|
|
- "Doe dit tot mijn
gedachtenis"
- (Lucas 22, 19)
|
Dit woord van Jezus op het Laatste Avondmaal wordt in elke
mis opnieuw uitgesproken na de consecratie. Men herdenkt Jezus
die zijn leven geeft voor de velen. |
-
- Men herdenkt ook zijn gebaar van de voetwassing, onlosmakelijk
verbonden met het Laatste Avondmaal. En zou men dit kunnen zonder
zijn gebod te gedenken, een nieuw gebod: "Heb elkaar
lief zoals ik jullie heb liefgehad"?
-
- We gedenken Jezus die zich overlevert voor ons, die zich
tot dienaar van allen maakt en tot op het einde liefheeft. We
kunnen de eucharistische maaltijd niet losmaken van het gebod
van de naastenliefde en van de dienst aan de medemens die hij
toonde bij de voetwassing. Die drie realiteiten zijn met elkaar
verbonden.
-
|
Gedenken is ook op de toekomst gericht en verbindt ons tot
iets. We hebben de verantwoordelijkheid om wat Jezus gedaan heeft
op het Laatste Avondmaal in de praktijk om te zetten. Als wij
het Avondmaal vieren zijn de tekens van het Rijk al aanwezig.
Vandaar het profetisch aspect van de eucharistie. |
-
- In onze samenleving, getekend door onrecht, ongelijkheden
en corruptie herinnert de eucharistie ons eraan dat verzoening
mogelijk is, dat vrede mogelijk is. Omdat Jezus de haat heeft
gedood, zoals de apostel Paulus zegt, zijn we geroepen om samen
te leven met gelijke rechten.
-
- In onze samenleving, getekend door de teloorgang van ideologieën
en oriëntatiepunten, door een zekere teleurstelling in de
wereld, door een moeizame zoektocht naar zingeving herinnert
het vieren van de eucharistie ons aan de hoop van de wereld.
"Vertrouwen" zegt Jezus ons, "ik heb
de wereld overwonnen". De liefde gaat nooit verloren.
-
Onze strijd voor gerechtigheid en vrede is niet tevergeefs.
De eucharistie is als een zaadje dat in de grond werd geworpen,
een bron van menselijkheid die nù al ons leven omvormt.
Een andere wereld is mogelijk! |
|
|