|
|
VREDE TOT STAND BRENGEN 
We hebben opnieuw in de straten van Parijs betoogd tegen de oorlog in Irak. Ik was onder de indruk van de massa. Er was enorm veel volk, vastberaden, uren op stap in de kou en onvermoeid roepend om vrede. - Temidden van deze massa waarin ik meestapte kwamen enkele bedenkingen bij mij naar boven.
- In vrede zijn om vrede te kunnen geven.
- Vrede sluiten met zichzelf, tot rust komen, innerlijke vrede vinden - dit is een essentiële stap. Want het geweld steekt ook in ons, woont ook in ons.
Het is een zegen als we mensen mogen ontmoeten die in vrede zijn! We voelen ons goed bij hen. Hun aanwezigheid maakt ons gelukkig: we zijn niet gemaakt om onrustig te zijn en altijd maar opgewonden en gejaagd. Hun leven heeft een dieptedimensie. Daardoor durven wij onszelf zijn en kunnen we op een waarachtige manier 'mens' zijn. 
- Hun strijd zegt ons dat de vrede er is om gedeeld te worden, als brood. Daarom is het dat ze hun handen en hun hart openen, zodat anderen er de vruchten kunnen van plukken.
- De vrede is ook onze zaak.
- Ze ligt in onze handen. Het gaat ons allemaal aan. Dit komt deze dagen prachtig tot uiting overal waar men op straat komt - in de Verenigde Staten, in Japan, in de Arabische landen en in bijna alle Europese landen - om neen te zeggen tegen de oorlog in Irak. Deze mobilisatie van de publieke opinie maakt duidelijk dat de oorlog niet onafwendbaar is en dat het niet waar is dat alles al lang op voorhand vastligt. Op het moment waarop ik deze regels schrijf weet ik niet of er oorlog komt, maar ik weet zeker dat dit indrukwekkend protest van de volkeren niet zonder resultaat zal blijven.
- Men zet zich in voor de vrede, telkens als men het wantrouwen vermindert in de schoot van een familie, van een gemeenschap, van een wijk, tussen de randstad en het centrum van de stad, tussen twee volkeren…
De verzoening tussen Duitsland en Frankrijk, vijftig jaar geleden, is een mooi voorbeeld van het terugdringen van het wantrouwen tussen twee volkeren. - Het herstellen van het vertrouwen is een voorwaarde voor de vrede.
- De vrede boezemt schrik in.
Deze uitspraak kan vreemd lijken. Ik heb ze voor het eerst gehoord uit de mond van een Palestijn. Die vriend deed me begrijpen dat het gemakkelijker was oorlog te voeren dan vrede tot stand te brengen. Het geweld gaat snel als de bliksem. - Een uitbarsting laat nooit lang op zich wachten. Maar represailles en aanslagen lossen niets op. De kloof van onbegrip en haat wordt alleen maar groter. De vrede daarentegen, komt er maar langzaam aan. De vrede vraagt een verandering in denken en handelen.
Vrede vraagt gerechtigheid, de toepassing van het recht, eerbied voor de resoluties van de UNO. 
- Zich verzoenen met een vijandige broer gaat niet vanzelf. Hem bestrijden is veel gemakkelijker! Een stap zetten naar mensen die anders zijn dan ik is moeilijker dan in mijn hoekje blijven om van niemand last te hebben. Jazeker, de vrede boezemt schrik in. Ze vraagt immers een strijd die ons zonder uitstel mobiliseert.
