De electronische Catechismus: Juni 2001
	Een nieuwe etappe
	De bijbel, spontaan vertaald: Heb vertrouwen, Hij roept je

		Een nieuwe etappe Het is nu al drie jaar geleden dat een team zich aan het werk zette om een catechismus te maken "op een andere manier". Het doel was na te denken over levensnabije kwesties die te maken hebben met zin en betekenis. Het was van bij het begin de bedoeling om Jezus weerklank te laten vinden in de huidige situaties waarin wij leven. Heeft Jezus niet altijd enorm veel weerklank gevonden bij de mensen die zich aan Hem hebben gehecht? We kwamen elke maand bijeen en onderwierpen ons werk aan de appreciatie van de anderen. Uitwisseling en confrontatie leidden tot verbetering en verrijking. Stilaan vonden we ons werkritme. Vandaag kunnen we zonder meer getuigen dat deze ervaring voor ons veel betekend heeft. Velen van u hebben laten weten dat ze met deze catechismusteksten hun voordeel hebben gedaan en ze ook gebruikt hebben. We hadden gehoopt dat dit werk tot interactie zou leiden, maar dit is slechts zelden gebeurd. Vandaag willen we een nieuwe stap zetten. We stellen voor te werken met teksten die de neerslag zijn van een geactualiseerde lezing van bijbelse teksten. We stellen tot onze vreugde vast dat in kleine gemeenschappen teksten uit het evangelie geactualiseerd worden en met succes verjongd. Doe maar mee! Stuur ons teksten op die vertellen hoe u het evangelie leest, vanuit uw eigen ervaring en geloof. Jacques Gaillot

		De bijbel, spontaan vertaald    Heb vertrouwen, Hij roept je In de loop van de vasten 2001 kregen in het bisdom Parijs de mensen die in de Paaswake gedoopt zouden worden, een sjaal met de woorden: "Heb vertrouwen, Hij roept je". Woorden uit het evangelie van Marcus, hoofdstuk 10 vers 49. Jezus gaat weg uit Jericho samen met zijn leerlingen, en kijk, de ene 'roep' volgt op de andere! De blinde roept naar Jezus: "Zoon van David, heb medelijden met mij!" Daarop roept Jezus naar de menigte: "Roep hem!". En de menigte roept naar de blinde: "Heb vertrouwen, Hij roept je".   Dit opeenvolgende 'roepen' is nodig om te maken dat de blinde zich ineens bij de Meester bevindt.  Zonder het roepen van die ongelukkige, was er niets gebeurd. Evenmin als Jezus niet aandachtig had geluisterd, of als de omstanders hem niet hadden gestimuleerd met de boodschap die ze hem toeriepen, "Heb vertrouwen!". Tussen Jezus en ons gaat de boodschap via onvermoede, vaak ongekende tussenpersonen. 'Men' roept Jezus en 'men' brengt hem op de hoogte. Die discrete schakels tussen Jezus en ons zijn een wonder geheim waardoor het zo essentiële contact mogelijk wordt. Je zou haast geloven dat alles van een onbenullige toevalligheid afhangt. Het tweevoudig geroep dat daarop volgt - onder de gedaante van vraag en antwoord - is eigenlijk vreemd, hoe alledaags het er ook uitziet: "Wat wil je dat ik voor je doe?" - "Heer, maak dat ik zien kan!" Uiteraard, zeggen we, wat anders zou de man kunnen verwachten? En toch is de vraag van Jezus niet zonder zin. Hij beseft immers dat hij die mens in een heel nieuwe wereld zal binnenleiden, de wereld van het 'zien', een universum dat men zich niet kan voorstellen als men nog geen beelden heeft opgeslagen in zijn menselijke voorraadkamer. Een wereld met zijn heerlijke kant, maar ook met zijn schaduwzijden. Al die zaken die afschuwelijk zijn, die we liever niet zouden zien. Daarom dringt Jezus aan: "Kies je echt voor die sprong in het onbekende? Zal het je leven niet te veel door elkaar gooien?" Als je, door er een vijfde of zesde zintuig bij te krijgen, in een nieuwe wereld binnentreedt, als je zegt: "Maak dat ik zien kan", dan loop je het risico van ongehoorde emotionele schokken, het risico dat de onvolledige manier waarop je de werkelijkheid tot dan hebt bekeken, in vraag wordt gesteld, het risico dat de betekenis die je tot dan toekende aan dingen en gebeurtenissen verbreed of verbeterd wordt… Zien, verder zien, breder zien, dieper zien. Zich niet inbeelden dat men alles heeft gezien op het gebied van wetenschap, spiritualiteit, Evangelie of Kerk. Ondertussen moeten we zonder ophouden ons 'zien' verbeteren, aanvaarden dat we de bril van onze broeders en zusters nodig hebben - een bril die beter is of meer aangepast. De durf om te 'zien' is maar mogelijk als het roepen van Christus ons wakker maakt en als wij hem antwoorden met een vertrouwen dat sterker is dan onze angsten. De blinde heeft zijn mantel afgeworpen en is opgestaan. Als wij op dezelfde manier de zware mantel van de ons verlammende vrees afgooien, en alleen dàn, zullen we kunnen opspringen. In waarheid 'zien' wordt de vrucht van een geloofsdaad, de uitdrukking van een dieper 'inzien': "Ja, Heer, ik heb vertrouwen in Jou die me roept om te zién".