Wie stelt zich die vraag niet? Want niet elke handeling die ik stel isper definitie menselijk. Hoeveel reacties zijn niet puur instinctief, ingegevendoor vrees, bepaald door druk van de omgeving, door wat in de lucht hangt?Ben ik in dat alles mezelf? Hoe is het gesteld met mijnbekwaamheid om persoonlijkbeslissingen te nemen, om verantwoordelijk te handelen? Toch verlang ik echt op een persoonlijke wijze te bestaan, en in verantwoordelijkheidte handelen. Dat betekent helemaal niet dat ik me op mezelf terugplooi,dat ik me opsluit in een soort zelfgenoegzaamheid. Ik bouw mijn leven uitdoor en met de anderen. Ik besta dank zij mijn relaties. Maar een relatie is niet echt en levengevend, tenzij ik op een persoonlijkemanier durf te bestaan en ook de anderen zichzelf kunnen zijn, anders, eveneensop een persoonlijke manier. Bij ontmoetingen, conflicten, beslissingen diemoeten genomen worden, is het belangrijkste niet dat men zich direct afstemtop de rest van de groep. De inbreng van elk mens afzonderlijk is belangrijk. Verantwoordelijk zijn betekent handelen vanuit een persoonlijke beslissing,omwille van motieven die de mijne zijn. Men is op de eerste plaats verantwoordelijkten overstaan van zichzelf. Bij wat men doet en de levenskeuzes die menmaakt dient men op de eerste plaats een antwoord te geven aan zichzelf.Daarna kan men dit ook tegenover de andere, en tegenover God. In die zinhandel ik dan niet langer "omdat het moet", maar omdat ik, alleswel beschouwd, kies voor wat mij het meest menselijke lijkt. Uiteindelijk situeert de keuze zich in mij. Mijn daden krijgen hun diepstemenselijke waarde wanneer ze geworteld zijn in een vrijheid die haar verantwoordelijkheidkent.
Schrijf naar mgr. Jacques Gaillot: jgaillot@partenia.org | 
