|
|
- Drie vragen aan het adres
van Jacques Gaillot
- Een van de leiders van de mensen-zonder-papieren in Frankrijk is onlangs gestorven bij een accident op de weg in Afrika. Je bent zopas voorgegaan in een mis voor hem in de Sint-Bernarduskerk, een plaats die lange tijd door mensen-zonder-papieren bezet werd. Alle mensen-zonder-papieren van het Maison des Ensembles in Parijs, waarvoor Partenia veel gedaan heeft, zijn nu geregulariseerd. Hoe is het volgens jou gesteld met de situatie van de mensen-zonder-papieren?
De meesten van hen die ik de laatste tien jaar leerde kennen werden geregulariseerd. Hetzelfde geldt ook voor hen die in het Maison des Ensembles gewoond hebben. - Het is een lange weg, een zware strijd! Maar niet uitzichtloos! Als men samen strijdt, wint men vaak.
- Vandaag zijn de wetten repressiever, in Frankrijk net als in de andere landen van de Europese Unie. Maar de vreemdelingen blijven bij ons aankomen, soms met gevaar voor eigen leven. Geen enkele wet, geen enkele politiemacht zal hen kunnen verhinderen de ellende te ontvluchten om in onze rijke landen te komen wonen.
- Op dit moment komt de publieke opinie niet meer in beweging voor de zaak van de mensen-zonder-papieren. Wat het werk van de verenigingen bemoeilijkt. Maar meer en meer nemen de mensen-zonder-papieren het heft in eigen handen. De verantwoordelijkheid berust op de eerste plaats bij hen.
De leider uit Benin, die in Cotonou in een tragisch auto-ongeluk het leven verloor, is hiervan een goed voorbeeld. Ik heb hem gekend toen hij nog geen papieren had. Ik heb hem gekend tijdens zijn proces op de rechtbank, in de gevangenis, op alle manifestaties. Hij werd de woordvoerder van de nationale coördinatie van de mensen-zonder-papieren. De armen stelden in hem hun hoop. Het hoofd van de Parijse politie heeft hem zijn erkentelijkheid betuigt. - In Frankrijk nadert weer de 'winterstop'. Daardoor kan wie slecht gehuisvest is niet op straat worden gegooid en mag hij tot de lente weer gerust zijn. Toch dwalen duizenden daklozen door de straten van de grote steden. Wat denk jij van deze samenleving, die zoveel mensen dakloos laat zijn?
- Tienduizende gezinnen worden uit hun woning gezet na een gerechtelijk vonnis. Ze moeten goedschiks of kwaadschiks hun woning verlaten, op aandringen van de deurwaarders of de politie. Op straat gezet beginnen ze rond te dolen in de stad. Waarom? Omdat ze niet in staat zijn hun huur te betalen.
We stellen vast dat het aantal uitwijzingen stijgt. Steeds meer mensen bevinden zich in een precaire situatie - ik denk aan alleenstaande vrouwen met een kind - en de huurprijzen worden steeds duurder. - De 'winterstop' is een goede zaak, maar regelt de grond van het probleem niet. De meerderheid van de Fransen is goed gehuisvest. Zolang die meerderheid niet ongelukkig is om het ongeluk van die minderheid, zal niets gebeuren.
Men zou op grote schaal moeten beginnen met de sociale woningbouw. Welnu, daar komt niets van in huis. 
- Men vindt altijd geld om wapens te produceren en oorlog te voeren, maar niet voor sociale woningbouw. Een samenleving die niet in staat blijkt te zijn om haar meest kwetsbare leden te respecteren, zal nooit weten wat vrede is.
- Veel verenigingen zetten zich in om hulp te bieden aan mensen 'zonder'. De Kerken ook. Welke tekst roept volgens jou de gelovigen het sterkst op om medestanders te worden van mensen 'zonder'?
Er is dat woord van Jezus waar we niet omheen kunnen: "Ik was een vreemdeling en jullie hebben mij opgenomen". Dat woord is een buitengewoon geschenk. Een oecumenisch woord, dat iedereen raakt. De mensen-zonder-papieren kennen het en weten het naar waarde te schatten. Daarom bezetten ze eerder kerken dan andere openbare gebouwen. - De Afrikaanse leider die onlangs gestorven is, was katholiek. Elke zondag ging hij naar de mis. Met Christus verenigd zijn en zich het lot van de vreemdeling niet aantrekken, voor hem kon dat niet. De mis in de Sint-Bernarduskerk, die actievoerders, vakbondslui en mensen-zonder-papieren bij elkaar bracht, liet een geëngageerde kerk zien die het opneemt voor wie door de samenleving in de steek worden gelaten.
(vragen: Robert Olivier)
