|
|
Bij het verzet in Tunesië - Ik ben voor 4 dagen naar Tunesië geweest, samen met Rachid, die de vereniging van Jonge Noord-Afrikanen in Frankrijk vertegenwoordigde.
Op het vliegveld van Tunis word ik tot mijn vreugde verwelkomd door Hamma Hammami. Zijn vrouw, een advocate, heeft me zo vaak over hem verteld! Een ontroerend moment. Voor de eerste keer ontmoet ik de man die ik in Tunis ben komen verdedigen toen hij in de gevangenis zat. - Ik herinner me zijn boek: "Le chemin de la dignité" ("De weg van de waardigheid") waarin hij het verhaal schrijft van dertig jaar strijd, zijn verblijf in gevangenissen, de folteringen die hij onderging, zijn leven in de clandestiniteit. Voor hij opnieuw gevangen werd genomen had Hamma verklaard: "Onrechtvaardige processen, gevangenis, foltering of mishandeling - niets van dat alles maakt ons bang" Deze verzetsstrijder staat daar voor mij en neemt me mee om bij hem thuis te logeren.
- Ik ben zeer blij dat ik rechter Mokhtar Yahyaoui, de oom van Zouhair, kan ontmoeten. Ik ben Zouhair, die nog altijd in de gevangenis verblijft, komen verdedigen. Mokhtar nodigt me uit voor een etentje bij hem. Ik bewonder de moed en de vrijheid van deze rechter. Hij heeft het aangedurfd in een open brief de ontoelaatbare druk aan te klagen die de machthebbers uitoefenen en waardoor ze de rechtsspraak onmogelijk maken. Teveel is teveel. Hij is de opstandige rechter geworden. Niets wees er nochtans op dat hij deze buitengewone positie zou innemen. Hij was geen mensenrechtenactivist, was niet politiek actief. Hij heeft voor een verrassing gezorgd. Het was zijn geweten dat hem tot spreken dwong. Onmiddellijk werd hij gesanctioneerd en bedreigd. Er staat een prijs op als men de waarheid zegt!
- Ik ga eten bij de familie van Zouhair. Zijn ouders, zijn broers en zussen vertellen over hem met veel genegenheid. Ze hopen dat hij vrijkomt, misschien voor het nabije groot feest van Aïd? Hoe kun je immers feesten als diegene van wie je houdt gevangen blijft?
De persconferentie is een gelegenheid om het woord te nemen om Zouhair en alle politieke gevangenen een hart onder de riem te steken. De activisten zijn talrijk opgekomen, zelfs vanuit het Zuiden van Tunesië. 
- Ik ben ervan onder de indruk als ik het woord mag nemen bij deze mensen die uit de grote beproeving komen, met name gevangenschap en clandestiniteit. Ze hebben de angst van zich afgeworpen en zijn vrije mensen geworden.
- Zouhair, die evenmin lid was van een verzetsbeweging en politiek actief, is uit zichzelf in verzet gegaan. Op internet heeft hij een bres geslagen voor de vrije meningsuiting en het volk van Tunesië de kans gegeven tot wat frisse lucht. Hij is een symbool geworden voor de jeugd. Rondom hem is een indrukwekkend netwerk van solidariteit tot stand gekomen, opdat hij niet alléén blijft. Het regime van Ben Ali heeft ten minste dit voordeel: het stimuleert het bewustzijn van de mensenrechten!
Zouhair is ook een symbool voor de gestrafte families. Het regime neemt geen genoegen met het isoleren van de gevangenen. Het isoleert ook de families, bedreigt hen en probeert de banden tussen hen te breken. - Maar welk een toekomst heeft een regime dat op vrees is gebouwd? Zolang mensen bang zijn, kan men hen om het even wat opleggen. Maar als meer en meer mensen het onrecht niet meer verdragen en hun mond opendoen, is er toekomst. Er is hoop.
