Als we de bijbel openslaan: Juni 2003
	De Geest waait waar hij wil

		De Geest waait waar hij wil We zijn nu twee jaar bezig met "Als we de bijbel openslaan" waarin we commentaren op bijbelteksten aanbieden. Deze commentaren zijn meestal afkomstig van groepen of personen aan de basis en gekozen omwille van de krachtige manier waarop ze op de teksten ingaan en hun betekenis opentrekken. Het team dat instaat voor "Als we de bijbel openslaan" vertrekt vanuit de overtuiging dat het de Geest is die inzicht verschaft in de leer van Jezus en de betekenis laat zien van de dingen die hij gedaan heeft. "Wanneer hij komt, de Geest der waarheid, zal hij u tot de volle waarheid brengen" (Johannes 16, 13). De Geest woont in ieder mens. Niemand heeft er het monopolie van. En dank zij de verscheidenheid in de benaderingen kan men in de buurt van de waarheid komen. Het evangelie heeft nog lang niet heel zijn betekenis ontsluierd.   De bezielende kracht ervan moet nog vrijgemaakt worden uit de bolster van de pasklare interpretaties. Er staan volkomen nieuwe en verrassende zaken in het evangelie. Die moeten we naar buiten laten stromen. Men mag die bezielende kracht niet vervangen door voorschriften of normen. "Aangezien het evangelie dit zegt, moet je zò handelen". Het evangelie op die manier gebruiken is uiteraard gemakkelijker voor het instituut, maar dwarsboomt de kracht waarmee dat evangelie ons bevraagt. Riskanter dan passief en onderworpen te blijven leidt de bezielende kracht van het evangelie naar plaatsen waar men voorheen niet gedacht had te zullen gaan. Wat doet Jezus als hij mensen ontmoet? Hij geeft geen concrete normen. Hij verbreedt hun horizon, schenkt hun vertrouwen en maakt hen vrij om zelf te handelen: "Ga". Geloven wij voldoende, in deze Pinkstertijd, dat de Geest tot ieder mens spreekt en hem in staat stelt om zich te doen begrijpen door de anderen? "Ze werden allen vervuld van de heilige Geest en begonnen in vreemde talen te spreken, naargelang de Geest hun te vertolken gaf" (Handelingen 2,4).  Mensen vinden elkaar als ze in staat zijn de taal van de ander te spreken. Zou er geen moedertaal bestaan die door de hele mensheid gekend is? Als men de ander bereikt in het diepste in hem, en als men zich laat raken door hem, dan is de communicatie volledig. Dan zitten we op dezelfde golflengte, die van de fundamentele vragen: Wie is de mens? Wie is God? Wat is de zin van het bestaan? Het is sàmen, met anderen die heel verschillend zijn, dat we op deze existentiële vragen dieper kunnen ingaan. De apostel Petrus was de eerste die tot zijn verrassing ontdekte dat hij en zijn vrienden niet het monopolie bezaten van de Geest en dat die ook neergedaald was over mensen die hij als heidenen beschouwde (Handelingen 10, 11). Toen hij zich bij zijn naaste medewerkers moest verantwoorden voor het feit dat hij hen gedoopt had zonder andere formaliteiten, verklaarde hij: "Als God hun nu dezelfde gave gegeven heeft als aan ons (…), hoe zou ik dan in staat geweest zijn God tegen te houden?" (Hand. 11, 17). De zekerheid dat de Geest aan ieder mens geschonken wordt geeft vertrouwen, spreekt onze verantwoordelijkheid aan, onze durf.   Dit zal wel niet beletten dat we fouten maken, maar dat is niet zo erg - als we maar ontvankelijk blijven voor de Geest die zowel in ons is als in de anderen. Hiervan diep overtuigd slaan wij voor iedereen de Bijbel open, zodat we samen kunnen profiteren van het licht dat hij ons schenkt.