Brief van Jacques Gaillot : April 2004
		De muur van de schande

		De muur van de schande     Met Pasen voor ogen is het goed ons te herinneren dat Jezus gekruisigd werd buiten de muren van Jeruzalem. Door zijn dood heeft hij de muur van de haat die de volkeren van elkaar scheidt naar beneden gehaald. Laat ons er dan toch geen nieuwe bouwen. Zuster Marie-Dominique, in Jeruzalem werkzaam in een rusthuis voor Palestijnen, richt tot ons een noodoproep omwille van de muur van de schande. Jacques Gaillot      Ik informeer u over wat zich afspeelt in onze wijk en rond ons huis: de nieuwe scheidingsmuur, 9 meter hoog, is sinds 11 januari 2004 in opbouw.   Hij vervangt een muur die veel minder hoog was en waar je nog overheen kon. Er was toen immers geen erkende doorgang meer voor mensen die zich van Bethanië of Abou Dis naar Jeruzalem begaven.     Die eerste muur, veiligheidsmuur genoemd, werd geplaatst in augustus 2002 en heeft ernstige organisatorische gevolgen gehad voor het leven van de bevolking, ook voor ons. De muur scheidt Jeruzalem van de Westelijke Jordaanoever, loopt langs onze baan en komt voorbij onze hoofdingang. Duizenden zijn over die muur geklommen: kinderen, scholieren, moeders met hun baby, bejaarden. Er waren veel valpartijen, soms met dodelijke afloop. Twee maand geleden nog hebben we een ambulance opgebeld voor een man van rond de 65 die achterover op zijn hoofd was gevallen en buiten bewustzijn geraakt.   Het duurde meer dan een half uur voor de ambulance er was en op haar terugweg, ter hoogte van het kruispunt voor Bethanië, heeft het leger de ambulance doorzocht en de vrouw van de gekwetste doen uitstappen.    Zo duurde het nog langer voor men aan de verzorging kon beginnen. Wat zich aan de voet van die muur afspeelt is onduldbaar geworden! Maandenlang zijn honderden personen elke dag over de omheining geklommen om doorheen onze eigendom te ontsnappen aan de militaire controles, want velen werken in Jeruzalem zonder vergunning.   De mensen om ons heen leven met angst: angst aangehouden te worden, angst met traangas te worden bestookt, angst slecht behandeld te worden - zoals zo vaak gebeurt. Met levensomstandigheden die steeds maar moeilijker worden leeft de bevolking onder een voortdurende spanning. Het is een dagelijks gevecht voor al die mensen die vernederd en met geweld behandeld worden. We voelen ons echt alléén en machteloos tegenover die algemene inertie.   We willen de woordvoerder zijn van allen die geen stem hebben en die nu al twee jaar elke dag een echt strijdparcours afleggen om zich naar hun werk, naar hun school enz. te begeven. En dan spreken we nog niet van alle zieken die sterven bij gebrek aan verzorging. Bij het vervullen van onze zending ondervinden we ook veel moeilijkheden.   Als wij bejaarden die van de Westelijke Jordaanoever afkomstig zijn naar het ziekenhuis moeten brengen, dan mogen de Palestijnse ambulances niet in Israël rijden. Opdat hun familie hen dan naar de kliniek kan voeren moeten wij middelen zoeken om hen naar de andere kant van de muur te brengen en de wegversperringen vermijden.   Hetzelfde probleem bestaat voor mensen die sterven en hun families. Deze moeten zelf maar uitzoeken hoe ze het lijk naar de andere kant kunnen laten overbrengen.     Het leven is erg gecompliceerd sinds twee jaar en zal het nu nog meer worden met de bouw van de nieuwe muur. Bejaarden die nog zelfstandig zijn kunnen niet meer op boodschap gaan sinds vele maanden, want alle winkels bevinden zich aan de andere kant van de muur. Hoeveel keren hebben ze niet aan de voet van de muur naar de handelaars geroepen om dan via een spleet tussen twee betonblokken hun bestelling door te geve!.   Bejaarden die van de Westelijke Jordaanoever afkomstig zijn, zijn erg geïsoleerd omdat veel families hen niet meer kunnen komen bezoeken. Sinds de bouw van de muur moeten wij nog meer waakzaamheid aan de dag leggen om de veiligheid van onze bejaarden te verzekeren.    Een ander ongemak: we zijn verplicht geweest andere leveranciers te zoeken. Een bijkomende kost, want in Jeruzalem is het leven duurder. Vandaag weten we echt niet wat ons te wachten staat als de bouw van de muur af zal zijn, want in ons rusthuis zijn de meeste bejaarden afkomstig van de Westelijke Jordaanoever. De meerderheid van ons personeel trouwens ook. Van de 18 tewerkgestelden zijn er slechts drie met een kaart van Jeruzalem. In de loop van die twee voorbije jaren zijn ook zij dikwijls verplicht geweest over de muur te klimmen en van route te veranderen om aan de controles te ontsnappen. Zelfs met een pasje lieten de militairen hen nog niet altijd binnen in ons huis.   Die 9 meter hoge muur zal ons ertoe verplichten: 1.  mensen uit Jeruzalem in dienst te nemen, en dus de meerderheid van het huidige personeel te ontslaan;  2.  niet langer bejaarden op te nemen die op de Westelijke Jordaanoever wonen - d.w.z. de allerarmsten.  We zijn ongerust. Er zijn ook nog die duizenden die vandaag in angst leven terwijl men verder bouwt aan de muur zonder dat iemand van ter plaatse zich daartegen verzet of protesteert. Men heeft ons niet vooraf verwittigd en meer dan ooit is ons rusthuis geïsoleerd als gevolg van de staat waarin de weg zich bevindt. Elke dag moeten wij op verschillende plaatsen het personeel gaan ophalen, want de wijk is militaire zone geworden.    De bevoorrading is zeer ingewikkeld geworden en we besteden al onze tijd aan onvoorziene omstandigheden. We hopen dat we geen bejaarden zullen moeten hospitaliseren zolang het huis zo moeilijk toegankelijk is vanwege de modder.   Er waren deze week veel journalisten en fotografen in deze trieste wijk, op deze plaats waar mensen vernederd worden. We hopen allen dat de interviews van verschillende kranten, radio- en TV-stations de publieke opinie zullen alarmeren en het geweten van de politici wakker maken.   We hopen dat u, op uw beurt, onze woordvoerder kunt zijn opdat deze muur van de schande wordt afgebroken. We hopen dat u iets doet om de dialoog weer op gang te brengen tussen de verantwoordelijken van beide volkeren, en op voorhand bedanken we u dat u deze informatie wilt verder verspreiden. Zuster Marie-Dominique Croyal