven.

In een ziekenhuis wordt de dood ten onrechte bijna alleen als een medische zaak beschouwd. De zieken krijgen vaak de kans niet erbij stil te staan.

Bestaat het recht om waardig te sterven niet hierin, dat elk mens aan het einde van zijn leven de ruimte krijgt die hem toekomt? Door aandacht te hebben voor de pijn die hij lijdt. Door dag na dag met hem op weg te gaan om zijn eenzaamheid te doorbreken. Door hem te helpen om dit zo belangrijke gebeuren van zijn dood recht in de ogen te kijken, om die dood op een waardige manier te mogen beleven.

Geneesmiddelen toedienen om de dood te bespoedigen lijkt me een gebrek aan respect voor de waardigheid van de zieke. Alles in het werk stellen om te verhinderen dat hij pijn heeft en met hem meegaan tot het einde, is dat niet een mens de kans geven om op een waardige manier te sterven?



 


Jacques Gaillot



 

 










Actualite





Aide

Archiv: