Zojuist kwam ik een oud koppel tegen. Langzaam kwamen ze vooruit, terwijlze elkaar wederzijds ondersteunden. Waarschijnlijk hebben ze al een heellange tijd van hun leven samen doorgebracht Dit is het toch wat het woord'trouw'op de eerste plaats oproept? De trouw is de gave van het vertrouwen, hetvertrouwen dat men aan anderen schenkt en ook van hen verwacht. Maar trouwis ook trouw aan onszelf, aan de waarden die ons bezielen, en waarvoor webereid zijn het beste van onszelf op het spel te zetten. Men spreekt vooral van trouw als het over een echtpaar gaat. Dat is ooknormaal. Twee mensen die het leven met elkaar delen beleven op alle gebiedeen van de meest intense en veeleisende vormen van gemeenschap. Hoe zoumen zich wederzijds aan elkaar kunnen schenken als dit vertrouwen er nietwas dat de basis vormt van de liefde? En als men de trouw terecht beschouwt als onmisbaar voor het bestaanen de verdieping van het echtpaar, moet die dan ook niet in alle menselijkerelaties aanwezig zijn? Hoe kan men bovendien de trouw tussen echtgenotenwaarderen, als die trouw niet naar waarde wordt geschat, bespottelijk wordtgemaakt, in de vriendschap, in de familiale relaties, op alle domeinen vanhet menselijk bestaan? Waar gaat onze wereld naartoe, als hij uitsluitendgeorganiseerd wordt op basis van ongebreidelde concurrentie, zodat de zinvoor wederzijds vertrouwen verloren gaat, tot in de meest onschuldige relatiesin het dagelijks leven? Trouw is niet hetzelfde als onveranderlijkheid, stilstand. Dat is reedszo bij een echtpaar: de trouw kan slechts standhouden en verdiepen als zijvindingrijk is, open staat voor vernieuwing, aandachtig is voor het onverwachte,voor de dingen die gebeuren. Echte trouw neemt volop deel aan het avontuurvan het leven. Het is erg als mensen niet meer weten te antwoorden op uitdagingenvan het heden omdat ze vastklampen aan engagementen die ze vroeger hebbengenomen. De oproep om trouw te zijn krijgt een bijzonder reliëf in het lichtvan Gods trouw. Onze moeilijke en wankele pogingen om trouw te zijn wordenbij het breken van het eucharistisch brood opgenomen in de trouw van Jezuszelf. Wij mogen putten uit zijn liefde, zijn vertrouwen en hoop. De trouw is waarschijnlijk de plaats waar wij op de meest intense manierde spanning beleven tussen het ideaal het verlangen naar duurzaamheiddat in ons woont en de broosheid van onze menselijke conditie. Daarvoelen we heel duidelijk onze grenzen en leren we te midden van al wat verandertvolop te leven.
Schrijf naar mgr. Jacques Gaillot: jgaillot@partenia.org | 
