Het Newroz-feest
Elk jaar opnieuw is het Newroz-feest op 21 maart een gelegenheid voor miljoenen Koerden, over heel de wereld verspreid, om te tonen dat ze bestaan en om elke assimilatiepoging af te wijzen.
Ze herdenken het ontstaan van het Koerdische volk en vieren het bewustzijn van hun eigen cultuur, die nog vóór onze christelijke tijdsrekening tot stand kwam, in een streek die als de bakermat van de mensheid wordt beschouwd.
Met liederen en volksdansen, begeleid door traditionele instrumenten, wordt dit feest beleefd als een uitgesproken verzetsdaad waarin het Koerdische volk zijn bestaan bevestigt.
De Turkse regering heeft het leger er op afgestuurd, Koerdistan ontoegankelijk gemaakt voor buitenlanders. Maar nooit heeft ze de Koerden kunnen beletten Newroz te vieren. Dit jaar had de viering een bijzonder karakter. Voor de eerste keer vond ze plaats in een deel van Turks Koerdistan waarvan de meeste grote steden sinds de gemeenteraadsverkiezingen van 18 april 1999 een Hadep-bestuur hebben (Hadep = Turkse pro-Koerdische partij).
Het feest zou plaatsvinden in Diyarbakir, een historische stad met beroemde vesten die vandaag anderhalf miljoen inwoners telt, als gevolg van de toestroom van mensen die uit de bergen gevlucht zijn, opgejaagd door het leger.
Het stadsbestuur heeft van het Newroz-feest gebruik willen maken om erkenning te vragen voor de identiteit van het Koerdische volk. Daarvoor werd een beroep gedaan op de medewerking van kunstenaars, intellectuelen en vooraanstaanden op cultureel gebied uit diverse landen. Het feest is in elk opzicht een voltreffer geworden. Er was heel veel volk - men schat 200.000 aanwezigen, vooral jongeren. Een menigte die vreugde uitstraalde en van vrede zong.
Ik behoorde tot de Franse delegatie die naar het Newroz-feest was uitgenodigd. Op mijn vorige reizen had ik nooit de kans gehad om tot in Diyarbakir te geraken. Opnieuw hadden wij te maken met plagerijen van het regime - versperringen en controles door leger en politie - waarmee ze de stad Diyarbakir zo goed mogelijk afgesloten houden. Alles werd in het werk gesteld om ons te verhinderen tijdig op het feest aan te komen. We waren dus niet aanwezig toen de joelende menigte feestvierde, maar deelden tóch in hun feestvreugde. En was dat niet het belangrijkste?
Ondanks de opsluiting van hun leider Öcalan en de doodsbedreigingen aan zijn adres, lanceert de PKK een oproep om het gewapende verzet te stoppen en een dialoog te openen, zodat een samenleving tot stand zou kunnen komen die vrede kent en democratie. De Koerden wensen uitdrukkelijk vrede en willen, op voet van gelijkheid, met de Turken meewerken aan de opbouw van een modern en democratisch Turkije.
Ik heb voor de eerste keer een broze hoop op vrede bespeurd.
