Een vergeten volk
Als lid van een Franse delegatie heb ik twee Palestijnse kampen in Libanon
bezocht: het kamp van Ain-el-Heloue, overbevolkt, en dat van Chatila, diep
getekend door de slachtpartij van 1982.
1998 betekent de vijftigste verjaardag van de uitdrijving van bijna één miljoen Palestijnen en van het afnemen van hun gronden. De oudere mensen herinneren het zich nog. Het gebeurde in 1948, ze woonden in Nazareth, Acre of Tiberiade Ze zijn te voet vertrokken met hun kinderen. Hun huizen, hun olijfvelden alles wat ze hadden lieten ze achter. Ze hoopten na verloop van enkele weken terug te keren, als de beroering voorbij zou zijn. Maar ondertussen zijn we vijftig jaar verder.
Een oude man, 84 jaar, met tranen in de ogen, jammert zonder ophouden: "Welke misdaad heb ik toch begaan om dit te verdienen?" En dan keert hij zich tot ons, Fransen, en gooit ons deze boodschap toe: "Zet u in voor de gerechtigheid". Deze Palestijnen vragen geen geneesmiddelen, geen scholen, geen hospitalen Ze verlangen gerechtigheid, dit wil zeggen: het recht om terug te keren. Ik heb jonge Palestijnen ontmoet die in de kampen geboren zijn. Dank zij hun ouders en hun grootouders hebben ze de herinnering aan deze Palestijnse gebieden bewaard. Ze blijven er diep aan gehecht.
De Palestijnse zaak blijft een symbool voor velen over heel de wereld. Ze is een symbool ook voor allen die ooit onterfd werden, voor alle mensen-zonder-rechten.
Maar aan de rijke volkeren zal de Palestijnse zaak een slecht geweten blijven bezorgen, zolang zij zich niet inzetten om recht te doen geschieden aan dit volk. Hun geschiedschrijvers hebben dit volk vergeten.
De Palestijnen die ik in Libanon heb ontmoet lijden vandaag nog meer
dan gisteren. De omstandigheden waarin ze leven zijn moeilijker geworden.
Ze hebben geen uitzicht meer. De toekomst is afgegrendeld. Maar en
dit is buitengewoon in het diepste van henzelf hebben ze bewaard wat
niemand hen ooit heeft kunnen ontnemen: de hoop. De hoop dat ooit de dag
komt waarop ze naar hun eigen gebied zullen kunnen terugkeren.
Jacques Gaillot