Brief van Jacques Gaillot : April 2003
		Irak: een volk dat het zwaar te verduren heeft

		Irak: een volk dat het zwaar te verduren heeft      Hoe kun je de grote stad Bagdad, gonzend van het leven, verlaten, als je weet dat de oorlog elk ogenblik kan losbarsten? Er is niet veel tijd nodig om gehecht te raken aan dit volk dat getekend is door de beproevingen van de oorlog tegen Iran, van de Golfoorlog en van dat embargo waaraan maar geen einde komt.   Toch gaat het leven gewoon door en dragen de mensen op een waardige manier hun lot. Dat is hun kracht. Ik vond het zo mooi om te zien hoe mannen er 's avonds, toen het donker was geworden, gezellig op caféterrasjes domino zaten te spelen.  scène de la vie quotidienne     Ik ging met de delegatie op bezoek in het Sint-Rafaëlsziekenhuis, gerund door Irakese zusters. Ik was een en al bewondering voor een twaalftal pasgeborenen die zich in een speciaal voor hen uitgeruste kamer bevonden. Bebé couveuse de l'hôpital St. Raphaël des religieuses irakiennes à Bagdad   Een vrouw wikkelde een kindje dat net geboren was in een doek. "Wat is het leven toch mooi" zei ik, "deze pasgeborenen laten zien wat het leven is".   hôpital public pour enfants "pendant la guerre du golfe, 2 missiles tombés en ce lieu ont fait 412 victimes"   De vrouw antwoordde met een beetje droefheid: "Ja, maar ze zijn goed voor de oorlog!". Ze liet me verstaan dat het best zou kunnen dat deze baby's geen lang leven beschoren is.   Het was mij een vreugde de mis van de eerste zondag van de vasten te mogen vieren in de Sint-Jozefskerk met de broeders dominicanen. Een vurige en ernstige gemeenschap, een warm onthaal.     Twee woorden hebben mij getroffen. "Dank dat u bij ons gekomen bent. Men herkent een ware vriend aan het feit dat hij er is op moeilijke momenten". "Al wat wij voor de vrede konden doen, hebben we gedaan. Vandaag kunnen we alleen nog op God vertrouwen en weerstand bieden, als het moet".   De delegatie begaf zich naar Ur.    OUR: au Sud de l'Irak    Daar was het dat Abraham de roep van God hoorde: "Verlaat je vaderland, je stam en het huis van je vader, en ga naar het land dat ik je tonen zal. Ik zal van jou een groot volk maken". Abraham verliet Ur. Hij werd de vader van de gelovigen. Dat is zowat 4000 jaar geleden.   In deze woestijnstreek is alles horizon, zover het oog reikt. In vogelvlucht is Koeweit niet zo ver. Ik zag in mijn verbeelding de Amerikaanse armada die haar tenten opgeslagen heeft langs de grens, klaar voor een interventie.  Voor ons een reden te meer om een olijftak te planten, kwetsbaar symbool van de vrede.   Moslims en christenen hebben er samen gebeden, elk volgens zijn geloof.    Prière dans l'abri Al Amiria à Bagdad    De tweevoudige ontmoeting met een religieuze moslimleider heeft op mij een diepe indruk gemaakt. Ik stond voor een open, gecultiveerd man in wie de vrede woonde.   Dr. Abdullatif Humayim chef religieux musulman à Bagdad     Zijn menselijkheid en zijn verdraagzaamheid waren een getuigenis. Het feit dat zulke mensen bestaan maakt dat men 'terrorisme' en 'islam' niet door elkaar kan haspelen. Zij zijn, integendeel, een uitnodiging tot dialoog en ontmoeting.   In de loop van de reis associeerde ik spontaan het volk van Irak met het volk van Palestina. Het zijn twee volkeren die vernederd worden, die men laat stikken, op wie men ondraaglijk geweld uitoefent.   hôpital public pour enfants    Maar in hun verzet geven beide volkeren ook blijk van een waardigheid die hen in staat stelt stand te houden in deze zware tijden.   Woorden van Pablo Neruda, gericht tot de nieuwe meesters in de wereld, kwamen op in mijn geheugen: "Ze kunnen alle bloemen afknippen, nooit zullen ze de lente de baas zijn". Het is zo wààr: de lotsbestemming van een volk houdt men niet tegen.   Dans la Mosquée de prophete Ali Bagdad      Jacques Gaillot bisschop van Partenia  impressions de voyage en Irak, mars 2003, photos: Anne de Loisy