Moedig, ok - maar met welk doel?
De Katholieke Kerk organiseert ontmoetingsdagen voor merdere honderdduizendenjongeren. In de kalme augustusmaand vinden deze "Jongerenontmoetingsdagen"plaats. Ze komen uit vele landen, enthousiast, om met elkaar in gesprekte treden, samen te vieren, enkele dagen samen te beleven. Het aanstekelijkecharisma van paus Johannes Paulus II zal het weer schitterend doen.
Proficiat aan een Kerk die het aandurft zoveel jongeren in een feestelijkklimaat bijeen te brengen. Maar zal de Kerk evenveel moed opbrengen om tekiezen voor hen die door de wereld in de steek gelaten zijn, om zich telaten omvormen, zodat ze dààr kan zijn waar het menselijkbestaan bedreigd wordt?
We wonen in een land waar werkloosheid en uitsluiting harde realiteitzijn. Ik denk aan mensen zonder papieren, families zonder woning, werknemersdie voortdurend het spookbeeld van de werkloosheid voor zich zien. En danvraag ik me af of zulk een bijeenkomst naar déze mensen toe blijkkan geven van eenvoud en solidariteit.
Als de Kerk duidelijk dicht bij het leven van de mensen zou willen leven,en delen in hun strijd en hun hoop, welk een profetisch teken zou dat nietzijn voor de hele mensheid!
De jongeren die steeds vaker uit onze kerken wegblijven zijn vatbaarvoor de eenvoud van het Evangelie en voor de houding van Jezus, die zichsolidair toonde met de allerarmsten. Zou de Kerk van Frankrijk, waar dezeWereldontmoetingsdagen plaats vinden, dit werkelijk begrepen hebben? Alsik zie dat ze een beroep deed op een publiciteitsagentschap om zinnen uithet evangelie als slogans te afficheren; dat ze de organisatie van de grotevieringen aan gespecialiseerde firma's toevertrouwde; dat ze een bekendmodeontwerper aanzocht om de kazuifels voor de vieringen te tekenen...
De stuwkracht die van deze Wereldjongerendagen zal uitgaan mag ons nietdoen vergeten dat er zoveel enorme krachten zijn die onze Kerk afremmenen verlammen.
Zoveel vragen blijven zonder antwoord. Zoveel edelmoedigheid wordt inde kiem gesmoord. Zoveel verwachtingen worden niet ingelost. Het mag gaanover sexualiteit, over de plaats van de vrouw, over echtgescheidenen dieopnieuw gehuwd zijn, over nieuwe ambtsvormen in de kerk, over een eerlijkpluralisme, over het rekening houden met een publieke opinie in de Kerk...:elke vorm van discussie is uitgesloten.
Toch blijf ik optimistisch. We zijn een nieuwe wereld binnengestapt.Het is nu een kwestie van nieuwe wegen te gaan. Overal waar ik uitgenodigdword, ontdek ik tot mijn vreugde dat de Kerk aan de basis een nieuwe geboortekent. Ik ben getuige van creatieve krachten. De adem Gods is wel degelijkaan het werk.
(tevens verschenen in Le Monde, 8 augustus 1997)
Jacques Gaillot