Als we de bijbel openslaan:
mei 2006 

la bible ouverte 

 
Het onkruid tussen de tarwe





Actualite

Bijbel

Aide

email

 

Het onkruid tussen de tarwe

grain et ivraie
Een verrassende parabel, in Matteüs 13, 24-30, die ons vraagt ons niet te haasten om het onkruid te verwijderen, het onkruid dat opschiet en zich vermengt met het goede graan - zowel in onszelf als in de anderen. Waarom toch? Waarschijnlijk vooral omdat het echt niet gemakkelijk is om het goede van het minder goede te onderscheiden en te scheiden.

 

 
De evangelieverhalen zijn vaak geneigd om het goede duidelijk tegenover het kwade te plaatsen, goed en kwaad, alles of niets. Ze roepen op om onverdeeld 'voor' te zijn - anders word je beschouwd als iemand die helemaal 'tegen' is… Maar nu worden we uitgenodigd om niet te vlug categorieke en definitieve oordelen te vellen, om het leven zijn gang te laten gaan, om moeizaam vooruit te gaan in het hier en nu, met zijn licht en schaduw. Een les in nederigheid. Het leven, vol onverwachte en ongekende verrassingen, roept ons op om aandachtig te zijn, te luisteren, open te staan voor het nieuwe - waardoor sommige zaken opnieuw in vraag worden gesteld - en om niet vast te houden aan kant-en-klare vanzelfsprekendheden die ons opsluiten in het onveranderlijke.
 
Als alles 'onderweg' is, als niets nog absoluut is, zelfs niet de godsdiensten en de Kerken, is alles dan relatief? Geenszins in de betekenis dat alles dan bijkomstig zou zijn, van secundair belang, zonder stevigheid. Integendeel, elk gebeuren, elk moment kan - in de mate dat het ons in relatie brengt - bron van iets beters worden. Wat wil doorgaan voor 'absoluut' verdeelt en scheidt, wat 'relatief' is roept op tot relatie. 

en chemin

 
Onze grenzen en vragen zijn maken dan niets kapot, maar worden loopbruggen die ons naar de anderen leiden, die ons open maken voor de verschillen, die ons uitnodigen tot dialoog en samenwerking. Zelfs het onkruid, dat ons kwetst en waaraan we aanstoot nemen, stimuleert in ons de overtuiging dat een andere wereld mogelijk en zelfs noodzakelijk is. Vanaf dan zet het ons aan om ons in te zetten op plaatsen waar gestreden wordt voor meer rechtvaardigheid en solidariteit.
 
Leven, dat betekent dat we accepteren dat we moeten voortdoen met wat onvolmaakt is, met de mogelijkheden en de lichtpunten die er zijn, soms heel zwak, vaak flikkerend en wazig. De waarheid die ons gegeven is, is niet af - het is het leven dat ons stap voor stap in die richting leidt. Daarom is het ook voorzichtig niet voorbarig te oordelen, maar te wachten op de oogst om beter te kunnen evalueren wat verdient bevorderd te worden, en wat gesnoeid moet worden. Wie te vlug knopen doorhakt sluit personen en situaties op in de huidige werkelijkheid, met haar grenzen en tekorten. Het is belangrijk op weg te blijven gaan, open voor het nieuwe, voor wat op onze weg komt. Het komt erop aan om met het beperkte licht waarover we beschikken ons een loopevenwicht eigen te maken waarbij we de actuele verworvenheden beschermen en tegelijk beschikbaar zijn voor nieuwe waarnemingen.
 
Bone Nouvelle Het is altijd door in relatie te staan, zowel met de altijd veranderende werkelijkheid als met de verschillende waarnemingen van de mensen, dat het leven - verlicht door Jezus' goede boodschap - weg, waarheid en leven wordt. 
 
"Wie de waarheid doet, gaat naar het licht" zegt de evangelist (Johannes 3,21). In plaats van ons te installeren in verstarde zekerheden worden we opgeroepen om levend te blijven, menselijk open, onder de adem van de Geest.