|
|
- Tunesië: een land
onder bewaking
- De gebeurtenissen van 11 september komen goed uit voor president Ben Ali, die nu beweert oorlog te voeren tegen de terroristen. Een meevaller waarvan hij gebruik maakt om de grondwet te veranderen en zich als president te laten herverkiezen, met meer uitgebreide bevoegdheden. Iedereen weet dat het referendum een maskerade is. De oppositie is gemuilband. De angst is de bestaansreden van een systeem geworden. Hoe meer schrik de mensen hebben, hoe meer men van hen kan eisen.
Een volk dat zo van zijn vrijheid houdt staat nu onder bewaking en is gemuilkorfd. De repressie raakt iedereen. De instellingen staan ten dienste van de macht. In Tunesië heerst een staatsterrorisme. - Zou je het dan niet spijtig vinden dat de politieke verantwoordelijken in Frankrijk president Ben Ali ondersteunen en aanmoedigen?
Ik neem deel aan een persconferentie ter gelegenheid van het verschijnen van het boek "Tunisie, le livre noir" (Tunesië, een zwartboek). Reporters sans Frontières (Reporters zonder grenzen) hebben daarin een aantal documenten verzameld die erg bezwarend zijn voor het regime. 
- Een zeer nuttig boek voor de toeristen die van Tunesië's mooie stranden houden, van het fijne zand, de zee, de zon, de palmbomen... Zo zullen ze het lijden van de Tunesiërs leren kennen.
- Ik heb het geluk Radhia Nasraoui terug te ontmoeten, een vrouw die ik echt bewonder om haar moed en vastberadenheid. Als advocate wordt ze door het regime vervolgd. Haar echtgenoot, Hamma Hammani, is een van de kopstukken van de oppositie en verblijft in de gevangenis na een zware veroordeling. Momenteel is hij in hongerstaking. Op aandringen van Radhia zal ik met een delegatie naar Tunis gaan om er haar man te verdedigen en om een algemene amnestie te eisen voor alle slachtoffers van de politieke repressie in Tunesië.
- Ook Taoufik Ben Brik is erbij, journalist en dichter, die met zijn hongerstaking zoveel invloed heeft gehad. Ik ben heel blij hem weer te zien. Hij is een rebel, en niemand zal hem het zwijgen kunnen opleggen.
- Ik denk ook aan iemand die er niet bij is: Mokhtar Yahyaoui, een magistraat die bij allen hoog in aanzien staat. Hij heeft het aangedurfd de slaafse onderwerping van het gerecht in zijn land aan te klagen. Ondanks alle mogelijke druk die men op hem en op zijn familie heeft uitgeoefend, heeft hij het niet begeven. Hij werd uit zijn functie ontslagen. Ik herinner me dat ik hem op zijn GSM gebeld heb om hem geluk te wensen en om hem te zeggen dat hij een eer was voor zijn land. Mokhtar heeft toen geantwoord: "Dit raakt me heel diep".
Zolang er mannen en vrouwen zijn die zich oprichten en zich verzetten tegen het onrecht en de angst, is er reden tot hoop.
