Brief van Jacques Gaillot: 1 April 1998




Chiapas: de hoop bedreigd


Archiv

 









Actualite





Aide

email

Chiapas: de hoop bedreigd


Ik was voor de eerste keer in deze streek waarvan men zo vaak spreekt. Deinternationale burgerlijke commissie voor het toezicht op de mensenrechtenhad me uitgenodigd. We waren met zijn 200,vooral Europeanen; de grootstedelegatie kwam uit Spanje. De meeste deelnemers waren jongeren die actiefzijn op het gebied van de mensenrechten en erg geboeid door het experimentvan de Zapatisten in Chiapas. Het merendeel van hen staat buiten of vervan de Kerken, maar ze erkennen de volkse waardigheid van de Kerk van SanCristobal en van zijn herder: mgr. Samuel Ruiz, die onlangs nog aan tweeaanslagen ontsnapt is.

De Mexicaanse autoriteiten waren niet erg opgetogen met onze aanwezigheidals buitenlanders. Hun media spraken alleen woorden van afkeuring over dezeinmenging in de binnenlandse politiek van hun land. Gevolg van deze vreemdelingenangstvanwege de autoriteiten was dat wij tenminste elke dag de eervolle aandachtvan de pers kregen!

Hoe komt het dat Chiapas zoveel weerklank kent in de hele wereld? Hoekomt het dat dit kleine land - dat een paradijs kon zijn, als er vrede was- bron is van zoveel hoop in dit fin-de-siècle? Is dit het gevolgvan de symbolische waarde van ondercommandant Marcos, die tegelijk strateegis en dichter? Is het omwille van de schoonheid van het landschap en vanSan Cristobal de las Casas, culturele hoofdstad, erg geliefd door de toeristen?

Dit alles speelt zeker een rol. Maar het meest doorslaggevende heeftin mijn ogen met nog iets anders te maken: Chiapas is een unieke plaatsin de wereld geworden, met een heel eigen manier van leven en zich organiseren.Hier is bij de oorspronkelijke bewoners een revolutie aan de gang die demacht niet wil grijpen, maar opbouwen. De burgerlijke maatschappij heefthet recht en de plicht de macht in handen te nemen. Maar hier is een anderedemocratie aan het werk: een democratie die niet berust op vertegenwoordiging,maar op actieve deelname. En het is prachtig om te zien hoe traditie enmoderne tijd samengaan! Op spandoeken las ik woorden van ondercommandantMarcos die de zin en de betekenis van deze revolutie aangeven:

Wij zijn de opstandige waardigheid,
het vergeten hart van het vaderland.
De opstandige waardigheid van het FZLN*
is niet te krijgen, niet te koop.

Dit experiment, sinds 1994 gedragen door de hoop van zovelen, staat onderzware druk. Bij een slachtpartij op Kerstmis, uitgevoerd door paramilitairen,vielen 45 doden, hoofdzakelijk vrouwen en kinderen, en 34 gekwetsten. EenFranse priester, Michel Chantreau, reeds 32 jaar pastoor in het dorp Chenalhowaar dit drama zich afspeelde, heeft de moed gehad om de verantwoordelijkheidvan de regering in deze massamoord aan te klagen. Dit was genoeg om onmiddellijkuitgewezen te worden.

Ik bracht mijn laatste avond door met hem en enkele vrienden in San Cristobal.Hij wist dat hij met de dood bedreigd werd, maar zijn diepste verlangenwas om bij de Indianen te blijven, als een goede herder, welke risico'sdaaraan ook verbonden mochten zijn.

Zijn uitwijzing zal bij anderen het verlangen wekken om naar dit aantrekkelijkeland te komen, of terug te keren, opdat de hoop er niet gedood wordt.

(noot: FZLN : Nationaal Bevrijdingsfront van de Zapatisten)

 


Jacques Gaillot



 

 










Actualite





Aide

Archiv: