|
|
- Indrukken uit Madagaskar
Ik kwam voor de eerste keer in dit land, om er op uitnodiging van de Spiritijner missionarissen in Tananarive een retraite te begeleiden. Maar het leek wel aangewezen voordien eens op verkenning te gaan en de brousse in te trekken. - Het doorkruisen van de hoogvlakten en de afdaling aan de Oostkant, die uitgeeft op de Indische Oceaan, vond ik verrukkelijk: het door rode aarde omzoomde woud, het bijzonder harmonieuze landschap en de talrijke rijstvelden. En overal onderweg een volk dat op stap is. De bevolking straalt waardigheid uit.
- De regen kon niet beletten dat men me rondleidde op de dorpsmarkt. Ik zag twee kleine kinderen, uitgeput, die moeizaam op hun schouder een houten staaf droegen waaraan aan weerszijden een bundel hakhout hing. Ze trokken langzaam voorbij de uitgestalde waren op de markt met een zoekende blik naar een eventuele koper. Vergeefs. Ik voelde medelijden met deze kinderen die uit het woud kwamen en 6 km gelopen hadden! Kinderen die niet naar school gingen.
Mijn metgezel had een idee: "Ik ga de handelaars die ik ken vragen dat hout van hen af te kopen".Wat ze met genoegen deden. Men gaf de twee kinderen teken. Ik hielp hen hun last op de grond zetten. Wat woog dat natte hout zwaar! Als ze elk hun geld hadden ontvangen keerden ze onmiddellijk weer het bos in. 
- We reden met zijn vieren met de wagen terug naar de hoofdstad, met het voorgevoel dat we wel wat moeilijkheden zouden kennen onderweg. Effectief! De eerste vlottende brug bleek onbruikbaar. Het bleef maar regenen. We moesten de wagen achterlaten en in veiligheid brengen. Waar moesten we ondertussen onze acht stukken bagage plaatsen? In een bescheiden hut langs de weg? De vader van het gezin was bereid ons die dienst te verlenen. Onze bagage nam een groot stuk van de hut in beslag. De moeder, met haar baby in haar armen, glimlachte. Drie kinderen staarden ons met een plezierige nieuwsgierigheid aan. Ik vond dat die vader een gelaat had als van een icoon, die vrede en waardigheid uitstraalt. Waarvan leefden ze? Wat een armoede in die hut! Dit gezin bezat niets, maar had het niet het allerbelangrijkste?
Op een zaterdagnamiddag ging ik op bezoek bij Pedro, een vriend die me ooit is komen bezoeken in Evreux op een paasdag. Hij is een bekende religieus in Madagaskar. - Al meer dan 20 jaar bouwt hij dorpen mét de armen en vóór de armen. Hij haalt hen uit hun schaamte en maakt van hen fier mensen. Hij liet me de dorpen zien die ze gebouwd hebben op het terrein van een openbare stortplaats. Aan het stuur legde hij me uit hoe hij aan dit werk begonnen was met de mensen die hier in een ongelooflijke miserie leefden. Hij nam de uitdaging aan hen eruit te helpen met hun hulp. Wat hij tot stand bracht is bewonderenswaardig. Nu rijzen dorpen op met echte, met bloemen versierde huizen, met echte van voetpaden voorziene straten, met echte pleinen met grote winkels.
- Zodra Pedro uit de wagen stapte kwam een hele bende kinderen blij naar hem toe. Volwassenen kwamen hem met eerbied de hand drukken. Hij kende elk van hen bij naam, en hun geschiedenis. Indrukwekkend hoe deze man met zijn ondernemingszin een aantal dingen mogelijk maakt, de mensen laat delen in zijn kracht, en bovenal de armen niet laat zakken!
Voor mijn vertrek vierde ik met hem de zondagsmis. - In het gymnasium zaten zowat 3500 mensen bijeen voor 'het feest van het licht'. Iedereen hield een brandende kaars vast. Als de menigte dan met een zelfde gebaar haar kaars omhoog hief, was het als een lichtende vuurzee. Deze menigte droeg het licht en was zich bewust van haar waardigheid. Elk dorp droeg zijn steentje bij in de animatie van de viering, met dansen, liederen en applaus.
- De mis duurde meer dan twee uur, maar dat vond ik niet lang. Toen ik uit Madagaskar vertrok was ik gelukkig te zien dat deze man een bron van hoop was voor de armen en aan vele mensen moed gaf voor de toekomst.
