Als we de bijbel openslaan: September 2003
	Het stillen van de storm

		Het stillen van de storm Evangelie van Marcus 4, 35-41 We noemen deze passage uit het evangelie gewoonlijk "het stillen van de storm", want Jezus heeft met een woord, met een gebaar, de golven tot bedaren gebracht. Maar we stellen ons nooit de vraag of het ook niet Jezus was die aan de oorsprong lag van de storm. Alles bijeengenomen, als Jezus laat zien dat hij de storm kan stillen, waarom zou het ook niet kunnen dat hij hem ontketent?   Jezus heeft de hele dag de menigte toegesproken, zonder micro. Begrijpelijk dat hij uitgeput is als de avond valt. Hij is ternauwernood in de boot of hij zakt ineen en valt in slaap. Zolang Jezus sprak, hadden de leerlingen vertrouwen en voelden ze zich veilig. Niemand sprak als deze man. En wat een gezag! Als Jezus sprak, dan leek alles klaar en eenvoudig. Misschien waren er momenten geweest waarop hun hart in hen brandde. Het avontuur van het Rijk van God leek zo mooi, opende een horizon van licht met een onvermoede toekomst. Binnen de kortste keren vonden ze er hun plaats en werden actieve medespelers. Maar als Jezus slaapt en niet beschikbaar blijkt te zijn, dan is het wat anders! De leerlingen voelen zich alleen, bedreigd, aan hun lot overgelaten. Men zou denken dat Jezus zich van hun moeilijkheden niets aantrekt. Het woord dat de hele dag in hen gezaaid werd geeft hun geen licht meer. Het is nacht. Is het niet gevaarlijk, de man van Nazareth volgen en zich op hem verlaten?   Anders gaan leven, andere keuzes maken, een andere strijd gaan leveren, daarmee haal je je toch gegarandeerd problemen op de hals en kom je in de onzekerheid terecht? Dan komt er twijfel in hun hart. Het vertrouwen dat ze in Jezus hadden gesteld gaat aan het wankelen. Het stormt. Is het niet gemakkelijker te blijven bij de zekerheden die men heeft, beter dan zich op een weg te begeven vol onbekende factoren? De vrees voor de verandering, de vrees voor het verlies, de vrees voor het risico maken dat de leerlingen ten einde raad zijn. Ze schreeuwen hun ontreddering uit naar Jezus, met iets van een verwijt: "Meester, we zijn verloren. Raakt het u niet?". Welke stormen kennen wij? Heeft Jezus al stormen veroorzaakt? Het zijn gelukkige stormen, zij die ons brengen naar de oever van de vrede, bij Hem wiens nabijheid en trouw men altijd weer kan ervaren.